Хай да­ру­юць мне тыя, хто мае звыч­ку “пра­вя­раць алгеб­рай гар­мо­нію”, вы­во­дзіць ідэ­аль­ныя пра­пор­цыі, вы­бу­доў­ваць ідэ­аль­ныя ма­дэ­лі і не пры­маць рэ­ча­існасць як та­кую, па­ко­ль­кі яна тым ма­дэ­лям не ад­па­вя­дае. Хай да­ру­юць, бо я за­ўжды лі­чыў, што эта­лон­ныя ліч­бы “90-60-90” не ма­юць да­чы­нен­ня да рэ­аль­ных жан­чын. Кож­ны ча­ла­век уні­ка­ль­ны, кож­ны ча­ла­век мо­жа быць пры­го­жым. Для гэ­та­га трэ­ба то­ль­кі рас­крыць той па­тэн­цы­ял, што за­кла­дзе­ны ў нас пры­ро­даю. Та­му мне пад­аба­ецца тэ­ле­праг­ра­ма “Мод­ны пры­суд”, дзе ўдзе­ль­ні­каў не ўпліш­чва­юць у акту­аль­ны ў да­дзе­ны мо­мант эстэ­тыч­ны стан­дарт, але да­па­ма­га­юць ім стаць са­мі­мі са­бою — вы­явіць сваю не­паў­тор­насць з да­па­мо­гаю ад­па­вед­ных кан­крэт­на гэ­тай асо­бе но­ва­га гар­дэ­ро­ба, ма­кі­яжу, пры­чос­кі.

Гэ­та на­зва вы­ста­вы па­вод­ле вы­ні­каў 17-га Між­на­род­на­га пле­нэ­ру па ке­ра­мі­цы “АРТ-Жы­жаль”, што гас­тра­люе па кра­іне і ця­пер ата­ба­ры­ла­ся ў ста­лі­цы, у га­ле­рэі Ле­ані­да Шча­мя­лё­ва. Пра­ца­ваць бу­дзе па 23 сту­дзе­ня.

За­вяр­шы­ла­ся Тры­ена­ле “Кан­цэпт”. Гэ­ты мас­тац­кі фэст да­зво­ліў раз­гар­нуць пе­рад гра­ма­дою пан­ара­му твор­чых по­шу­каў у вы­яўлен­чым мас­тац­тве і су­меж­ных з ім сфе­рах. Пра­фе­сі­яна­лы і не­абы­яка­выя гле­да­чы змаг­лі па­ба­чыць уда­лыя пры­кла­ды ска­рыс­тан­ня тэх­ніч­ных і эстэ­тыч­ных на­ва­цый, да­во­лі гар­ма­ніч­на­га спа­лу­чэн­ня пры­нцы­по­ва роз­ных чын­ні­каў, а так­са­ма свя­до­ма­га раз­бу­рэн­ня ад­нос­на цэ­ль­ных мас­тац­кіх струк­тур. Інакш ка­жу­чы, Тры­ена­ле ста­ла ад­люс­тра­ван­нем на­прам­ку і ды­на­мі­кі ку­ль­тур­ніц­ка­га пра­цэ­су.