Паводле творчай ментальнасці людзей мастацтва ўмоўна можна падзяліць на дзве групы. Адны — вынаходнікі. Яны ўсё жыццё ў пошуку. За “аўтарскія правы” не трымаюцца, лёгка аддаюць свае напрацоўкі іншым — хай, маўляў, тыя даводзяць іх да ладу. А самі зноў кідаюцца ў прорву нязведанага. Для іх мяжа заўжды па гарызонце. Псіхалагічна яны скіраваныя не на вынік, а на працэс. Другія ж аднойчы знаходзяць сваю “залатую жылу” і далей засяроджваюцца на яе распрацоўцы. Для экалогіі культуры неабходны абодва згаданыя тыпы творцаў.

Выстава “Беларускае вяселле: абрад, носьбіт, песня”, якая адкрылася ў Нацыянальным цэнтры сучасных мастацтваў, працягвае архіўную лінію Месяца фатаграфіі. Тэма беларускага вяселля, распачатая ў галоўнай экспазіцыі сямейнымі фотаздымкамі маладых, пашыраецца да межаў абраду, набывае свае карані і атрымлівае моцны музычны складнік.

Сёлетні верасень увойдзе ў гісторыю беларускага тэатра як самы непрадказальны: масіраваная рэклама і гучныя імёны аўтараў не становяцца гарантыяй таго, што глядач зможа трапіць на абраны спектакль, нават набыўшы на яго квіток. Вось і публіка, якая прыйшла на прэм’еру “Генэзіс, або Паходжанне відаў” тэатра InZhest нечакана адчула сябе абранай, бо на наступны дзень паказ быў адменены работнікамі галіны МНС, якія з’явіліся на парозе за гадзіну да пачатку спектакля. Мо і былі пытанні ў прадстаўнікоў ведамства, але можна было б сустрээца з творцамі раней, каб дапамагчы тым вынайсці іншае рашэнне і тым самым абысціся без такога кардынальнага кроку.