За кароткі прамежак часу Беларусь стала краінай, дзе пераважае гарадское насельніцтва. Як і ва ўсім свеце, наша этнічная культура сфарміравалася ў сельскім асяроддзі. І як усюды ў свеце, яна адыходзіць у нябыт, бо пераемнасць страчваецца. Пытанне ў тым, што з гэтай культуры мы ўсвядомім як сваю нацыянальную каштоўнасць, як частку сваёй душы. Лічу, надышоў час прыстасаваць нашы народныя традыцыі да гарадскога асяроддзя. А яны ў нас багатыя і адметныя. Многае захавалася ў архаічных формах. Паразважаем найперш пра зімовыя карнавальныя звычаі, здатныя стаць крыніцай натхнення для творчых культработнікаў.

Артыкул бібліятэкара з Навагрудка Фаіны Малюжэнец друкуецца пад рубрыкай “Соцыум” невыпадкова. Піша яна ў “К”, на жаль, не так часта, як нам хацелася б, але яе артыкулы заўжды вызначаюцца высокім напалам неабыякавасці да вырашэння прафесійных праблем. А праблемы — характэрныя ці не для кожнай раённай цэнтралізаванай бібліятэчнай сістэмы… Чытайце і не забывайцеся на тое, што вашы меркаванні для нас — выключна важныя. Таму чакаем неабыякавых допісаў.

Не так даўно была апублікавана пастанова Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь аб зацвярджэнні праекта зон аховы гісторыка-культурных каштоўнасцяў у Цэнтральным раёне Мінска. Гэты дакумент, між іншага, вызначае зону рэгулявання забудовы, у якую ўвайшлі і кварталы паваенных дзвюхпавярховак, вядомыя сёння пад назвай Асмалоўка: у межах вуліц Багдановіча — Кісялёва — Куйбышава — Камуністычнай.

Апошняя вайна прынесла Мінску не толькі разбурэнні. Яна пакінула па сабе і шматлікія сляды — месцы гібелі соцень тысяч людзей, забітых акупантамі і іх памагатымі альбо памерлых ад голаду ці хваробаў у нялюдскіх умовах канцэнтрацыйных лагераў. Гутарачы з простымі мінчукамі — асабліва старэйшага пакалення — не раз пераконваўся ў тым, што памяць пра вайну дасюль жыве ў свядомасці гараджан. Ды, на жаль, яна з часам сціраецца, скажаецца і разыходзіцца з рэальнасцю — што, пэўна, непазбежна. У любым раёне горада вам могуць паказаць дамы, якія, паводле чутак, стаяць на касцях ахвяраў апошняй вайны — але не заўсёды гэта будзе адпавядаць праўдзе. І ў той жа час, многія рэальныя месцы трагедый забытыя, а людзі, якія жывуць побач, нават аб іх не задумваюцца. Як выправіць такую сітуацыю? Як данесці да сучаснікаў інфармацыю пра трагічныя старонкі гарадской гісторыі? Урэшце, як прадухіліць спекуляцыі на тэме “горада на костках”?