75-я гадавіна трагедыі ў Хатыні стала нагодай для цэлага шэрагу мемарыяльных падзей. У іх ліку — кінапаказы, канцэрт-рэквіем у Белдзяржфілармоніі, прэзентацыя кнігі дырэктара Мемарыяльнага комплексу “Хатынь” Артура Зельскага. Але асаблівую ўвагу, на маю думку, варта звярнуць на міжнародны форум “Чалавечнасць у гады бесчалавечнасці. Захаванне памяці пра ахвяр сярод мірнага насельніцтва ў гады Другой сусветнай вайны ў савецкі і постсавецкі час: гістарычны, адукацыйны і сацыяльна-культурны кантэкст”, арганізаваны Міжнародным грамадскім аб’яднаннем “Узаемапаразуменне” супольна з Мемарыяльным комплексам “Хатынь” пры падтрымцы германскага фонду “Памяць, адказнасць і будучыня” і Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь. І справа не столькі ў маштабах мерапрыемства, удзел у якім узялі прадстаўнікі шасці краін. Справа найперш у яго надзвычайнай актуальнасці для грамадства — сённяшняга і будучага.

Першае публічнае мерапрыемства, на якім Уладзімір Карачэўскі выступіў у ролі гендырэктара Нацыянальнай кінастудыі “Беларусьфільм”, было прысвечана айчыннай анімацыі. 12 сакавіка Нацыянальнай бібліятэцы краіны ўрачыста перадалі 36-серыйны анімацыйны збор пра гісторыю ўзнікнення гербаў беларускіх гарадоў “Аповесць мінулых гадоў”. Гэты праект ужо прайшоў “апрабацыю гледачом”, займеўшы нямала прыхільнікаў самага шырокага ўзроставага дыяпазону. І стаў добрым контраргументам сцвярджэнню пра “няякаснасць” айчыннага кіно. Хаця вельмі-вельмі многія тыя гарэзлівыя ды вынаходлівыя мультфільмы ніколі нават і не бачылі.

“У рэдакцыю прыйшоў ліст...” — колькі разоў такой фразай пачыналіся артыкулы ў розных СМІ. Натуральна, прыходзяць лісты і ў “К”, і, бадай, ніводзін не застаецца па-за ўвагай. Не стаў выключэннем і зварот Любові Машталяр.