Яшчэ ўчора пра традыцыі ляснога бортніцтва не ведаў ніхто (варта адзначыць, што “К” звярнулася да гэтай тэмы адной з першых), а ўжо заўтра пра іх, верагодна, дазнаюцца не раўнуючы ўсе. У наступным годзе традыцыя, што бытуе на глухім ускрайку Беларусі, мае шансы атрымаць статус элемента культурнай спадчыны чалавецва. А любы наш “прарыў” у спіс UNESCO выклікае цалкам апраўданы ажыятаж. Аднак ці не стане шырокае прызнанне сконам патаемнага аўтэнтычнага ўмельства? Як “прасоўваць” свае культурныя феномены на сусветны ўзровень, і што рабіць пасля таго, як гэта атрымалася? Такія няпростыя пытанні мы абмяркоўвалі з прадстаўніком Беларусі ў Міжурадавым камітэце UNESCO Алай СТАШКЕВІЧ і ініцыятарам намінацыі, бортнікам ХХІ стагоддзя Іванам ВОСІПАВЫМ.

Тэмай сёлетніх Дзён еўрапейскай спадчыны стала “Спадчына і забава”. Прыдумалі дык прыдумалі. А я, карыстаючыся момантам, хачу заклікаць задумацца пра сур’ёзнае. Сапраўды, мы, людзі, якія займаюцца спадчынай прафесійна, неяк звыкліcя, што галоўным зместам гэтай працы з’яўляецца адстойванне права на захаванне памяці, прыняцце складаных рэстаўрацыйных рашэнняў, палкія спрэчкі. А з іншага боку — памяць сівых вякоў, гераізм і мудрасць продкаў. Якія тут жарты?

Сёлетні Дзень пісьменства будзе памятны Слоніму ўжо тым, што, дзякуючы яму, горад узбагаціўся выдатным помнікам. У цэнтры горада паўстала бронзавая постаць Льва Сапега — асобы, чый унёсак у гісторыю беларускай дзяржаўнасці цяжка пераацаніць. Аўтары помніка скульптары Іван Міско, Уладзімір Піпін, Сяргей Логвінаў. Напярэдадні афіцыйнага адкрыцця помніка наш карэспандэнт пагутарыў са старэйшым у аўтарскім калектыве. Найперш ён папрасіў Івана Акімавіча распавесці пра тое, як ён, творца, што зрабіў сабе імя на ваеннай і касмічнай тэмах, прыйшоў да асэнсавання гісторыі беларускай дзяржаўнасці.

Амаль дзесяць гадоў брэсцкія лялечнікі туліліся на ўскрайку горада ў памяшканні былога кінатэатра, пакуль у цэнтры ішло грандыёзнае будаўніцтва — узводзіўся гмах тэатра лялек. Я добра памятаю стары дамок, які таксама не быў ідэальным, бо калісьці калектыў прыстасаваў пад свае патрэбы жылы будынак. Тады тэатр не мог пахваліцца прасторным фае, не было дзе захоўваць дэкарацыі, не ставала нават элементарных кішэняў сцэны. Архітэктар Валерый Кескевіч пакінуў ад былога толькі адну сцяну, упісаўшы яе ў масштабны праект. У 2012 годзе каля гэтых рэшткаў узнік катлаван пад фундамент доўгачаканай мары. Далей усё, як на арэлях: праект то ўзрастаў фасадамі, то застываў на неакрэслены час з-за недахопу фінансавання. Нарэшце ўсе хваляванні ў мінулым: артысты і тэатральныя службы пачалі абжываць доўгачаканы дом. Новы тэатр лялек павінен стаць сапраўды сямейным культурным цэнтрам Брэста.