«Люблю я немагчымага жадаць»
Здаецца, гэта было ўжо вельмі даўно, амаль у іншым жыцці... Але, аказваецца, яшчэ і дзесяці гадоў не мінула, як Мікалай пакінуў нас. Трухан... Мікола... Тата... Вельмі часта называлі мы яго Татам.
І нават не ў тым сэнсе, што, маўляў, «айцец-бацька» (хоць і бацька — стваральнік тэатра — таксама), але бліжэй, напэўна, да Рымскага Папы — то-бок і па-роднаму, і неяк піетэтна-пачціва.