Стрэл прабачэння
Зноў іду на «Чайку». Іду не толькі таму, што спавядаю наказ маёй былой пецярбургскай вучэльні — глядзець спектакль на шостым, сёмым, дзясятым паказе, калі артысты нарэшце адчуюць «зямлю пад нагамі». Мне карціць яшчэ раз апынуцца ў чэхаўскім свеце, створаным сённяшняй тэатральнай стылістыкай, паназіраць, як яго фармуе не адно сцэна, але і глядацкія воля, чаканне.
Далей