З ЛЮБОЎЮ ДА АКЦЁРА
Нядаўна нехта са знаёмых тэатралаў заўважыў, што Мікалай Пінігін часам беспадстаўна моцна захапляецца драматургіяй. Пятра Гладзіліна, напрыклад. Маўляў, нічога геніяльнага ў творах Гладзіліна няма. Магчыма, і няма... Толькі менавіта «беспадстаўнае» захапленне драматургіяй зусім небеспадстаўна прыводзіць Пінігіна да стварэння выдатных спектакляў. А «беспадстаўнае» захапленне тэатрам — гэта якраз тое, чаго нашым тэатральным дзеячам сёння так не стае. Ды толькі што атрымаецца, калі беспадстаўна не захапляцца і не любіць? Уявіце: вось драматургі, якія не любяць свае п’есы... Вось рэжысёры, якія не любяць свае пастаноўкі... Вось сцэнографы, якія не любяць свае дэкарацыі... Вось акцёры, якія не любяць свае ролі... А вось гледачы, што не любяць тыя спектаклі, якія не любяць драматургі, рэжысёры, акцёры, сцэнографы.....
Далей