«Я ЗАЎЖДЫ БЫЎ АНТЫНАЦЫЯНАЛІСТАМ»
Некалькі разоў бываў у Югаславіі і заўжды захапляўся гэтай краінай, міжволі параўноўваючы яе з Беларуссю. Такі ж гасцінны і ветлівы народ. Такая ж няпростая гісторыя, звязаная з войнамі і пакутамі. Такое ж адмысловае геапалітычнае становішча... «Новы сусветны парадак» знішчыў колішнюю Югаславію, як бязлітасны молат крышыць тонкі фарфор, што, аднак, не перашкодзіла штучнай Федэрацыі распаўзціся з дакладнасцю да міліметра па загадзя пазначаных рэспубліканскіх межах. Усе ранейшыя стасункі былі страчаны. Між тым кінематограф найноўшай, «урэзанай» Югаславіі, насуперак усяму, працягвае жыць. Бялград здолеў захаваць пэўны вытворчы механізм, якасць кінапрадукцыі. І хоць сённяшнія рэальныя вынікі яшчэ далёкія ад патэнцыйнага «піку», маральны настрой творцаў, іхні дух даюць падставы для добрых спадзяванняў. Тым больш, што тутэйшыя фільмы па-ранейшаму збіраюць шмат гледачоў. Асобныя стужкі нават наблізіліся да колішніх пракатных рэкордаў. Гэта перш за ўсё карціны пра трагічныя падзеі 1990-х. З гэтай нагоды імя рэжысёра, акцёра і прадзюсера Горана Паскалевіча ў шэрагу мясцовых кінатворцаў займае ці не першае месца.
Далей