Праз гасцінец № 43 / 1430 за 2019-10-26
Вышыўка “крыжыкам”, а не крыж на лёсе
У наступным годзе вёсцы Свяцілавічы (зараз аграгарадок) споўніцца 455 гадоў. Напэўна, у гонар юбілею гулянні “накрыюць” яе не абы якія. І арганізаваць на належным узроўні святочныя мерапрыемствы тут ёсць каму: так меркаваць я стаў пасля таго, як азнаёміўся з дзейнасцю мясцовых устаноў культуры. Можа быць, у дні ўрачыстасцяў наведае гэты населены пункт папулярны артыст тэатра і кіно Антон Макарскі, унук расійскага акцёра Міхаіла Каплана, что тут нарадзіўся. А пакуль давайце зазірнем сюды мы з вамі…
Далей
|
№ 42 / 1429 за 2019-10-19
Звычайная гісторыя
У вёсцы Іванічы я быў мэтанакіравана каля года таму, а нядаўна яе, так скажам, праязджаў. Але паспеў даведацца ад Ларысы Арэхавай — музейнага наглядчыка і прыбіральшчыцы ў тамтэйшым Раздзеле экспазіцыі народнага побыту, які ўваходзіць у склад Чэрвеньскага раённага краязнаўчага музея, што зімой будынак не будзе ацяпляцца, як і ў мінулую халодную пару. Мясцовыя жыхары адзіны ачаг культуры ў гэтым населеным пункце пераважна называюць клубам, бо адкрыўся ён у 1971-м як клуб, з часам ператварыўшыся ў сельскі Дом фальклору, а пасля аптымізацыі ў 2010-м стаў Раздзелам музея. Па сутнасці ён сапраўды рознапрофільны: у ім выстаўлены прадметы даўніны — шматлікім з іх не адна сотня гадоў, тут рэпеціруе і выступае фальклорны гурт “Вечарына”, а летам — дзеці, што прыязджаюць у вёску на вакацыі. Тады да амаль сотні пастаянных насельнікаў — узросту ў асноўным пенсійнага, дадаецца, напэўна, яшчэ столькі ж чалавек. І культурныя мерапрыемствы праходзяць адно за адным…
Далей
|
№ 40 / 1427 за 2019-10-05
Рэспубліка Рашыда
Сельскі Дом культуры аграгарадка Прусы незвычайны не тым, што ў краіне такіх па памерах будынкаў, у якіх функцыянуюць установы адпаведнага профілю, па пальцах адной рукі можна злічыць — трапляюцца ў вёсках будынкі і больш кампактныя. Як мне думаецца, у любога чалавека, нават не звязанага па родзе сваёй дзейнасці з культурай, у першую чаргу цікаўнасць павінен выклікаць той, хто стаіць на чале СДК.
Ну, а ўжо ў другую і ў наступныя — чым слаўны ён у працы…
Далей
|
№ 39 / 1426 за 2019-09-28
Атмасферны дзень на Бабруйшчыне
Шчыра кажучы, самае моцнае ўражанне зрабіў на мяне не культурны ландшафт Міхалёва, што, здаецца, мелася б на ўвазе першапачаткова, а мімалётная сустрэча з адной з жыхарак аграгарадка. Дакладней, вымаўленая дзяўчынай канкрэтная фраза, якая тычылася культуры адносін паміж людзьмі. І пракалолі — менавіта так — нават не словы, а інтанацыя, нотка ў голасе. Больш за два тыдні прайшло з моманту майго знаёмства з тым ужо дарослым, але яшчэ дзіцём. А вочы, міміка яго працягваюць ува мне жыць. Думаю, вы зразумееце чаму.
Далей
|
№ 38 / 1425 за 2019-09-21
“Старыя песні” пра тое ж
Аналізуючы змест гутарак, якія ў мяне адбыліся з жыхарамі Вялікіх Бортнікаў, я так і не змог выставіць ацэнку “нездавальняюча” камусьці канкрэтна з тых, каго ў гэтых размовах, мякка кажучы, журылі за беды, што збольшага напаткалі культуру аграгарадка. На мой погляд, многае ў ім у сферы названай чалавечай дзейнасці ідзе гэтак жа, як і ў яго сваякоў — сельскіх населеных пунктаў. У чымсьці — відавочны правал, дзесьці — безумоўныя поспехі. Мне не падалося, што культура былой вёскі хутка пацерпіць немінучы крах. Ва ўсякім выпадку, не ўсё ў ёй так сумна, як мяркуюць дасведчаныя ў нюансах мясцовыя людзі.
Далей
|
№ 34 / 1421 за 2019-08-24
Не чакаць, але спадзявацца
Песня пра 33 каровы ў вёсцы Янкавічы — недарэчная. Нават у выкананні заезджых гасцей, зусім не дасведчаных аб колькасці гэтай рагатай жывёлы ў дадзеным населеным пункце. Аднак з культурай справы ідуць лепш, нягледзячы на адкрытыя прызнанні адной з маіх суразмоўніц. Ва ўсякім выпадку, рэцэнзент “К” сітуацыю не лічыць крытычнай. Ці ж — усё ведае і бачыць, проста можа параўнаць з іншымі месцамі…
Далей
|
№ 33 / 1420 за 2019-08-17
Хто бліжэй да ісціны?
Шукаючы ў вёсцы Сянькова адзіную ўстанову культуры, я звярнуўся на дапамогу да старэнькай бабулі, якая з чымсьці корпалася ў сваім двары. “Што-што шукаеце? — перапытала яна мяне. — Культуру? Ды колькі яе ў нас засталося... Ды і не патрэбна яна цяпер нікому”. Але як прайсці — патлумачыла. І адправіўся я па ўказаным маршруце — увесь такі ў роздумах…
Далей
|
№ 24 / 1411 за 2019-06-15
Хто паедзе ў Здзітава?
Як неаднаразова казалі мне людзі ў гэтай вёсцы: “Калі хочаце сур’ёзна пазнаёміцца з мінулым і сапраўдным Беларусі, прыязджайце ў Здзітава не на пару гадзін, не на два — тры дні, а затрымайцеся тут даўжэй. Паходзіце нашымі легендарнымі сцежкамі, падыхаеце гэтым найчыстым паветрам, прыгледзецеся да мясцовых жыхароў — самых адкрытых і гасцінных!” І яны маюць рацыю. Калі не паглыбляцца зусім ужо ў шматвяковую гісторыю дадзенага населенага пункта — найстаражытнага паселішча на землях цяперашняга Бярозаўскага раёна, а ўспомніць падзеі 75-гадовай даўніны, то не толькі беларусы ведаюць пра знакамітую і крывавую Здзітаўскую абарону. Біялагічны заказнік “Спораўскі” — тэрыторыя пражывання вяртлявай чаротаўкі — рэдкай пявучай птушкі Еўропы. І я такі паспеў пазнаёміцца з некаторымі насельнікамі вёскі — хай і ненадоўга. І пазнаёміўся з установамі, якія яны ўзначальваюць.
Далей
|
№ 22 / 1409 за 2019-06-01
Справа радасная і нялёгкая
Прыемна, калі прыязджаеш у які-небудзь населены пункт, размешчаны далёка ад Мiнска, а кіраўнік мясцовай установы культуры кажа табе: “А мы вашу газету выпісваем, чытаем і радуемся таму, калі ў ёй апублікаваная хай нават невялікая нататка пра тое, як мы працуем! Вядома, сочым па матэрыялах вашага выдання і за тым, што робіцца ў суседзяў, у раёне і вобласці, наогул у краіне”.
Беліца — якраз такі аграгарадок. Ну а калі цябе сустракаюць добрым словам, то і пісаць усё больш хочацца пра плюсы, чым пра мінусы…
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|