Вядома, што адзін з прыярытэтных кірункаў развіцця сферы культуры любога раёна Беларусі — адкрыццё ўстаноў культуры новага тыпу: Дамоў рамёстваў, фальклору, народнай творчасці. Балазе, дзейнасць па захаванні народных традыцый — не менш важная за працу па паляпшэнні матэрыяльна-тэхнічнай базы ўстаноў культуры, бо, як кажа народная мудрасць, не хлебам адзіным жыве чалавек. А як жывуць сёння Дамы і Цэнтры рамёстваў Беларусі? Пра гэта паспрабавала даведацца “К”.

Забарона на масавыя мерапрыемствы, якая была ўведзена ў Беларусі ў сувязі з эпідэміяй каранавіруса, балюча ўдарыла па многіх установах культуры краіны. І, мабыць, асабліва моцна адчулі гэтую забарону айчынныя цыркі, дзе проста немагчыма ладзіць нумары і імпрэзы без вялікай колькасці гледачоў. І сапраўды, як джыгітаваць на кані або паказваць клоўнскія рэпрызы без смеху ў перапоўненай зале ці шматлікіх усмешак на тварах дзяцей і падлеткаў, што сядзяць у першых шэрагах і падтрымліваюць артыстаў сваімі апладысментамі?

Праца культработнікаў Беларусі падчас пандэміі — гэта штодзённы пошук новых формаў работы з тымі наведвальнікамі, якія здаўна завітвалі ва ўстановы культуры, а таксама, натуральна, прыцягненне ўвагі новых наведвальнікаў сваімі адметнымі акцыямі ды імпрэзамі. Як гэтая дзейнасць арганізавана ў абласных Дамах і Цэнтрах культуры, даведалася “К.”

Кінаіндустрыя, як і сферы турызму ды грамадскага харчавання, сёння перажываюць не лепшыя часы. Каранавірус прыўнёс свае карэктывы, і вось ужо глядач не ідзе ў кінатэатр, а кінастудыі не выпускаюць ці пераносяць прэм’еры сваіх новых фільмаў на больш познія тэрміны. Скарачэнне гледачоў, натуральна, уплывае і на даходы кінаіндустрыі. Усе пералічаныя праблемы, зразумела, датычыць не толькі замежных, але і айчынных кінатэатраў. Калі нават у Мінску з дзяржаўных кінатэатраў сёння функцыянуе толькі “Беларусь”, дык што ж адбываецца ў кінаіндустрыі ў рэгіёнах краіны? Пра гэта паспрабавала даведацца “К”.

Музеі Беларусі, нягледзячы на неспрыяльнае эпідэміялагічнае становішча, працягваюць сваю дзейнасць на карысць наведвальнікаў. Праўда, збольшага ў віртуальнай рэальнасці, дзе музейшчыкі сёння ствараюць свае крэатыўныя напрацоўкі, каб зацікаўліваць як традыцыйных, так і новых аматараў гісторыі і культуры Беларусі. Пра “шчыраванне” супрацоўнікаў абласных (і не толькі абласных) музеяў Беларусі на крэатыўнай глебе падчас пандэміі, даведалася “К”.

Унікальнае месца з асаблівай атмасферай. Пераступаеш парог раённага Дома рамёстваў, што ў Залессі, на Смаргоншчыне, — і адразу трапляеш у свет, дзе ціха і спакойна. І гэта нядзіўна: музы не церпяць мітусні, прыгажосць не ствараецца з наскоку. Спачатку яна перажываецца ў душы, а пасля нараджаецца ў руках.

Музыкант, майстар народных инструментаў, арганізатар канцэртаў, выкладчык ігры на гітары — Аляксандр Блахін з Ліды “стварае музыку” па-рознаму. У родным горадзе ён чалавек прыкметны — на гарадскіх святах яго можна ўбачыць не толькі на сцэне, але і проста на вуліцы — з мноствам цікавых і дзіўных інструментаў, а яшчэ ён іграе ў дзвюх групах, ладзіць канцэрты і дорыць лідчанам сустрэчы з тымі артыстамі, якіх любіць сам. Такім чынам Аляксандр Блахін робіць культурнае жыццё ў Лідзе больш насычаным і змястоўным. І, мабыць, кожнаму гораду ці гарадку можна пажадаць паболей такіх энтузіястаў. Пра самае рознае, але так атрымліваецца, што найперш пра любоў да музыкі мы гутарым з Аляксандрам Блахіным.

У Гродзенскім раёне ёсць кола людзей, якія адзначаюць даты народнага календара прыблізна так, як іх святкавалі нашы продкі. Не пакарыстацца гасцінным запрашэннем Тарэсы Адамовіч, галоўнага рэжысёра народнага тэатра народнай песні “Матуліна песня”, пагукаць вясну “па-старому” спецыялісты Гродзенскага раённага культурна-інфармацыйнага цэнтра не змаглі. Таму ў апошні дзень лютага арганізавалі семінар “Старажытныя народныя святы і абрады, сакральныя язычніцкія і хрысціянскія месцы, традыцыйныя іміджавыя культурныя мерапрыемствы і іх пазіцыянаванне як аб’ектаў турыстычнага бізнесу”.

Не ведаю, ці выклікае ў вас неспакой тое, што адбываецца з аўтэнтычнай беларускай музыкай, так бы мовіць, на месцах, але асабіста я, у апошнія гады шмат бываючы ў розных кутках краіны, назіраючы за тым, як, на мой погляд, трансфармуецца народная песенная творчасць у вёсках, аграгарадках і іншых невялікіх населеных пунктах, пачуццё трывогі адчуваю. Пакуль яшчэ лёгкае. Разабрацца з тым, ці падманваецца аглядальнік “К” у сваіх хваляваннях, я папрасіў лідара гурта “Палац” Алега ХАМЕНКУ, прызнанага аўтарытэта ў галіне айчыннай этнікі і фольку.