У Маладзёжным тэатры эстрады з’явіўся новы мастацкі кіраўнік — Уладзіслава АРЦЮКОЎСКАЯ. Гэтае імя добра вядома прыхільнікам музыкі і тэатра. Выпускніца нашай Акадэміі мастацтваў, выхаванка небезвядомай Лідзіі Манаковай, яна працавала і ў тэатрах, і на эстрадзе (больш за 15 апошніх гадоў), выступала і выступае рэжысёрам многіх святаў міжнароднага і рэспубліканскага маштабу, вялікіх канцэртаў, асобных нумароў ды іншых праектаў. Багатую практыку сумяшчае з тэорыяй і падрыхтоўкай кадраў: выкладае на кафедры рэжысуры БДУКіМ. А летась у сталіцы ішоў яе мюзікл “Мэрылін Манро, пагуляем у каханне”, дзе яна была не толькі пастаноўшчыкам, але і аўтарам лібрэта і музыкі. Цікава, у што збіраецца “гуляць” на новай пасадзе Уладзіслава Ігараўна, якую і дагэтуль часцей называюць проста Уладай?

“Сфагнум” — гэта сёння ўжо не толькі раман Віктара Марціновіча, але і кінапраект знаных дакументалістаў Віктара АСЛЮКА і Вольгі ДАШУК. Навіна пра тое, што сябра Еўрапейскай акадэміі пітчынгуе ігравое кіно па матывах твору беларускага пісьменніка на Міжнародным кінафестывалі ў Котбусе, абляцела кінаколы яшчэ напрыканцы мінулага года. Сёння “Сфагнум” мае ўсе шанцы атрымаць увасабленне на кінастудыі “Беларусьфільм”, пазначыўшы пэўныя зрухі ў падыходах да вытворчасці беларускага кіно. Зрэшты, пакуль праект толькі на стадыі распрацоўкі рэжысёрскага сцэнарыя, і казаць пра запуск яшчэ зарана. Распачаўшы гутарку на пазітыўнай ноце, мы неўзабаве выйшлі на шэраг хваравітых пытанняў — як у дзейных умовах рабіць кіно ў кааперацыі? Сімптаматычна, што пра многія агучаныя тытулаванымі кінематаграфістамі праблемы сёння кажуць і маладыя рэжысёры.

“К” ужо неаднаразова распавядала пра фестываль “Горад і кнігі”, што кожную вясну ладзіцца ў Мінску, збіраючы на адной пляцоўцы ўсіх, хто нейкім чынам працуе з тэмай літаратуры. Сёлета 19 — 21 красавіка ён адбудзецца ўжо ў пяты раз. А калі шмат прафесіяналаў раз за разам аб’ядноўваюцца ў адным праекце, заўжды з’яўляюцца новыя задумы. Як, напрыклад, “Ліхтар”. Яго куратар — літаратурны аглядальнік і даследчыца дзіцячага чытання Наталля МЯДЗВЕДЗЬ — распавядае, чаму роздумы над пытаннем “Што чытаць?” могуць прывесці ўлюбёных у кнігі людзей да стварэння кніжнай прэміі і дапамагчы бясплатнаму папаўненню фондаў беларускіх бібліятэк.

300 тысяч наведвальнікаў штомесяц, інфармацыя на беларускай, рускай і англійскай мовах, сучасны дызайн і зручны для карыстальніка інтэрфейс. Усё гэта — новы партал Нацыянальнай бібліятэкі Беларусі, які са студзеня гэтага года пачаў працаваць па адрасе nlb.by. Натуральна, карысны вопыт па стварэнні такога ўзорнага сайта могуць узяць на ўзбраенне і айчынныя бібліятэкі абласнога ці раённага маштабу.

Летась у фінал Нацыянальнай тэатральнай прэміі патрапіла нямала праектаў прыватных калектываў, у тым ліку — Камернага драматычнага тэатра (КДТ). Ён спрабуе сябе ў розных жанравых кірунках, эксперыментуе з формай і матэрыялам. А на наступным тыдні прэзентуе сваё бачанне імерсіўнасці: публіку запросяць на містычны трылер паводле Паўла Каэльё “Д’ябл і сеньярыта Прым”, у якім кожнаму гледачу прапануецца свая роля. Пра складанасці ў распрацоўцы спектакля, жанр якога пакуль мала распаўсюджаны ў Беларусі, аглядальніку “К” распавяла галоўны рэжысёр КДТ, выкладчык Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў Наталля БАШАВА.

У Пінску сёння працуюць ажно дзесяць народных умельцаў, якія ствараюць і рэстаўруюць музычныя інструменты. Мабыць, такой колькасці майстроў няма ні ў якім іншым горадзе Беларусі. Таму і нядзіўна, што менавіта ў сталіцы Заходняга Палесся неўзабаве мае з’явіцца кластар па вырабе музычных інструментаў. Аказаць майстрам усю патрэбную для гэтага дапамогу даручыў мясцовым уладам Прэзідэнт Рэспублікі Беларусь.

“Кніга ўжо даўно не толькі аб’ект продажу, як і прасоўванне літаратуры — не толькі яе продаж”, — лічыць бібліятэкар Вольга ВОЎК. На прыкладзе ўласнага досведу яна падзялілася з “К” разважаннямі наконт таго, навошта любому гораду абавязкова патрэбны свой кніжны фестываль.

Размешчаная ў мінулым нумары гутарка з кіраўніком тэатра InZhest Вячаславам Іназемцавым выклікала ў некаторых нашых чытачоў пытанні: тэрмін “сайт-спецыфік”, прыведзены ў тэксце, падаўся ім малаўцямным. Але ў сучасным свеце інавацыі распаўсюджваюцца вельмі хутка. Скажам, флэш-моб — гэта ўжо даўно не “немаведама што”, а актуальны фармат культурных імпрэзаў, які выкарыстоўваецца нават сельскімі бібліятэкамі. Можа, і свежыя павевы ў тэатральным мастацтве дапамогуць зрабіць наш тэатральны рух (у тым ліку, і аматарскі) больш разнастайным і цікавым. А пра тое, як тэатр можа існаваць па-за звыклымі для нас вымярэннямі, распавядае кандыдат мастацтвазнаўства, дацэнт Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў Ксенія ДУБОЎСКАЯ.

Заняткі харэаграфіі, ганчарства і… каратэ з тайскім боксам. Старое і новае, традыцыйнае і сучаснае, праверанае гадамі і рызыкоўна-эпатажнае. Не так даўно адкрыты Мінскі гарадскі палац культуры актыўна спрабуе знайсці ўласнае “месца пад сонцам” і не цураецца ладзіць у сваіх сценах і спартыўныя спаборніцтвы, і тэатральныя пастаноўкі, а ля ганку — танцавальныя фестывалі, у якіх можа прыняць удзел любы ахвотны. “К” прайшлася па абноўленых залах і кабінетах колішняга “Камволя” і пацікавілася, чым сёння жыве і “дыхае” Мінскі ГПК.