Адзін з цудоўных музычных калектываў нашай краіны — Нацыянальны народны аркестр імя Іосіфа Жыновіча, мастацкім кіраўніком якога з’яўляецца прафесар Міхаіл Казінец. На працягу некалькіх гадоў я працую тут у якасці музыказнаўцы і вядучай, а таксама вывучаю гісторыю аркестра, яго выдатных музыкантаў і дырыжораў. Сярод іх — Міхаіл Іонавіч Рыўкін. Жыццё гэтага чалавека адлюстравала ўвесь трагізм часу, у якім яму давялося жыць. Неверагодна, як ён здолеў вытрываць выпрабаванні, што выпалі на яго долю! Але заўсёды выратаваннем для Міхаіла Рыўкіна былі няспынная праца і невычарпальная любоў да музыкі. Гэты матэрыял — першая і пакуль адзіная спроба стварэння гісторыка-біяграфічнага нарыса пра аднаго з выбітных айчынных музыкантаў XX стагоддзя, які зрабіў значны ўнёсак у музычную культуру Беларусі.

29 ліпеня 1920 года Марк Шагал з’ехаў з Віцебска і, як лічыцца, ніколі ўжо туды, на сваю радзіму, не вяртаўся. Прынамсі, так пішацца ва ўсіх публікацыях, прысвечаных дзейнасці Шагала ў 1920-я. А ці сапраўды гэта так? Спачатку нагадаем тыя падзеі, якія папярэднічалі ад’езду Шагала з Віцебска.

У рэдакцыю патэлефанаваў метадыст Ганцавіцкага РМЦ Мікалай Ленкавец і прапанаваў напісаць пра лёс работніка культуры Паўла Рыгоравіча Зуйкевіча... Мікалай — даўні сябра “К”, таленавіты сцэнарыст, аўтар шматлікіх крэатыўных праектаў. Таму да ягонай прапановы прыслухаліся з увагай. Аказалася, што ў Ганцавічах і ў вёсцы Лактышы ёсць вуліцы, якія носяць імя Зуйкевіча, а ў Лактышах, да таго ж, пры сельскім клубе дзейнічае музей, прысвечаны памяці Паўла Рыгоравіча. Мікалай Ленкавец зазначыў таксама, што да 70-годдзя Вялікай Перамогі ён напісаў сцэнарый інфармацыйна-пазнаваўчай праграмы пра Зуйкевіча, які загінуў у 23 гады. Вось з гэтага сцэнарыя і можна ўзяць фактуру пра гераічнага хлопца, кавалера найвышэйшай узнагароды Чэхаславакіі — Ваеннага Крыжа І ступені. Так мы і зрабілі. Якім жа быў першы загадчык хаты-чытальні ў Лактышах Павел Рыгоравіч Зуйкевіч?