“Сёння” заблукала ва “ўчора”?
Выстаўкі, якія маюць статус абласных, рэспубліканскіх, нацыянальных, для мяне звычайна больш цікавыя за персаналіі. Справа ў тым, што, маючы ўяўленне пра здольнасці і вектар творчасці канкрэтнага мастака, ужо і не чакаеш ад яго сюрпрызаў. Персанальная выстаўка — часта падсумаванне, а не пошук. А вось на вялікай імпрэзе, якая збірае творцаў цэлага рэгіёна ці нават усёй краіны, прыемныя неспадзяванкі час ад часу здараюцца. Гэтаму спрыяе сама атмасфера творчага сумоўя. Там, дзе ў наяўнасці параўнанне, мусіць з’явіцца і канкурэнцыя. А для гледача такая акалічнасць павялічвае верагоднасць адкрыцця новага імені, знаёмства з тэндэнцыяй, якая яшчэ толькі запачаткавалася, усведамлення сэнсавых ці тэматычных дамінант культурнага працэсу. Такім чынам, глядач сам настроены на інтэлектуальную працу, а не на чыста эмацыйнае ўспрыманне пабачанага.
Далей