8 снежня ўсе, хто лічыць сябе мастаком, адзначылі сваё міжнароднае “прафесійнае” свята. А ўжо заўтра, 10 снежня, 60-гадовы юбілей святкуе вядомы жывапісец Валерый ШКАРУБА — тонкі майстар увасаблення ў фарбах беларускай прыроды. У гутарцы з ім мы паспрабавалі выкрышталізаваць адказ на вечныя, але заўсёды злабадзённыя пытанні: што ж такое быць мастаком? Што спрыяе творчасці, а што, наадварот, яе руйнуе? І ўрэшце — у чым яно, прывіднае мастакоўскае шчасце?

Вядомы пастулат абвяшчае: загадзя віншаваць чалавека з днём нараджэння не прынята. Народны артыст Беларусі Анатоль ЯРМОЛЕНКА некаторыя аксіёмы правярае на асабістым досведзе, таму і дазволіў “К” прамовіць словы прывітання, прызнання, падзякі ў свой адрас не чакаючы 15 лістапада. Зрэшты, словы юбіляру былі сказаны і іншыя.

Сёлета спаўняецца 30 гадоў Беларускаму саюзу дызайнераў. Пра ролю, якую адыгрывае гэтае прафесійнае аб’яднанне ў краіне, пра значэнне дызайну ў нашым жыцці і прафесійную адказнасць дызайнера мы гаворым з патрыярхам гэтай сферы, адным са старэйшых педагогаў ў галіне дызайнерскай адукацыі Алегам ЧАРНЫШОВЫМ. І будзем радыя, калі яго думкі выклічуць у калег жаданне дыскутаваць.

Юрась ЦВІРКА сёння займае пачэснае месца ў коласаўскай трупе, даволі актыўна заняты ў бягучым рэпертуары. На сцэне і ў жыцці ён цікавы сваёй непаўторнай індывідуальнасцю, абаяльнасцю, пачуццём гумару, таварыскасцю. Ды і сярод віцяблянаў ён вядомы не толькі як яскравы камедыйны (найперш) акцёр, але і як вядучы розных святаў і канцэртаў. 27 верасня артыст адзначыў сваё 50-годдзе, і гэты юбілей стаў нагодай для нашай гутаркі.

Выставы легенды “неафіцыйнага мастацтва” Уладзіміра Акулава цягам апошніх двух гадоў несупынным маршам крочаць па краіне. У сукупнасці іх адбылося ўжо з тузін, ахоплена большасць прэстыжных пляцовак сталіцы ды рэгіёнаў. Неверагодная для Беларусі з’ява: усё гэта адбываецца без удзелу самога аўтара — ён нават не з’яўляецца на ўласныя вернісажы. Хаця зазвычай у справе папулярызацыі арт-прадукту ў нас дзейнічае простая формула: калі не сам, дык ніхто. Не будзем выказваць гіпотэз, з чым звязанае “анахарэцтва” мастака — балазе, і ў “публічны” свой перыяд ён умеў здзіўляць нестандартнымі словамі і ўчынкамі. Згадаем лепей пра рухавік гэтага ўнікальнага турнэ — калекцыянера, і, як выявілася, паспяховага арт-менеджара Яўгена КСЯНЕВІЧА. Носьбіты такіх рэдкіх у нашых шыротах амплуа ўяўляюцца многімі як прагматычныя дзялкі. Насамрэч жа, як сведчыць сусветная практыка, у большасці выпадкаў гэта ўтрапёныя культуртрэгеры, якія імкнуцца не набіць кішэні, але ўнесці сваю лепту ў арт-працэс. Ксяневіч — акурат з іх кагорты.

На адной сцэне 103 музыканты — іграе міжнародны I, Culture Orchestra. Гэта быў чарговы вечар “Класікі ля Ратушы з velcom” на плошчы Свабоды ў Мінску, на якім гучалі Гектор Берліоз, Станіслаў Манюшка і, можна сказаць, эксклюзіў — нядаўна знойдзеная інструментоўка Ферэнца Ліста “Галіцыйскіх танцаў” польскага кампазітара Юліюша Зарэмбскага. Напярэдадні канцэрта дырыжор гэтага маштабнага праекта расіянін Андрэй БАРЭЙКА грунтоўна адказаў на нашы пытанні. А пачалі мы з сур’ёзнага — з тэндэнцый.

Электратэатр, sound-драма, неакласіка, дакументальны, пластычны тэатр, перфоманс… Гэта няпоўны пералік жанраў пастановак, які сабраў ў сёлетнюю праграму Міжнародны форум тэатральнага мастацтва “ТЭАРТ”. Якім чынам арганізатарам форуму ўдаецца прыводзіць і паказваць у Мінску нашумелыя пастаноўкі еўрапейскай сцэны? Як складаецца бюджэт? Як можна ахарактарызаваць сённяшні этап беларускага тэатру праз прызму фестывалю? Пра менеджмент праекта і асаблівасці яго ажыццяўлення на лакальнай глебе гутарым з дырэктарам форуму Анжалікай КРАШЭЎСКАЙ.

З рэжысёрам, акцёрам і педагогам Андрэем САЎЧАНКАМ мы гутарым пра сучасны беларускі тэатр і яго будучыню. Атрымалася не толькі нагнаць смутку на перспектывы нашага тэатральнага мастацтва, але і дайсці да пытання “Хто мы?” Аўтар дзясяткаў тэатральных праектаў, у ліку якіх знакамітыя “Бі-Лінгвы”, а таксама арганізатар беларускамоўных акцёрскіх курсаў для дзяцей, бізнесменаў, менеджараў, публічных людзей і артыстаў, не баіцца выказваць спрэчныя і часам нават рэзкія думкі — бо хоча бачыць айчынны тэатр сучасным і самабытным.