З Юрыем НЕСЦЯРЭНКАМ — аўтарам, спеваком і гітарыстам з горада Бялынічы, мы знаёмы гадоў пятнаццаць. Ён — як сапраўдны, сумленны рок-н-рол: калі ў ім нешта і змяняецца, дык толькі ў лепшы бок. Не так часта сустракаючыся з Юрыем, бачу і чую, што ён па-ранейшаму бязмежна ўлюбёны ў тое мастацтва, якому аддае свае сілы, працягвае рухаць у масы беларускамоўную песню і з той жа фанатычнай занятасцю грае музыку, якая ў нас, на жаль, хлеб з ікрой можа прапанаваць творцу хіба пад Новы год. Дамовіўшыся, што пра ікру ў інтэрв’ю не будзе сказана ні слова, мы з Юрыем пагутарылі пра справы — значыць, пра творчасць...

Музей — аб’ект надзвычайны. І справа не толькі ў канцэнтрацыі даўніны на квадратны метр экспазіцыйнай плошчы. Справа ў захавальніках гэтай даўніны. Цёплую музейную аўру ствараюць нясумныя асобы, што маюць талент не адно адшукаць унікальную рэч, але і, надаўшы ёй частку сваёй душы, прымусіць ізноў працаваць на ўсеагульную духоўную карысць. Таму музеі не могуць быць сярэднімі, яны — альбо добрыя, альбо — кепскія. І зусім іншая гаворка — пра раённую ўстанову, што мае філіял у абласным цэнтры. Яна, нарадзіўшыся на прысожскіх паплавах, упэўнена “прабіваецца” і праз гарадскі асфальт. І тут не толькі адшукваюць, але і ствараюць. На пытанні “К” адказвае загадчык гомельскага філіяла Веткаўскага музея стараабрадніцтва і беларускіх традыцый імя Ф.Р. Шклярава Пятро ЦАЛКА.

Георгія Лойку, пэўна ж, не трэба прадстаўляць віцебскаму гледачу. Гэта адзін з найпапулярных артыстаў Коласаўскага тэатра, вядучы майстар сцэны. Спектаклі з яго ўдзелам, асабліва камедыі, карыстаюцца попытам. Але тут трэба заўважыць, што патэнцыял папулярнага акцёра зусім не абмяжоўваецца рамкамі камедыйнага амплуа. Яго шырокі творчы дыяпазон неаднойчы адзначала крытыка, што, зрэшты, пацвердзілі ролі апошніх сезонаў: Макдуф з трагедыі Уільяма Шэкспіра “Макбет”, Ігар з драмы Юліі Чарняўскай “Ліфт”, Жэром Ангюст з псіхалагічнага трылера Амелі Натомб “Я вольны!”. Ну а дзве пяцёркі ў ліку сёлетняга дня нараджэння Георгія Мікалаевіча сталі яшчэ адной прыемнай нагодай для сустрэчы.

У снежні споўнілася 100 дзён з часу, калі пасаду начальніка галоўнага ўпраўлення ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Мінскага гарадскога выканаўчага камітэта заняў Павел СКАЛАБАН. Адзін з яго дзядоў, Уладзімір Скалабан, быў вядомым беларускім краязнаўцам, а бацька, Віталь Скалабан, — не менш знакамітым гісторыкам, архівістам, бібліёграфам і літаратуразнаўцам. Павел Вітальевіч жа спачатку абраў шлях біёлага, скончыўшы ў 1997-м адпаведны факультэт БДУ, але ў тым жа годзе стаў працаваць у гэтым універсітэце ва ўпраўленні выхаваўчай работы з моладдзю.

12 студзеня Брэст афіцыйна ўступіць у свой пачэсны статус сёлетняй Культурнай сталіцы Беларусі. “Інаўгурацыю” было вырашана прымеркаваць да закрыцця фестывалю “Студзеньскія музычныя вечары”, якое адбудзецца на сцэне Брэсцкага абласнога драматычнага тэатра з удзелам сусветных зорак класічнай музыкі. Але самі брэстчане ўжо ганарацца сваім сталічным тытулам, пра што сведчыць хаця б з’яўленне тэматычнай старонкі ў адной з сацыяльных сетак. Між тым, акцыя “Культурная сталіца Беларусі” не так даўно адсвяткавала свой першы юбілей — пяцігоддзе. Пра яе вынікі і далейшыя крокі па ўдасканаленні самой канцэпцыі мы гутарым з намеснікам міністра культуры Рэспублікі Беларусь Васілём ЧЭРНІКАМ.

Гродзенскаму абласному метадычнаму цэнтру народнай творчасці, як і іншым падобным установам ва ўсіх рэгіёнах краіны, сёлета спаўняецца 75 гадоў. Установа культуры на сённяшні дзень — той асяродак, адкуль каардынуецца дзейнасць шматлікіх раённых метадцэнтраў, ладзіцца навучанне культработнікаў, адбываюцца шматлікія выстаўкі, сустрэчы ды мерапрыемствы... Цікава, што месціцца метадычны цэнтр у самым цэнтры Гродна — у будынку былога Дамініканскага манастыра. Акром шматлікіх кабінетаў супрацоўнікаў, ёсць тут і сапраўдная майстэрня з двума кроснамі і вертыкальным ткацкім станком, дзе стварае свае аўтарскія габелены вядомая не толькі на Гродзеншчыне, а і па-за межамі Беларусі майстар Алена Шунейка. А яшчэ тут працуюць музей сучаснага народнага мастацтва, ансамбль песні “Гармонія”, клуб творчай інтэлігенцыі “Грані”, эстрадная студыя “Акварэль” — усе са званнямі “народны”, маецца сучаснае выставачнае абсталяванне, гуказапісваючая апаратура... Вядома, пра ўстанову культуры, яе дзейнасць і яе цікавосткі можна распавядаць гадзінамі. Зрэшты, усё адно гэта — толькі знешні, часам вельмі прыгожы бок “медаля”. А вось пра другі “медалёвы” бок — праблемы абласнога і раённых метадычных цэнтраў, тыя актуальныя пытанні, якія паўстаюць цяпер перад супрацоўнікамі РМЦ ды Дамоў і Цэнтраў рамёстваў з усіх раёнаў вобласці, — ведаюць, натуральна, не многія. Менавіта пра іх “К” пагутарыла з дырэктарам Цэнтра Ірынай ДЗЕМЯНЧУК.

За спінай у галоўнага рэжысёра Магілёўскага абласнога тэатра лялек Ігара КАЗАКОВА — акно, у якім магіляўчане чакаюць тралейбус, каб ехаць дадому. А яшчэ за гэтай жа спінай — чатыры тысячы кіламетраў шляху: з Магілёва ў Мюнхен і назад. У Германіі, на традыцыйным Музычна-тэатральным фестывалі “JULA”, які праходзіў з 19 па 23 лістапада, лялечнікі з абласнога цэнтра прадставілі свайго “Гамлета”. Пра тое, як іх сустрэла Баварыя, у чым адрозненне беларускага гледача ад нямецкага ды шмат пра што яшчэ гаворым з візаві.

У Бабруйскім мастацкім музеі праходзіць персанальная выстаўка жывапісу Анатоля КОНЦУБА. Пабываўшы ў Бабруйску, я сустрэўся з мастаком і пагутарыў з ім, у прыватнасці, пра статус творцы ў рэгіёне. Да ўсяго, сёлета мастаку — 65 гадоў... Адсюль і маё першае пытанне.

Змяняючыся самі, мы змяняем свет. І не толькі вакол сябе. Прынамсі, гэтага хацелася б. Жыццё — пастаянны выбар, пастаянны шлях да сябе. Проста, хтосьці ўсё жыццё рыхтуецца да пенсіі, ствараючы для сябе вельмі прывабную прастору ўежнасці і дабрабыту. А камусьці і пасля пяцідзесяці карціць паспрабаваць свае сілы ў тым, пра што калісьці і не марыў. Менавіта для такіх знешняя неўпарадкаванасць становіцца ўнутранай утульнасцю, а падлік зорак у небе робіцца не менш цікавым за падсумоўванне грошай у асабістай кішэні. Шчаслівы лёс творцы, без якога свет быў бы шэрым, дый ці быў бы ўвогуле... Індывідуальнаму прадпрымальніку Ігару Архіпаву — 52 гады, два з якіх таму ён стаў творцам Ягорам Палешуком, распачаў фольк-праект “Ягорава Гара”, заняўся вывучэннем роднай мовы, выправіўся ў экспедыцыю па архаічныя песні, вызначыўся іх удалымі, як сцвярджаюць спецыялісты, гітарнымі аранжыроўкамі. Нечаканыя, раптоўныя змены ў сабе адчуў цалкам натуральнымі. Зараз “Ягорава Гара” рыхтуе першы альбом. Але гутарка з кіраўніком праекта завязалася не толькі пра гэта…