Першае публічнае мерапрыемства, на якім Уладзімір Карачэўскі выступіў у ролі гендырэктара Нацыянальнай кінастудыі “Беларусьфільм”, было прысвечана айчыннай анімацыі. 12 сакавіка Нацыянальнай бібліятэцы краіны ўрачыста перадалі 36-серыйны анімацыйны збор пра гісторыю ўзнікнення гербаў беларускіх гарадоў “Аповесць мінулых гадоў”. Гэты праект ужо прайшоў “апрабацыю гледачом”, займеўшы нямала прыхільнікаў самага шырокага ўзроставага дыяпазону. І стаў добрым контраргументам сцвярджэнню пра “няякаснасць” айчыннага кіно. Хаця вельмі-вельмі многія тыя гарэзлівыя ды вынаходлівыя мультфільмы ніколі нават і не бачылі.

“У рэдакцыю прыйшоў ліст...” — колькі разоў такой фразай пачыналіся артыкулы ў розных СМІ. Натуральна, прыходзяць лісты і ў “К”, і, бадай, ніводзін не застаецца па-за ўвагай. Не стаў выключэннем і зварот Любові Машталяр.

Гістарычная памяць не існуе сама па сабе. Гэта — заўжды плён чыёйсьці работы. Пэўнага кшталту сацыяльная інжынерыя, здатная ствараць новыя “тэксты” і падтрымліваць тыя, на якіх будуецца наша сённяшняя візія гісторыі. У тым ліку, і самых балючых яе эпізодаў. Памяць пра падзеі Другой сусветнай вайны сёння ўшаноўваецца не толькі праз стварэнне вялікіх мемарыялаў, але і куды больш камерным спосабам. Невялічкае “зярнятка” брукаванкі з металічнай шыльдачкай, на якой напісанае імя канкрэтнага чалавека, усталёўваецца ў ходніку каля таго месца, дзе ён калісьці жыў — пакуль не прыйшла вайна. Праходзячы міма, ты міжволі заўважаеш гэтую дэталь — і, магчыма, спынішся ды задумаешся. Першыя на Беларусі “Камяні спатыкнення” неўзабаве маюць быць усталяваныя ў Гродне — з яго пакручастай і поўнай трагедый гісторыяй, сумныя напаміныпра якую і дасюль літаральна пераследуюць сучаснікаў. Заканамерна, што менавіта ў гэтым горадзе апрабуюцца цікавыя практыкі актуалізацыі гістарычнай свядомасці.