Апошняя вайна прынесла Мінску не толькі разбурэнні. Яна пакінула па сабе і шматлікія сляды — месцы гібелі соцень тысяч людзей, забітых акупантамі і іх памагатымі альбо памерлых ад голаду ці хваробаў у нялюдскіх умовах канцэнтрацыйных лагераў. Гутарачы з простымі мінчукамі — асабліва старэйшага пакалення — не раз пераконваўся ў тым, што памяць пра вайну дасюль жыве ў свядомасці гараджан. Ды, на жаль, яна з часам сціраецца, скажаецца і разыходзіцца з рэальнасцю — што, пэўна, непазбежна. У любым раёне горада вам могуць паказаць дамы, якія, паводле чутак, стаяць на касцях ахвяраў апошняй вайны — але не заўсёды гэта будзе адпавядаць праўдзе. І ў той жа час, многія рэальныя месцы трагедый забытыя, а людзі, якія жывуць побач, нават аб іх не задумваюцца. Як выправіць такую сітуацыю? Як данесці да сучаснікаў інфармацыю пра трагічныя старонкі гарадской гісторыі? Урэшце, як прадухіліць спекуляцыі на тэме “горада на костках”?

Перад Новым годам усе чакаюць падарункаў. Толькі вось не ўсе сюрпрызы пакідаюць прыемны асадак. Прыкладам, Магілёўскі абласны тэатр лялек напачатку снежня “знайшоў” ля сваіх сцен прыпыначны павільён “Магілёўсаюздруку”. Яшчэ цалкам не сабраны гандлёва-прыпыначны комплекс адразу перакрыў будынак тэатра, які з’яўляецца помнікам архітэктуры ХІХ стагоддзя! І хоць на тыдні горад прыняў рашэнне перанесці збудаванне на процілеглы бок вуліцы, у паветры яшчэ лунае пытанне, як увогуле магла ўзнікнуць гэтая праблема.

Не так даўно мастацтвазнаўца Мікалай Паграноўскі ў прамым эфіры радыё “Культура” звярнуўся ў нашу рэдакцыю з прапановай узняць тэму ўшанавання памяці Уладзіслава Страмінскага. Спадар Мікалай лічыць, што згаданы творца варты помніка, а помнік мусіць быць у Вілейцы — у горадзе, дзе мастак нейкі час жыў і працаваў.