Прыгоды Рэдактара. Дубль 1
Сярод розных кінематаграфічных прафесій, ёсць адна, бадай, з самых цікавых, аднак, на жаль, практычна невядомых і незразумелых для шырокай публікі. "Рэдактар фільма" - гэтая пасада сёння гучыць амаль экзатычна, а некалі ад людзей, што яе займалі, залежыў лёс не толькі канкрэтных стужак, але і іх творцаў, а часам нават цэлых кірункаў айчыннага кінамастацтва.
Цяперашні член Грамадскай рады Нацыянальнай кінастудыі "Беларусфільм" Ізольда КАВЕЛАШВІЛІ звязана з айчынным кіно з 1968 года, калі яна разам з мужам, аператарам Барысам Аліферам, прыехала ў Мінск, каб працаваць на адной з самых актыўных на той час кінастудый Савецкага Саюза. Перад тым скончыла сцэнарна-кіназнаўчае аддзяленне знакамітага ВГИКа, стажыравалася на "Грузия-фильм", працавала на туркменскай кінастудыі.
А "Беларусьфільм" у другой палове шасцідзясятых імкліва развіваўся: на ім працавала новае пакаленне айчынных кінематаграфістаў, якому было наканавана прынесці вялікую славу нацыянальнаму экрану. Адна за адной выходзілі на экран знакамітыя стужкі Віктара Турава, Барыса Сцяпанава, Уладзіміра Бычкова, Віталя Чацверыкова, Ігара Дабралюбава, на падыходзе былі шэдэўры Валерыя Рубінчыка і Леаніда Нячаева. Шмат да якіх карцін гэтых аўтараў Ізольда Кавелашвілі мела непасрэднае дачыненне: у службовых абавязках тагачаснага рэдактара значылася не толькі праца са сцэнарыямі, але і іншыя, часам вельмі дзіўныя для недасведчанага ў кіно чалавека, заняткі, якія, тым не менш, дапамагалі стужкам убачыць свет.
"К" папрасіла Ізольду Дзмітрыеўну падзяліцца ўспамінамі пра сваю працу на "Беларусьфільме" і пра тых кінематаграфістаў, з якімі давялося супрацоўнічаць. Сёння мы прапануем чытачам толькі некалькі яркіх старонак з кінематаграфічнага жыцця вопытнага рэдактара, якія, спадзяёмся, будуць асабліва ўважліва прачытаны тымі, каму ствараць беларускае нацыянальнае кіно ў ХХІ стагоддзі.
Далей
Назад
