Гэтыя словы паўтаралі студэнты Беларускай дзяржаўнай акадэміі музыкі пасля майстар-класа ад вядомага японскага флейтыста Ёсукэ ІРЫЭ, які наведаў сталіцу ў рамках фестывалю “Японская восень у Беларусі”. Госць з’яўляецца адным з найвыбітных прадстаўнікоў школы сякухаці — старажытнага традыцыйнага духавога інструмента. Сустрэча прайшла, з аднаго боку, вельмі цёпла і душэўна, з іншага — лаканічна і па сутнасці. Але ж пра сваю прафесійную справу павінен распавесці сам майстар.

— У нашай Школе-студыі навучаюцца і прадстаўнікі Беларусі. Вось зараз на першым курсе ёсць хлопчык з Мінска, які прыехаў да нас сам. Але бываюць таксама мэтавыя наборы з розных краін. У прыватнасці, былі такія з Латвіі, Эстоніі, нават ЗША. З нашага боку ніякіх “супрацьпаказанняў” няма — галоўнае, каб была дасягнута дамоўленасць на ўзроўні міністэрстваў культуры, якая, вядома, прадугледжвае фінансавыя пытанні.

За кулісамі Белдзяржфілармоніі па заканчэнні канцэрта трыа Лары Корыэла мой даўні знаёмы, зрабіўшы здымкі ў кампаніі музыканта, прамовіў: “А ты мог падумаць напрыканцы 70-х, што мы пачуем гэтага музыканта жыўцом у Мінску, а не на хвалях замежных радыёстанцый?..” Тым не менш, легендарны гітарыст выступіў на самай прэстыжнай сцэне краіны.

— Мастацтва — гэта такая таямніца, якую нельга выказаць словамі. Тэхналогіі, выкарыстанне электронікі, разнастайнай “разумнай машынерыі” будзе, безумоўна, удасканальвацца і прывядзе да неверагодных вынікаў. Але мяне больш за ўсё хвалюе не тое, ці заменіць машына чалавека, а — сам чалавек. Ці не будзе ён, калі пойдзе па машынізаваным шляху, пакутаваць? Ці не акажацца прыгнечаны стан ягонай душы?..