Праекты развіцця № 47 / 1173 за 2014-11-22
Вышыванка цаной у мільён?.. Хто танней?
У Мінску (дый, напэўна, у іншых нашых буйных гарадах) — чарговы fashion-бум: гэтым разам на беларускі арнамент. Не толькі ў вышыванцы, але і ў дэкоры афармлення аўтамабіляў, збудаванняў, посуду і г. д. Карацей, тое, чаго “К” так даўно чакала і пра што мроіла ў сваіх шматлікіх публікацыях, здзейснілася! Некалькі месяцаў таму нейкія маладзёны-крэатыўшчыкі з маркетынгавым талентам падкінулі ў Інтэрнэт “арнаментавую” бомбу, яркія аскепкі якой накрылі дзясяткі тысяч патэнцыяльных спажыўцоў хаця б той жа вышыванкі. Не, арнамент на мужчынскіх ды жаночых сарочках яшчэ не стаў звыклым чыннікам нашых гардэробаў. Але ажыятаж вакол гэтага не сціхае. На попыт пачалі ўзнікаць і прапановы. Услед за пэўнымі прыватнымі фірмамі за справу ўзялося Навукова-вытворчае рэспубліканскае ўнітарнае прадпрыемства беларускіх народных рамёстваў “Скарбніца”. Мяркуючы па інтэрнэт-звестках, вышыванка ад гэтага пашанотнага вытворцы каштуе… мільён рублёў. Не кожны дазволіць сабе такую пакупку. Дык хто ж саб’е цану?
Далей
|
№ 46 / 1172 за 2014-11-15
Калі — прэстыж, а калі — "столь"
Калісьці ў 1990-х прыяцель, які нарадзіўся ў Светлагорску і доўгі час жыў там, палохаў мяне: “Наркаманаў у нас — што зорак на ясным небе. Таму захочаш прыехаць да мяне ў госці — не спяшайся: я сам да цябе прыеду...” З тых часоў шмат вады сышло, і, як кажуць самі гараджане ды людзі кампетэнтныя, з наркаманіяй тут справіліся — мерамі медыкаментознымі і адміністрацыйнымі. Стэрэатып знішчаны. Мая ж камандзіроўка была скіравана на вывучэнне праблем і дасягненняў сферы культуры названага раённага цэнтра на Гомельшчыне. Гідам жа па Светлагорску культурным стаў, па заведзенай традыцыі, чалавек мясцовы, а таму — аб’ектыўны ўдвая...
Далей
|
№ 45 / 1171 за 2014-11-08
Прыгоды фондаў завяршаюцца?
Сёння — пра Германавічы. Дакладней — пра ўстановы культуры гэтай выбітнай вёскі. А адметная яна не толькі велічным касцёлам Перамянення Пана, узведзеным напрыканцы XVIII стагоддзя. На сёння ў палацы Шырыных, колішніх уладальнікаў паселішча, месціцца Германавіцкі музей культуры і побыту з унікальнай калекцыяй работ Язэпа Драздовіча — адзін з асноўных аб’ектаў нашай увагі пад час гэтага аўтапрабегу. Апроч усяго, жывуць і працуюць тут вельмі адметныя людзі-творцы, сустрэча ды размова з якімі для журналістаў — як шчаслівая знаходка. Ніяк не маглі адмовіць сабе ў гэтым задавальненні.
Далей
|
№ 44 / 1170 за 2014-11-01
Калі няма эксклюзіву — і калі ён ёсць
...Пасля сустрэчы часткі супрацоўнікаў рэдакцыі “К” з лідарам этна-трыа “Троіца” Іванам Кірчуком вырашана было адправіцца ў Ліду (наш суразмоўца — акурат з тых мясцін). Хоць бы з-за таго, каб у нейкай ступені задаволіць настырнае патрабаванне даволі вядомага Міхаіла Самуэлевіча Панікоўскага: “Едзьце ў Кіеў і спытайце там, што рабіў Панікоўскі да рэвалюцыі”. Толькі ў нашым выпадку фраза гучала б так: “Едзьце ў Ліду і спытайце там, ці ведаюць гараджане аб тым, што Кірчук іх зямляк”. (Пытанне я гэтае, між іншым, задаваў, — і ведаюць, і ганарацца, і слухаюць...) Але і асноўнага задання ніхто не адмяняў: карэспандэнту газеты разам з мясцовым “інсайдарам” наведаць з нечаканым візітам шэраг мясцовых устаноў культуры і вынесці на суд чытачоў меркаванні пра іх дзейнасць.
Далей
|
№ 40 / 1166 за 2014-10-04
“Гродзенскі трохкутнік” і яго адрозненне ад Бермудскага
Гіпатэтычна ў чарговы пункт нашай вандроўкі — літоўскі Друскінінкай, які на беларускіх указальніках мянуюць па-тутэйшаму — Друскенікі, з Аўгустоўскага канала можна было б за пару гадзін дабрацца па вадзе, асядлаўшы на якім небудзь “плаўсродку” бацьку-Нёман. Раней — бяры ды плыві, але сёння гэта, вядома, немагчыма хаця б таму, што мяжа… Перарваныя шляхі камунікацый увесь час трапляліся пад час сёлетняга велатура, і сімвал гэты, вядома, не надта прыемны, ды, на жаль, красамоўны. Да таго ж, і чыста з практычнага пункта гледжання паўстае шмат праблем…
Далей
|
№ 39 / 1165 за 2014-09-27
Менеджар пачынае і…
У першай палове верасня скіраваліся на Віцебшчыну: у Докшыцкі і Шаркаўшчынскі раёны. А шлях да гэтага паўночна-заходняга краю пралягаў, натуральна, праз Міншчыну. Мы пастараліся разнастаіць маршрут, насыціць яго не толькі аглядам ды аналізам работы клубаў, бібліятэк і музеяў. З дадзенай нагоды наўмысна не абмінулі радашковіцкі завод “Белмастацкераміка”, пра які “К” пісала апошні разам — ужо і не памятаем, калі. Зазначым, забягаючы наперад, што гэты візіт дазволіў нам па-новаму паглядзець на прафесію майстра-кераміста. А ўвогуле, адна вераснёўская паездка, ад пачатку да канца, прынесла нам столькі станоўчых эмоцый, колькі мы не зведвалі раней за дзве-тры летнія! Так атрымалася, што мы знянацку заспявалі там-сям жывыя ды яркія падзеі, якія пераконвалі: як бы там ні было, а рэгіянальная культура, нібы тая жняя на хлебным палетку, і красуе, і працуе, і сілкуе ўвесь навакольны свет. Пра гэта і пастараемся павесці гаворку.
Далей
|
№ 38 / 1164 за 2014-09-20
“Гродзенскі трохкутнік” і яго адрозненне ад Бермудскага
Як ні дзіўна, вёска Радзівілкі не мае да Радзівілаў ніякага дачынення — у мінулыя часы яна ўвогуле называлася Свяцк Паддубны. Сто гадоў таму, па словах нашага экскурсавода Ганны Галубцовай, размешчаны за некалькі кіламетраў ад канала маёнтак быў папраўдзе, як сказалі б сёння, перадавым сельгаспрадпрыемствам. “Гастарбайтары” сцякаліся сюды нават здалёк, і спецыяльна для іх нават пабудавалі адмысловыя інтэрнаты. Вуліцы вёскі мелі цвёрдае пакрыццё, што ў той час было дзівам незвычайным. Дый турпаслугі тут пачалі аказваць яшчэ стагоддзе таму: канал ужо тады лічыўся вялікай адметнасцю.
Далей
|
№ 37 / 1163 за 2014-09-13
Дык што, культурай — не захапіць?
На жаль, другі раз запар не ўсё склалася так, як мы задумвалі, плануючы чарговы неаб’яўлены візіт у адзін з раённых цэнтраў, дзе мелі намер азнаёміцца з працай устаноў культуры. У самы апошні момант, спаслаўшыся на форс-мажорныя абставіны, “інсайдар” газеты адмовіўся суправаджаць яе карэспандэнта па адпаведных установах, а значыць, і даць свой бесстаронні каментарый па іх дзейнасці. І каб не “цяжкая артылерыя”, погляд на канкрэтную культурную прастору знутры быў бы няпоўным. Але пра ўсё — па парадку... Сёння знаёмімся са станам спраў у некаторых установах сферы ў Іванаве.
Далей
|
№ 36 / 1162 за 2014-09-06
Ідэі “Ля Белай Чаплі”
Увечары перад Лунінцом заехалі ў загадкавы Кажан-Гарадок… А ўвогуле, фінальны тур чэрвеньскага аўтаваяжу прайшоў па палескім краі, дзе набіраўся настаўніцкай мудрасці Якуб Колас. Ля гасцёўні ў Лунінцы нас сустрэў бюст народнага пісьменніка і аўтара “Сымона-музыкі”. Сустрэў, а наступнай раніцай праводзіў на Ганцавіччыну. Як, думаеце, называлася крама ў Люсіне, дзе мы праз пару гадзін пілі духмяную каву? Правільна: “На ростанях”! “К” пісала некалькі гадоў таму пра культуру Люсіна, пра незвычайныя бібліятэку і клуб, дзе любая творчая дзея нясе на сабе адбітак думак і мар Песняра. Тут кожная бібліятэкарка ды клубніца — Ядвіся ў душы і любіць Палессе так, як Колас і апісваў…
У Люсіне таму больш не спыняліся, а скіраваліся наўпрост у Ганцавічы — у мясцовы райметадцэнтр, заўжды багаты на праекты, рэалізаваныя і толькі што народжаныя.
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|