Лодзь фабрычную многія бачылі, нават не выязджаючы ў Польшчу: намінаваны ў 1976 годзе на “Оскар” фільм Анджэя Вайды “Зямля запаветная” маляўніча выяўляе фабрыкі знакамітага некалі прамысловага цэнтра. Тыя коміны, што былі адзнакай багацця (чым больш іх дыміць над мануфактурай, тым больш грошай у яе ўладальніка), сёння сталі сімвалам горада і здалёк бачнымі пазнакамі арт-кластараў. Цэнтр ваяводства, які не так даўно імкліва пусцеў, пазбавіўшыся сваёй фабрычнай артэрыі, напачатку ХХІ стагоддзя пачаў зноў квітнець на вачах. І ўсё гэта дзякуючы прадуманай праграме рэвіталізацыі — у тым ліку і з культурнай “прышчэпкай” — былых прамысловых аб’ектаў.

Імя Міхаіла МАЛАФІЯ стала вядома беларускім знаўцам оперы ў 2014 годзе. На міжнародным конкурсе вакалістаў украінскі артыст атрымаў першую прэмію і прыз глядацкіх сімпатый. Сёлета ён быў запрошаным салістам Нацыянальнага Вялікага акадэмічнага тэатра оперы і балета ў Мінску. Трэба адзначыць, што беларуская публіка заўсёды чакае чарговага прыезду Міхаіла ў сталіцу.

Нацыянальны мастацкі славіцца найперш сваімі грунтоўнымі калекцыямі беларускага і рускага жывапісу. Але, вядома, тэматычны дыяпазон яго здабыткаў куды шырэйшы. Прадстаўлена там, сярод іншага, і экзатычнае для нас мастацтва Індыі. Пра гэта мала хто ведае, бо выстаўлялася яно толькі двойчы — апошні раз ажно ў 2005 годзе. Хаця калекцыя даволі прадстаўнічая: у зборы знаходзіцца каля 150 адзінак — узораў ткацтва і жывапісу, твораў з металу і дрэва, упрыгожванняў і рытуальных аксесуараў. У пастаяннай экспазіцыі можна ўбачыць літаральна некалькі экспанатаў — тканую храмавую завесу каламкары, металічны ваенны шчыт са сцэнамі палявання ды арнаментаваны посуд. У ліпені дадаліся яшчэ два сланы — драўляны з інкрустацыяй белым дрэвам і мармуровы са шматкаляровым роспісам эмалевымі фарбамі і інкрустацыяй шклом (на здымку справа), якія музею ў якасці падарунка перадаў пасол Індыі Саксэн Панкадж. Усё астатняе багацце — у фондзе, і нам пашчасціла даведацца, што там хаваецца.