art-блог № 44 / 1170 за 2014-11-01
“Tour de Belarus”
Зараз у Палацы мастацтва працуюць адначасова тры выстаўкі. Найбуйная — “Tour de Belarus. Пралог” — займае большую частку Вялікай залы. Зладзіла выстаўку секцыя графікі Беларускага саюза мастакоў, але для большай прывабнасці да ўдзелу ў ёй запрасілі прадстаўнікоў іншых творчых спецыялізацый. Паводле прэс-рэлізу, гэты праект — “кропка адліку, своеасаблівы пралог”, а мэта ягоная — “прыцягнуць увагу да асобы мастака і яго светаўспрымання, якое з’яўляецца сінтэзам перажыванняў ды падзей з уласнага жыцця з падзеямі гістарычнымі і міфалагічнымі”.
Далей
|
Падзенне, якое стала ўзлётам
Дзяржаўны літаратурны музей Янкі Купалы ў чарговы раз пацвердзіў сваю рэпутацыю наватара. Гэтым разам вынаходка — не тэхналагічная, а, хутчэй, канцэптуальная. Не так даўно экспазіцыя папоўнілася інсталяцыяй Паўла Вайніцкага і Алены Златкавіч “Шлях паэта”, прысвечанай трагічнай смерці Песняра.
Далей
|
№ 41 / 1167 за 2014-10-11
Смак паветра
Сто гадоў таму, у верасні 1914-га, Іван Дмухайла нарадзіўся, каб у сваім пейзажным жывапісе натхнёна і моцна праславіць Беларусь, сваю “другую Радзіму”, а таксама ніколі не забываць і родную Маці-Украіну. Заслужанага дзеяча мастацтваў Беларусі Івана Сямёнавіча няма з намі ўжо больш за 7 гадоў. Але вядома: мастакі не паміраюць, бо для нас ды нашых нашчадкаў застаюцца іхнія творы, у якіх, калі гэтыя работы таленавітыя і душэўныя, пульсуе гарачая кроў жывапісца…
Далей
|
Пакіньце мяне ў панцыры
Малая прастора колішняй камернай сцэны (а зараз тэатральнага фае) Нацыянальнага акадэмічнага драматычнага тэатра імя Якуба Коласа падалася рэжысёру-пастаноўшчыку спектакля “Гэта ўсё яна” Аляксандру Марчанку занадта вялікай, таму ён яшчэ больш яе звузіў. Некалькі радоў глядацкіх крэслаў, размешчаных вакол імправізаванай пляцоўкі, быццам наўмысна сціскаюць яе. Тут распавядае сваю гісторыю нябачнаму суразмоўцу галоўная гераіня спектакля (заслужаная артыстка Рэспублікі Беларусь Таццяна Ліхачова). Гэта гісторыя пра тое, як паміж ёй, маці, і сынам-падлеткам (артыст Раман Салаўёў) вырасла сцяна непаразумення, адчужанасці, нянавісці. Адзін з найбольш яскравых эпізодаў гэтай “халоднай вайны” — “клетка з папугаем”, з якога, зрэшты, і пачынаецца спектакль. Гэткі прэзент быў набыты матуляй для няўдзячнага нашчадка, які яго проста праігнараваў, чым выклікаў такую хвалю абурэння, што ў выніку пацярпела бязвіннае стварэнне: птушку проста вышпурнулі з кватэры на пагібель…
Далей
|
№ 40 / 1166 за 2014-10-04
Шкілет у каласніках
Прэм’ера “Тарцюфа” ў Беларускім дзяржаўным тэатры лялек быццам перакінула масток паміж двума міжнароднымі тэатральнымі фестывалямі: першы паказ супаў з апошнім днём “Белай Вежы”, другі ж прайшоў акурат напярэдадні “ТэАРТа”.
Далей
|
Афіны ў Маладзечне?
Адкрыццё сезона ў Мінскім абласным драматычным тэатры, што ў Маладзечне, атрымалася вельмі гучным і папраўдзе святочным. Творчы год пачаўся з прэм’еры і яе абмеркавання, прыезду крытыкаў, гасцей, розыгрышу запрашальнікаў...
Далей
|
Час, калі будуецца вобраз
Актрыса Людміла Волкава больш за трыццаць гадоў аддана служыць Гродзенскаму абласному драматычнаму тэатру. А пачыналася ўсё з таго, што на золку творчай дзейнасці ў якасці тэатральнай актрысы яна паралельна дэбютавала і ў кіно. Сёння Людміла не мае вялікай фільмаграфіі, аднак убачыўшы аднойчы на экране ейнае прыгожае аблічча, немагчыма не пацікавіцца: “Хто заняты ў гэтай ролі?”. Волкава быццам створана для кіно.
Далей
| |
№ 39 / 1165 за 2014-09-27
“Туман” з Беларусі
У панядзелак у сталічнай філармоніі адкрываецца ІХ Міжнародны фестываль Юрыя Башмета. Асаблівасцю амаль усіх такіх форумаў была прэзентацыя новага беларускага твора, які арганізатары замаўлялі камусьці з нашых кампазітараў. Сёлета гэта будзе “Туман” для сімфанічнага аркестра і аргана, напісаны маладой, але ўжо вядомай беларускай творцай Вольгай ПАДГАЙСКАЙ, якая сама будзе і саліраваць.
Далей
|
Гліна з падтэкстам
Мастак-кераміст Валерый Калтыгін нарадзіўся на Брэстчыне, з 1980-х жыве ў Бабруйску. За тры дзесяцігоддзі ён настолькі ўкараніўся ў культурную глебу гэтага горада, што стаў мясцовай славутасцю. На маю думку, уявіць Бабруйск без Валерыя Калтыгіна — тое ж самае, што Віцебск — без Марка Шагала. Пры гэтым адзначу, што такую ацэнку сваёй асобы Валерый Аркадзьевіч наўрад ці ўхваліў бы. Гэта ён у творчасці можа быць дзёрзкім, але ў жыцці — сціплы і далікатны…
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|