Суботнія сустрэчы № 17 / 1456 за 2020-04-25
Пастулаты Экзюперы і амплуа інфернальнасці
Верны “купалавец”, “галоўны ліхадзей “Беларусьфільма”, загадчык кафедры ў Акадэміі мастацтваў — усё гэта Вячаслаў Паўлюць, які 28 красавіка адзначае свой 60-гадовы юбілей. 33 гады ён служыць у тэатры імя Янкі Купалы, практычна столькі ж здымаецца ў кіно, сем гадоў загадвае кафедрай майстэрства акцёра. Нейкія заняткі артыста, можа, і застаюцца па-за ўвагай шырокай публікі, але дакладна не яго ролі ў кіно — Вячаслаў Паўлюць здольны нават у невялічкім эпізодзе стварыць яскравы, запамінальны характар. Нярэдка яму дастаюцца адмоўныя вобразы, у якіх ёсць нават нешта дэманічнае. Уменне быць “страшным”, мабыць, карыснае для працы са студэнтамі, але ж у жыцці артыст зусім іншы. А да студэнтаў ставіцца ўвогуле па запаветах “маленькага прынца”. Пра тры галоўныя справы Вячаслава Паўлюця мы і пагутарым у яго свята.
Далей
|
№ 15 / 1454 за 2020-04-11
“Мяне ў Беларусь прывёў Бог…”
У юбілейны год Вялікай Перамогі Мінск упрыгожыцца яшчэ адным знакам памяці. Адкрыецца помнік Герою Савецкага Саюза Іону Солтысу. Ён паўстане на вуліцы імя героя. Па нацыянальнасці Іон Солтыс малдаванін. Браў удзел у руху супраціву акупантам, а потым як баец у Чырвонай Арміі вызваляў ад нацыстаў Еўропу. Загінуў паўтарыўшы подзвіг Аляксандра Матросава — закрыўшы сабой амбразуру варожага ДОТа. Над помнікам герою працуе беларускі скульптар Хізры Асадулаеў. Перш чым распачаць з ім гаворку пра творчую работу, наш карэспандэнт запытаўся пра жыццёвыя абставіны, якія прывялі дагестанца ў Беларусь.
Далей
|
№ 13 / 1452 за 2020-03-28
Што развяжа дырэктару клуба рукі?
На пытанні газеты “Культура” адказвае начальнік галоўнага ўпраўлення ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Гомельскага аблвыканкама Дзяніс ЯЗЕРСКІ.
Далей
|
У адыходзе ад шаблонаў
Міжнародны форум павінен адбыцца з 13 па 21 ліпеня. Падрыхтоўка ідзе поўным ходам — усе спадзяюцца на лепшае. Правесці нас па фестывальнай праграме мы папрасілі дырэктара Міжнароднага фестывалю мастацтваў Глеба Лапіцкага. Для яго ў якасці дырэктара гэта будзе толькі другі “Славянскі базар”. Глеб Лапіцкі — не проста новы, а яшчэ і малады дырэктар, да таго ж сам музыкант, спявак, лаўрэат розных конкурсаў. Але і чалавек з некалькімі адукацыямі і вопытам кіраўніка ў сферы культуры. Зразумела, слаўныя фестывальныя традыцыі варта захоўваць, але ж трэба і павевам часу адпавядаць, і здзіўляць пастаянна нечым новым.
Далей
|
№ 12 / 1451 за 2020-03-21
Кодавае слова дзеля скіраванасці ў вышыні
17 сакавіка ў Беларускім дзяржаўным маладзёжным тэатры адбылася прэм’ера спектакля паводле абсурдысцкай п’есы Эжэна Іанеска “Смага і голад”. Яго паставіў запрошаны літоўскі рэжысёр Саўлюс ВАРНАС, імя якога добра вядома беларускім тэатралам: на пасадзе галоўнага рэжысёра ён аддаў пяць гадоў Магілёўскаму драмтэатру, а летась стаў “вольным мастаком”, працягваючы ўвасабляць свае творчыя задумы.
Далей
|
№ 11 / 1450 за 2020-03-14
Георгій Пятрэнка: “Я іграў самога сябе”
На наступным тыдні, 19 сакавіка, у пракат выходзіць новы беларускі мастацкі фільм, пра які цягам апошняга года мы неаднойчы чулі, якога з цікавасцю чакалі — “Авантуры Пранціша Вырвіча”. Гэта касцюміраваная, прыгодніцкая карціна — што ўжо рэдкасць для прадукцыі “Беларусьфільма”, здымаліся ў ёй толькі беларускія акцёры — такім было прынцыповае рашэнне прадзюсараў, у аснове — папулярны ў беларускага чытача гісторыка-прыгодніцкі раман Людмілы Рублеўскай “Авантуры Пранціша Вырвіча, шкаляра і шпега”. Такім чынам, фільм па многіх пунктах можна назваць сапраўды беларускім. Пранціша Вырвіча сыграў малады акцёр Георгій Пятрэнка — для яго гэта першая галоўная роля ў вялікім кіно. Але зусім невядомым Георгія не назавеш — у паслужным спісе ўжо нямала серыялаў, асобныя гледачы нават пазнаюць яго ў твар. Аднак хіба можа гэта параўнацца з сапраўдным, поўнаметражным фільмам, ды яшчэ з такой цікавай і значнай роллю? І пра фільм, і пра асаблівасці жыцця беларускіх акцёраў мы пагаворым з Георгіем Пятрэнкам.
Далей
|
№ 10 / 1449 за 2020-03-07
Лямец: эфектна і натхняльна
Ад перашытых са старых джынсаў дзіцячых куртачак у часы татальнага дэфіцыту і безграшоўя — да арыгінальных касцюмаў самай гучнай мінулагодняй прэм’еры ў маскоўскім Вялікім тэатры оперы і балета: такі шлях за 30 гадоў прайшла мінскі дызайнер Ганна Строцава. Апошніх гадоў сем яна працуе з лямцам, і цалкам ім захоплена: можа і многае расказаць, і стварыць з яго дзіўныя і прыгожыя рэчы. Аказалася, што адзенне з лямца прыдатнае не толькі для звычайнага жыцця, але і для тэатральнай сцэны, і для розных іншых мастацкіх спраў. Рэдкія майстры ў Беларусі працуюць на такім узроўні, ды й іх увогуле няшмат. Ганна Строцава — і майстар, і дызайнер, і страсны прыхільнік лямца.
Далей
|
№ 9 / 1448 за 2020-02-29
Тамара Міронава: “Тры разы збіралася кідаць тэатр…”
На вуліцах яе пазнаюць, дзякуючы кіно і серыялам — у апошнія гады іх было нямала. А за спінай ужо вялікае жыццё, і гэта — жыццё ў тэатры. Заслужаная артыстка Беларусі Тамара Міронава адзначыла 70-гадовы юбілей, і адзначыла на сцэне роднага Купалаўскага тэатра. На яе яна выходзіць амаль 20 гадоў, іграе ў многіх папулярных і знакавых спектаклях. А да таго была шматгадовая праца ў тэатры Бабруйска, бліскучы творчы перыяд і міжнародныя ўзнагароды ў мінскім эксперыментальным тэатры “Дзе-Я?”. Ва ўзросце 50 гадоў яе чакаў новы ўзлёт кар’еры — і запрашэнне ў славуты тэатр імя Янкі Купалы, і пачатак кінакар’еры. Тамара Васільеўна і сама кажа, што ёй трэба кнігі пісаць — столькі ўсяго цікавага адбывалася! Хаця б частку цікавага з Тамарай Міронавай мы зараз згадаем — і павіншуем яе з юбілеем, які праходзіць, дарэчы, у няспыннай працы. Але ж для акцёраў гэта — шчасце.
Далей
|
Ілья Міцько: “О суперхіт, прыйдзі!”
Не так многа беларускіх груп, якія могуць пахваліцца міжнароднай вядомасцю і папулярнасцю. Адна з іх — “Лепрыконсы”. Сапраўды, гэтыя песні ведаюць на ўсёй постсавецкай прасторы, хіты 20-гадовай даўніны гучаць, і дагэтуль выклікаюць практычна тыя ж эмоцыі, што і некалі. Але перыядычна ўзнікаюць пытанні — а што адбываецца з “Лепрыконсамі”, дзе яны, чаму пра іх так мала чуваць? Бліскучым напамінам пра колішнюю папулярнасць каманды стаў яе ўдзел з песняй “Халі-галі” ў цырымоніі закрыцця ІІ Еўрапейскіх гульняў на мінскім стадыёне “Дынама” — калі разам спявалі тысячы і тысячы гледачоў. Аказваецца, у “Лепрыконсаў” усё ў парадку — калі меркаваць хаця б па колькасці канцэртаў. Група актыўна гастраліруе, рыхтуе новы альбом, і абяцае дажыць як мінімум да свайго 50-гадовага юбілею. З нязменным лідарам калектыву, фронтмэнам і аўтарам песень Ільёй Міцько гаворым пра дзень сённяшні, і пра тое, ці не зарана “Лепрыконсы” прыпісалі сябе да рэтра.
Далей
|
·
1 .. 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 .. 50
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|