Соцыум № 45 / 914 за 2009-11-07
Як рэалізаваць патэнцыял “гандлёвых марак”?
29 кастрычніка рабочы графік членаў Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь быў незвычайны. Семінар “Аб практыцы прымянення заканадаўства аб ахове гісторыкакультурнай спадчыны Рэспублікі Беларусь”, арганізаваны пры ўдзеле Міністэрства культуры краіны, — далёка не першае выязное мерапрыемства Палаты прадстаўнікоў, прысвечанае гэтай тэматыцы. Але ўпершыню яно прайшло з удзелам не толькі членаў профільнай камісіі, а ўсяго дэпутацкага корпуса.
Далей
|
Ёсць на балет электронны білет?
Яшчэ не зніклі з маёй памяці ўспаміны пра набыццё білетаў на канцэрт гурта “Depeche Mode”. Бліжэйшы да нашай краіны ладзіўся ў Варшаве. Сяброўка з’ездзіла ў Польшчу і набыла нам запаветныя білеты. Я ж зрабіла візу, знайшла сродкі на гатэль ды іншыя турботы, і літаральна за некалькі дзён атрымала вестку: канцэрт… адмяняецца з-за хваробы саліста. Канец гэтай гісторыі быў такі: не дачакаўшыся дадатковага шоу ў Варшаве, мы страцілі грошы за тыя білеты. А, мабыць, грошы вярнуліся б назад, калі наша краіна была ў той час далучана да міжнароднай электроннай сістэмы распаўсюджання білетаў...
Далей
|
№ 44 / 913 за 2009-10-31
А дзе Нёман? І “Наднёман”
Выкарыстоўваць старыя сядзібы як натурную пляцоўкудля кіназдымак апошнім часам стала модна. Але ёсць мясціны, якія самі здатныя натхніць сцэнарыста на захапляльны сюжэт. Напрыклад, зацішны куток Уздзеншчыны, дзе тры ракі сплятаюцца ў адну: Нёман. Калісьці там жыў “дзіўны пан”. Ён суткамі не выходзіў з сутарэнняў свайго палаца, ставячы вопыты, сэнс якіх тады быў уцямны толькі лепшым розумам чалавецтва. Тапонім “Наднёман” ведалі, не раўнуючы, ва ўсім свеце — ён часта сустракаўся на старонках навуковых часопісаў. Навакольныя сяляне некалькі разоў усчынялі бунт: яны падазравалі пана ў сувязях з нячыстай сілай. Хаця насамрэч Якуба НаркевічаЁдку цікавіла выключна сіла электрычнасці і яе ўздзеянне на жыццё раслін і чалавечы арганізм. Тады ў маёнтку была адна з лепшых у Еўропе метэастанцый, начыненая самым “прасунутым” абсталяваннем лабараторыя, фешэнебельны санаторый, дзе выкарыстоўвалася не толькі запазычанае ў Башкірыі кумысалячэнне, але і электратэрапія. Шаноўных гасцей сядзібы сустракаў аркестр, якім кіраваў сам гаспадар: ён меў таксама і музычны талент. У аранжарэі раслі незлічоныя кветкі экзатычных відаў… Фінал гэтай вельмі кінематаграфічнай гісторыі пакуль што сумны. Сёння Наднёман — маленькая закінутая вёсачка пасярод паплавоў. У напамінак пра былыя часы засталіся адно руіны.
Далей
|
“Пашпарт...”для святла
Уявіце сабе глядзельную залу, якая ўзрываецца апладысментамі яшчэ да таго, як падымецца заслона. Святло і візуальныя спецэфекты захапілі наведвальнікаў не менш, чым ігра акцёраў, дэкарацыі і рэжысура. Так адбылося пад час спектакля ў адным з мінскіх тэатраў. Ды ўсё ж прыклад той — адзін з рэдкіх момантаў, калі працу мастака па асвятленні заўважаюць і ацэньваюць. Часцяком, нягледзячы на яе натуральную заўважнасць, такія спецыялісты застаюцца “за кулісамі” прадстаўлення. Дакладна вызначыць іх пасаду ў штатным раскладзе, як сведчыць практыка, складана. Разабрацца ў абавязках, умовах працы, магчымасцях развіцця і праблемах усіх работнікаў устаноў культуры, чыя дзейнасць непасрэдна звязана з асвятленнем, даў нагоду Рэспубліканскі семінар “Патрабаванні да арганізацыі работы мастакоў па асвятленні”. Яго арганізаваў у сталіцы Інстытут павышэння кваліфікацыі і перападрыхтоўкі кадраў Беларускага дзяржаўнага універсітэта культуры і мастацтваў.
Далей
|
№ 43 / 911 за 2009-10-24
Ансамбль у “папяровай версіі”
Наданне аматарскаму калектыву звання “народны” або “ўзорны” — сапраўднае свята на вуліцы таго гарадка або вёскі, дзе знаходзіцца яго рэпетыцыйная база. Але часам у рашэнні калегіі Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь можна сустрэць пункт, дзе гаворка вядзецца пра адваротнае: пазбаўленне звання тых калектываў, якія свайму статусу не адпавядаюць. Штогод на Беларусі ганаровыя званні атрымлівае 70 — 80 калектываў. Сярэдняя ж колькасць клубных фарміраванняў, якія гэтае званне губляюць, — у дзесяць разоў меншая... Аднак важна знайсці адказ на пытанне: што становіцца прычынай для падобных рашэнняў? Чым яны матывуюцца, і якія “прафілактычныя меры” неабходны, каб унікнуць гэткага лёсу?
Далей
|
Найшоў фармат на камень...
Айчынная дакументалістыка — бадай, самая паспяховая на сённяшні дзень частка беларускага кінамастацтва. Аб гэтым сведчаць штогадовыя поспехі нашых студый і іх рэжысёраў на розных міжнародных фестывалях. Імёны Віктара Аслюка, Міхаіла Жданоўскага, Галіны Адамовіч і іншых творцаў абавязкова з’яўляюцца на старонках каталогаў шматлікіх форумаў, годна прадстаўляючы нашу краіну ў кінематаграфічным свеце. Але пра росквіт дакументалістыкі як галіны казаць не даводзіцца: шырокі глядач беларускіх дакументалістаў не ведае і стужкі іх не глядзіць. Пры гэтым нельга сказаць, што ён не мае такой магчымасці.
Далей
|
№ 42 / 910 за 2009-10-17
Калі спрацуе «прынцып даміно”?
Адным з самых важных пытанняў для работнікаў культуры рэгіёнаў паўстае наступнае: як зрабіць так, каб новае пакаленне, выбраўшы прафесію, заставалася ў ёй, працягваючы і развіваючы здабыткі старшых калег? У апошнія гады з гэтай мэтай у сярэдніх спецыяльных установах адукацыі галіны павялічваюць набор моладзі менавіта з тых рэгіёнаў, дзе яны і знаходзяцца. Адпаведна, выпускнікам цяпер часцей прапаноўваюць размеркаванне ў родныя мясціны, што значна спрашчае, у прыватнасці, жыллёвае пытанне. Аднак вытрымліваецца падобны прынцып не ўсюды. З аднаго боку, гэта не з’яўляецца асаблівай трагедыяй для маладых спецыялістаў, але, разам з тым, не маючы спрыяльных жыллёвых умоў, яны шукаюць лепшага ў гарадах.
Далей
|
Акцэнт на рэальныя патрэбы
- У апошнія гады працэс размеркавання і працаўладкавання выпускнікоў сярэдніх спецыяльных навучальных устаноў краіны значна палепшыўся. Калі раней працэнт выпускнікоў, якія маюць права самастойнага працаўладкавання з-за адсутнасці працоўных месцаў быў дастаткова вялікі, то летась такое права мелі толькі тыя, у каго былі льготы. Гады тры таму многія выпускнікі не маглі знайсці для сябе работу пасля сканчэння вучобы, нават бюджэтнікі працаўладкоўваліся свабодна. Сёння такой сітуацыі амаль не назіраецца, бываюць рэдкія выпадкі: да прыкладу, у Брэсцкай вобласці выкладчык флейты быў не патрэбны, то цягам некалькіх месяцаў мы знайшлі яму працу ў іншым месцы. Каля 45% выпускнікоў едуць у сельскую мясцовасць, з іх прыкладна 30% - у аграгарадкі.
Далей
|
Падтрымка без “кабалы”
“Галоўны беларускі прадзюсер — гэта дзяржава!” Гэтая фраза настолькі часта гучыць у інтэрв’ю дзеячаў шоубізнесу, што стала ўжо бадай прымаўкай. Маецца на ўвазе планамерная падтрымка айчынных творцаў, якую краіна аказвае ім не толькі рублём — згадайма хаця б слынныя “75%”. На балансе дзяржаўных устаноў культуры ёсць інстытуцыі пад назвай “прадзюсерскі цэнтр” — яны створаны пры рэгіянальных філармоніях. Але, як адзначыў начальнік упраўлення мастацтваў Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь Міхаіл КАЗЛОВІЧ, функцыя такіх цэнтраў усё ж трохі іншая, як у прыватных прадзюсераў:
Далей
| |
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|