“Я з хваляваннем чакаю сустрэчы з гледачом, яго рэакцыі — за два з паловай месяцы мы зрабілі неверагоднае”, — прызнаўся пару дзён таму ў размове з “К” дырэктар Беларускага дзяржаўнага тэатра лялек Яўген Клімакоў. Але ўчора ў будынку на вуліцы Энгельса, 20 адкрыўся чарговы сезон, і ўсе хваляванні адпалі. Да свайго 80-годдзя і самому сабе, і сваім прыхільнікам тэатр зрабіў доўгачаканы падарунак — цалкам абнавіў глядзельную залу. Змены, відавочна, да лепшага.

(Працяг. Пачатак у №№ 32 — 33.)

“К” пачынае публікацыю матэрыялу вядомага мастацтвазнаўцы Барыса Крэпака пра сям’ю класіка савецкай скульптуры — і, магчыма, нашага суайчынніка. Першая частка дакументальнага серыяла — гэта мемуары, а вось другая — сапраўдны шпіёнскі дэтэктыў.

Дзіцячая школа мастацтваў імя Анатоля Багатырова ў Віцебску ўнікальная ўжо хаця б сваёй гісторыяй. Мяркуйце самі: сістэма пачатковай мастацкай адукацыі і эстэтычнага выхавання стала ў нас найбольш актыўна развівацца недзе ў 1960-я гады. Да гэтага ў дзяржавы на такую раскошу папросту не было грошай. А вось віцебская школа ў наступным годзе будзе адзначаць свой стогадовы юбілей!

Можа падасца, нібы пра чалавека мастацтва — асабліва прызнанага і рэалізаванага — мы ведаем амаль кожную драбніцу. Але гэта — толькі на наш павярхоўны погляд. Хутчэй за ўсё, у душы творцы ёсць тое, што ўтоена ад знешняга свету: усхваляваны пошук, пачуццё недагаворнасці і недастатковасці створанага. Беларускі і савецкі скульптар Валянціна Міхеева (1933 — 2016) ці не ўсё жыццё імкнулася да прызнання іншага свайго таленту — жывапіснага. Разважанні аб творчым дары i аб супярэчлівай прыродзе мастацтва падштурхнулі мяне з нагоды юбілею Валянціны Мікалаеўны звярнуць увагу і на гэтую іпастась творчай асобы.