 |
Новы твор знанага кампазітара, вядомага найперш па сур’ёзных канцэпцыйных партытурах, працягваў распачатую ім яшчэ ў 90-ыя працу ў сферы дзіцячага музычнага тэатра. Яго першая опера “Вясновая песня”, пастаўленая ўсё тым жа тэатрам “Казка” ў Беларускім дзяржаўным музычным тэатры, была адзначана прэміяй Федэрацыі прафсаюзаў Беларусі. Шырокі рэзананс атрымаў і ўвасоблены на той жа сцэне ягоны мюзікл “Прыгоды ў замку Алфавіт”. Так паступова — ад спектакля, зробленага дарослымі для дзяцей, праз удзел “старых і малых” у сумеснай пастаноўцы — ён прыйшоў да спектакля, разлічанага выключна на дзяцей. Прычым не на вундэркіндаў і нават не на падлеткаў са спецыяльнай адукацыяй, а на самых звычайных малодшых школьнікаў, якім гэта цікава.
Трэба толькі радавацца, што ў нас, нарэшце, адраджаецца так званая “школьная опера” — жанр, добра вядомы ў Еўропе і распаўсюджаны ў навучальных установах Беларусі ХVIII ст. Яго універсальнае прызначэнне — і эстэтычнае, і павучальна-навучальна-метадычнае — дапамагала “перафарбаваць” цяжкую працу (а хто сказаў, што вучыцца лёгка?) у захапляльныя колеры непадробнай цікавасці, адчування ўласнай запатрабаванасці, жадання дзейнічаць, а не назіраць, чаго, здараецца, так не хапае цяперашнім “камп’ютэрызаваным” малым. Невыпадкова сваю “Лясную школу” В.Войцік спачатку “апрабаваў” не ў тэатры “Казка”, а на звычайных перша- і трэцякласніках мінскай СШ № 166. Марыць ён і пра тое, каб з дапамогай Міністэрства адукацыі выдаць гэты клавір — у якасці навучальнага дапаможніка для выкладчыкаў малодшых класаў і выхавальнікаў
 |
дзіцячых садкоў, змясціўшы ў дадатку парады па вырабе сцэнічных строяў і ажыццяўленні пастаноўкі. Тым больш, што нумарная драматургія твора дазваляе выкарыстоўваць музычны матэрыял як цалкам, так і часткова — у залежнасці ад колькасці дзяцей і ўзроўню іх падрыхтоўкі (дарэчы, і малодшая група тэатра “Казка”, у якой зараз усяго 11 юных артыстаў, уносіла свае купюры і нават змяніла фінал, прымусіўшы Бабу Ягу таксама пайсці вучыцца ў школу для лясных жыхароў).
Ды ўсё ж галоўнымі віноўнікамі ўрачыстасці сталі непасрэдныя ўдзельнікі спектакля, іх выкладчыкі і нястомныя бацькі, якія, між іншым, самі шылі касцюмы. Увогуле, тэатр
“Казка”, які летась змяніў ажно тры “прапіскі”, шукаючы месца для рэпетыцый, трымаецца выключна на энтузіязме. І пры гэтым раз за разам выходзіць пераможцам на разнастайных замежных конкурсах і фестывалях. Чым не падстава для роздуму? Бо цяперашнімі фінансавымі цяжкасцямі тэатра тлумачацца і недасканаласці аранжыроўкі (пры ўсім багацці аркестравага мыслення кампазітара), і агульны мастацкі арэол проста-такі пасляваеннага дзесяцігоддзя, які настальгічна зыходзіць з усіх “шчылін”. А так хочацца дакрочыць, нарэшце, і да оперы ХХІ стагоддзя! У тым ліку, з дапамогай адраджэння школьнага тэатра.
Надзея БУНЦЭВІЧ
На здымках: сцэны са спектакля
“Лясная школа, ці Сон першакласніцы”.
Фота Ігара КУЗНЯЦОВА