 |
| А.Фядотаў. “Золата восені”. |
Адданасць сваёй справе, шматгадовая звычка не нарміраваць рабочы дзень, умелае кіраўніцтва калектывам, клапатлівыя адносіны да вучняў, якія па тых альбо іншых прычынах пазбаўлены сям’і, стварылі яму бясспрэчны аўтарытэт. І недарэмна з 14 выкладчыкаў вучылішча сямёра — яго былыя выпускнікі.
Акрамя таго, Аляксандр Іванавіч вядомы як таленавіты жывапісец. Сур’ёзны, падцягнуты, скупы на словы, ён робіць уражанне чалавека, які “сам сабе на ўме”, але разам з тым за напускным раўнадушшам хаваюцца бурлівыя пачуцці, якія потым выліваюцца ў цудоўныя краявіды. Як ні дзіўна, няўлоўна яны нагадваюць суровую прыгажосць скандынаўскіх ландшафтаў. На яго карцінах амаль не бывае чалавека. Тут уладар — прырода. Яна пануе над чалавекам, а не ён — над ёю.
І ледзь прысыпаныя шэранню дрэвы, зямля і сажалка з гарлачыкамі, абкружаная непраходным кустоўем, і прасёлкі с дахамі хат, што віднеюцца ўдалечыні, і вясенні голы сіратлівы лес, які прыгорбіўся пад ледзяным ветрам, і буянне восеньскіх фарбаў — усё гаворыць аб тым, што мастак мае тонкую рамантычную душу.
Пейзажы А.Фядотава навяваюць светлы сум і чамусьці — шкадаванне па мінулых гадах. Сама аура прыроды, якая струменіць жыватворную энергетыку, гаворыць аб скарацечнасці часу, аб тым, што наша жыццё — адзіныміг, куды мы павінны ўмясціць непаўторныя моманты шчасця і пакут, пазнанне быцця, асэнсаванне жыцця і радасць сувязі з прыродай. Перадаць на палатне тонкія нюансы пораў года і настрою — вельмі складаная задача, якую мастак паспяхова вырашае.
Наталля МАЛАШЭНКА,
загадчык аддзела Гомельскай ЦГБ імя Герцэна