— Існаванне ў нашай навучальнай установе кафедры беларускай музыкі, — гаворыць Вольга Уладзіміраўна, — сведчанне дзяржаўнага клопату пра нашу нацыянальную культуру. Праблемамі беларускай музыкі актыўна займаецца ўся наша акадэмія, а таксама Нацыянальная акадэмія навук, але мы, па сутнасці, адзінае ў свеце падраздзяленне, што вывучае “сваё, беларускае” мэтанакіравана, комплексна, і адначасова навучае спецыялістаў-беларусістаў, якія будуць і надалей навукова, мэтадычна, творча разгорваць гэту сферу, вельмі важную для ўсёй краіны.
Немагчыма ўявіць, каб дзесьці ў Оксфардзе ці ў Парыжскай кансерваторыі займаліся якой бы заўгодна праблематыкай, толькі не праблемамі сваёй уласнай нацыянальнай культуры. А між іншым, раней такой кафедры і такой спецыяльнасці — музычная беларусістыка — у нас не існавала. Па колькасці супрацоўнікаў наша кафедра — адна з самых невялікіх, але кожны наш выкладчык прэзентуе суцэльную музыказнаўчую галіну: Іна Назіна — народнае інструментазнаўства, Тамара Якіменка — этнамузыкалогію, Ларыса Касцюкавец — палеаграфію і кантавую традыцыю, Тамара Ліхач — літургіку.
Ахоплена ў нас і сучасная беларуская музыка ў яе відавочных і нябачных на першы погляд узаемасувязях з сусветнай. Прычым у кожнай сферы робяцца фундаментальныя доследы, якія закладаюць трывалы падмурак для будучай дзейнасці наступных пакаленняў. Істотнай з’яўляецца дзейнасць і маладога пакалення даследчыкаў. У іх ліку, найперш, Святлена Немагай, якая зрабіла столькі, колькі не пад сілу было б цэламу аддзелу супрацоўнікаў. Яна на ўласным энтузіязме аб’ездзіла ўсе еўрапейскія архівы, аднавіла вялікі пласт беларускай культуры пачатку ХІХ стагоддзя і нядаўна вярнула такі рарытэт, пра які мы не маглі і марыць. Гэта аперэта Станіслава Манюшкі “Латарэя”, што лічылася страчанай. І такой творчай моладзі ў нас — шмат.
Надзея БУНЦЭВІЧ