Ехаць, каб паказаць свае творы 

— Маргарыта, што падштурхнула цябе паўдзельнічаць у праекце?
— На мой погляд, “Фабрыка” — гэта добры праект. Мне ён заўжды падабаўся, але я і думаць не магла, што аднойчы здолею туды патрапіць. Гэтым разам маю ўвагу асабліва прыцягнула тое, што мастацкім кіраўніком шоу быў названы Канстанцін Меладзэ. Лічу яго надзвычай таленавітым кампазітарам, і гэта падштурхнула мяне праявіць ініцыятыву. Я вырашыла ехаць. Нават не столькі дзеля таго, каб стаць зоркай, а каб паказаць свае творы Меладзэ і пачуць яго меркаванне наконт іх.
— Атрымліваецца, што калі б на “Фабрыцы зорак” курс набіраў не Меладзэ, Маргарыта Герасімовіч засталася б у Мінску?
— Мабыць, і не паехала б. Мне сапраўды вельмі падабаецца яго творчасць, і я адчула штосьці кшталту ўпэўненасці ў сваім поспеху. Прыйшла да мамы на працу і сказала: “Паеду на “Фабрыку”. Адчуваю, што прайду”. І мама сказала: “Ну, едзь”. Шоу павінна доўжыцца.
— Падчас кастынгу журы за дзень слухала каля трох тысяч чалавек; спрабаваць свае сілы ў Маскву прыехала процьма маладых людзей з усёй прасторы СНД, прагляд доўжыўся не адзін месяц. Рыта, ты здагадвалася, што цябе чакае?
— Пра гэта можна было здагадвацца, але ўявіць — немагчыма. Каб расказаць пра ўсе этапы кастынгу, не хопіць і трох інтэрв’ю. Людзі сапраўды прыязджалі з усіх краін СНД. Мы з сябрамі прыехалі да Зорнага дома ўначы, проста не маглі заснуць, калі апынуліся ў Маскве, хваляваліся — і ў 2 гадзіны ночы вырашылі ехаць на месца. І што? Дабраўшыся да Зорнага дома такой парою, убачылі, што мы далёка не першыя: я была занесена ў спіс пад нумарам 24. На пляцоўцы ля Зорнага дома стаялі машыны, вакол — процьма народу, бацькі, дзеці, усе з коўдрамі, тэрмасамі, цёплым адзеннем, — карціна, канешне, незабыўная. А кастынг пачынаўся ў 12 гадзін раніцы. Мы папераменна з сябрамі ўсю ноч стаялі ў той чарзе — дзесяць гадзін, да самага адкрыцця Зорнага дома.
— Гэта, так разумею, быў толькі самы пачатак…
— Сапраўды. Потым, калі кастынг нарэшце пачаўся, нас падзялілі па сотнях, потым — па дзесятках. Дзесяць хлопцаў або дзесяць дзяўчат па чарзе заходзілі ў Дом. Спачатку агент прывяла нас у пакой, дзе сядзелі псіхолагі, — тры жанчыны з Цэнтра псіхалогіі Андрэя Курпатава. Тут праходзіў экзамен на псіхалагічную стойкасць. Вельмі многа было пытанняў, кшталту: “Што менавіта вы можаце даць праекту?” , “Чаму мы павінны выбраць акурат вас?”. Псіхолаг мне казала: “Вы разумееце, што будзеце жыць тут адна? Калі вам будзе цяжка, блага, ніхто вас не пашкадуе, не суцешыць, мама будзе далёка, вакол — чужыя людзі. Так, усе займаюцца нібыта адной справай, але ж кожны марыць пра тое, каб вылецеў не ён, а нехта іншы. Мне на вашым месцы было б страшна”. А я адказала: “А мне на вашым месцы было б страшна, бо ў вашых руках — нашы лёсы”. Я была першай у дзесятцы, таму думаць над адказамі часу не было, даводзілася адказваць з ходу, і гэта ўрэшце спрацавала мне на карысць: у першым пакоі мне паставілі чатыры зоркі з пяці магчымых.
Далей агент нас завёў у пакой вакалу. Там сядзела ўжо вялікая камісія — чалавек трыццаць, напэўна: Канстанцін Меладзэ, Філіп Кіркораў, Андрэй Курпатаў, кіраўнікі праекта, прадзюсеры, педагогі — усіх і не пералічыш… Нам раздалі тэкст песні “Не пакідай мяне, каханы” і ўключылі фанаграму. Мы — дзесяць дзяўчат — павінны былі спяваць хорам.
Падчас выканання да кожнай з нас падыходзіла педагог і слухала. Усе дзяўчаты спявалі ў адзін голас, а я пачала ўплятаць двухгалоссе, імправізаваць — трэба ж было неяк вылучыцца. І пра мяне сказалі: “Яна спявае”. Музыку выключылі: “Усім шчыры дзякуй, да пабачэння. Нумар першы (я, значыць), калі ласка, застаньцеся”. Вось так. Потым было інтэрв’ю з журналістамі, калі цябе “спрабуюць” на фотагенічнасць, задаюць правакацыйныя пытанні, глядзяць, як ты сябе паводзіш у нечаканай сітуацыі… І — бясконцая колькасць іншых выпрабаванняў.
Дарэчы, быў яшчэ адзін цікавы момант падчас першага кастынгу, калі мяне папрасілі выступіць перад людзьмі, што стаялі ў чарзе ў Зорны дом. Усё адбылося імгненна: хтосьці схапіў за руку, вывеў на сцэну перад Домам, колькі слоў — і ўжо гучыць мая фанаграма, і трэба спяваць. А там — тысячны натоўп! Мамачкі! Страшна! Але нават не гэта тут было галоўнае. У сярэдзіне натоўпу некалькі хлопцаў падчас твайго выступлення проста “абліваюць” цябе славесна з галавы да ног у вельмі грубай форме. У гэты ж час (я аб гэтым даведалася пасля)на даху будынка сядзіць аператар і здымае тваю рэакцыю на “крытыку”. І ўвесь адзняты матэрыял ідзе ў твае дасье. Такім чынам, адсейвалася нямала людзей, і ў той жа час, наадварот, кагосьці вярталі, запрашалі на наступны кастынг.На “Фабрыцы” ўсё прадумана, усё пралічана: як ты выглядаеш, спяваеш, наколькі ты камунікабельны, як рэагуеш на крытыку, ці моцная ты асоба, здольная пераадольваць цяжкасці — усё бралася да ўвагі… Арганізатары стараліся ўлічыць усё, бо ў праект укладваюцца вялізныя грошы, а шоу, як спяваецца ў песні, павінна доўжыцца. 

Тры хвіліны размовы з мільёнамі людзей

— Усё гэта, канешне, уражвае. Але з якімі памкненнямі ты, Рыта, удзельнічаеш у праекце? Як спяваецца ў тваёй жа песні, хто ты ў творчасці?
— У першую чаргу, я— асоба, якая запамінаецца. А чакаю я ад гэтага праекта — каб праз тры месяцы пасля яго заканчэння на мяне не забыліся. Я іду на “Фабрыку” ў першую чаргу працаваць. Для мяне гэта — шанц данесці свой голас, свае песні да людзей. “Фабрыка”, на маю думку, гэта моцная школа, і калі мне прадзюсеры дазволяць адкрыцца ў тым стылі, у якім мне гэтага хочацца, мяркую, што са мною ў нашу эстраду прыйдзе аблічча, якога дагэтуль не было, — спявачка ў стылі глэм-рок, поп-панк.“Фабрыка” для многіх людзей — праект цалкам камерцыйны. Але я магу засведчыць, што ўсе “фабрыканты”, якія сёлета патрапілі ў шоу, — усе людзі “з вуліцы”. Дзяўчаты і хлопцы вельмі таленавітыя і вельмі розныя. Некаторым я ўжо нават напісала песні, бо іх абліччы і галасы адразу натхнілі мяне на творчасць. Мае сябры, калі даведаліся пра тое, што я буду ўдзельнічаць у “Фабрыцы зорак”, пачалі мяне папракаць: “Ты прадаешся!”, “Навошта гэта табе?” і г. д. Ды я ясна разумею, дзеля чаго я праходзіла ўсе іспыты. Я рабіла і раблю гэта, каб данесці да людзей свае ідэі. У цябе ёсць толькі тры хвіліны, каб скарыць свет: тры хвіліны песні, за якія можна прымусць публіку плакаць, смяяцца ці задумацца аб чымсьці важным. Зараз кожны тыдзень я маю гэтыя кароткія хвіліны сумоўя з мільёнамі людзей. Ці ж дрэнна гэта?
— Маргарыта, я ведаю, што ў аснове ўсіх поспехаў побач з працай і шанцаваннем заўжды ляжыць і падтрымка блізкіх людзей…
— Так, мяне падтрымліваюць мае бацькі, бабулі, дзядулі, сябры, настаўнікі, аднакласнікі... Канешне, падтрымка каласальная, і я вельмі ўдзячна ўсім, хто за мяне “хварэе”: педагогам маёй музычнай школы, якія паверылі ў мяне, кіраўніку студыі “Фортэ” Гульнары Робертаўне Заўгародняй, дзякуючы якой я вельмі вырасла як творчая асоба. Спадзяюся, што падтрымка ўсіх гэтых людзей будзе і надалей трымаць мяне “на плыву”. Гэта самае важнае, што дае сілы ісці наперад. 

Даведка
Маргарыта ГЕРАСІМОВІЧ нарадзілася ў 1990 годзе ў Мінску. Скончыла музычную школу № 1. Вучаніца 11 класа сярэдняй школы № 65. Салістка студыі эстраднага вакалу “Фортэ” Цэнтра пазашкольнай працы Савецкага раёна г. Мінска (кіраўнік студыі — Гульнара Заўгародняя), удзельніца вакальнага гурта “New Generation”. Дыпламант VIII Маладзёжнага гарадскога фестывалю эстраднага мастацтва “Белая Русь”, пераможца Гарадскога конкурсу маладых выканаўцаў эстраднай песні “Новыя імёны”. Піша музыку і тэксты песень. “Калі я пачула песні Дакоты, я зразумела, што перада мной — сапраўдны аўтар, артыстка, — кажа пра сваю выхаванку Г.Заўгародняя. — Такія творы для семнаццацігадовай дзяўчынкі — феномен. “Фабрыка зорак” для Маргарыты, мне падаецца, — рэальны шанц здзейсніць сваю мару. Я вельмі ганаруся яе поспехамі”. 

Анкета “К”