- З чым ехаць на будучы форум, - падзяліўся планамі мастацкі кіраўнік тэатра Адам Мурзіч, - будзем думаць. Бо імідж - на высокім узроўні, трэба яго замацоўваць. Можа, возьмем адну з бліжэйшых класічных прэм'ер. А гэта "Сільва" Імрэ Кальмана (роўна праз тыдзень, 26 сакавіка). Потым, не выключана, звернемся да "Графа Люксембургскага" Ферэнца Легара, хацелася б паставіць і камічную оперу "Званочак" Гаэтана Даніцэці. На парадку дня - нацыянальны рэпертуар. Уладзімір Кандрусевіч скончыў працу над мюзіклам пра Соф'ю Гальшанскую, шукаем грошы на пастаноўку, бо такі спектакль павінен быць відовішчным, прэзентабельным. Марым паставіць і балет "Клеапатра" Вячаслава Кузняцова, але, баімся, наша харэаграфічная трупа пакуль не пацягне такія маштабы: гэты спектакль патрабуе размаху, максімальнай "поўнаметражнасці" з вялікай колькасцю артыстаў і, зразумела, шыкоўную выканаўцу галоўнай партыі.
Дарэчы, смаленскія гастролі дадаткова пераканалі: праз нейкі час усё гэта ў нас будзе, бо балетная трупа паверыла ў сябе, у яе працы з'явілася, так бы мовіць, надзейнасць. "Кармэн-сюіту" і фрагмент "Шчаўкунка" мы паказвалі ў апошні вечар. Былі вымушаны танцаваць пад фанаграму: аркестр да гэтага часу ўжо з'ехаў, бо павінен быў удзельнічаць у святочным канцэрце ў Мінску. Напярэдадні ж у Смаленск прыязджалі артысты Вялікага тэатра Расіі з "Лебядзіным возерам". Як выступаць пасля іх? Але хваляваліся дарма! Пра паспяховасць усіх гастролей сведчыць ужо той факт, што замест запланаваных пяці спектаклей давялося даць дадатковы.
Прэса, вядома, задавала самыя правакацыйныя 
пытанні: маўляў, дзе ваша інавацыйнае стаўленне да класікі? "Лятучая мыш", якой мы адкрывалі гастролі, падалася ім старамоднай. Яно і зразумела: спектакль быў пастаўлены 30 гадоў таму, яшчэ на сцэне Дома афіцэраў, напярэдадні адкрыцця цяперашняга будынка, і дзесяцігоддзе таму адноўлены. Але гледачы былі ў захапленні: пасля Вальса "На чароўным блакітным Дунаі" авацыі не сціхалі ледзь не пяць хвілін. Ацанілі і нашых спевакоў (тую ж Маргарыту Александровіч), і наш аркестр, якім у розныя вечары кіравалі Алег Лясун, Юрый Галяс, Марына Трацякова. Сцэна Смаленскага драматычнага тэатра, дзе мы выступалі, - вялікая, акустыка нават лепшая за нашу. А вось аркестравая яма - малая. Музыкантам давялося пацясніцца, бэк-вакал у "...Чыкага" стаяў на ўваходзе, але склад мы не змяншалі- хіба ад званоў адмовіліся: іх і перавозіць цяжкавата.
У тамтэйшай публікі- добры музычны густ, выхаваны ў свой час дырыжорам Віктарам Дуброўскім: той у 1989м заснаваў Смаленскі народны аркестр, які цяпер носіць яго імя. А пачынаў ён сваю кар'еру, дарэчы, у Мінску - галоўным дырыжорам сімфанічнага аркестра нашай філармоніі, і шмат супрацоўнічаў з ім надалей. Так што лёсы творчых дзеячаў двух гарадоў спляталіся неаднойчы.
Памятаюць у Смаленску і мінулыя гастролі нашага тэатра - у 1987-м і 90м, таму з асаблівай любоўю сустракалі Наталлю Гайду. На "Аршыне мал алане" была ўся азербайджанская дыяспара - ад старых да малых, прыходзілі цэлымі сем'ямі. Аляксандра Асіпца ўвогуле за "свайго" прынялі: не верылі, што ён наш саліст, а не азербайджанскі. Цудоўна прымалі Віктара Цыркуновіча, Аляксандра Крукоўскага, двух Дзянісаў - Нямцова і Мальцэвіча, Антона Заянчкоўскага... Ды ўвогуле ўсіх!
На здымках: сцэны са спектакляў "Аднойчы ў Чыкага" і "Шчаўкунок".
Фота Сяргея СУЛАЯ