У гронцы тэатральнага чарадзейства

Прэмію атрымлівае акцёр Купалаўскага тэатра Аляксандр Малчанаў.

Дарэчы, яшчэ адным маладым беларускім акцёрам, адзначаным падчас фестывалю, стаў Аляксандр Малчанаў — членаў журы ўразіла яго выкананне ролі Сымона ў знакамітым спектаклі Купалаўскага тэатра “Сымон-музыка” паводле Я.Коласа.Надзвычай неадназначную рэакцыю выклікаў спектакль“Пацалунак ночы”, паказаны ў рамках фестывалю Рэспубліканскім тэатрам юнага гледача. На фоне “агульнавядомых” казак мінскі калектыў прапанаваў фестывальнай публіцы сучасны беларускі драматургічны матэрыял — п’есу Сяргея Кавалёва, у якой аўтар звяртаецца да такой знакавай для нашай краіны тэмы, як Чарнобыльская катастрофа. І задача, якую ставіла перад сабой лаўрэат фестывалю ў намінацыі “За рэжысёрскае майстэрства ў тэатры” Наталля Башава, — павесці з “разумнымі і дарослымі дзецьмі” гаворку пра жыццё і смерць, пра вернасць і адданасць, пра самаахвярнасць і шэраг іншых паняццяў, якія з’яўляюцца ў нашым жыцці асноватворнымі, — вымагала ад тэатра пошуку незвычайных, нешараговых шляхоў для яе рэалізацыі. Маленькі хлопчык, хворы на анкалогію, якога, дарэчы, іграе мінскі школьнік Міця Сямёнаў, выпраўляецца ў складанае і небяспечнае падарожжа з адзінай мэтай — выратаваць ад пакарання сваю маці, што пераступіла законы “далёкай краіны” дзеля яго выратавання. На сваім шляху ён сутыкаецца з самымі рознымі персанажамі,але галоўнае — ён спасцігае “сакрэты” глабальнай экалагічнай катастрофы і яе наступствы, асэнсоўваючы ўсю небяспечнасць парушэння спрадвечных законаў прыроды. Канешне ж, “Пацалунак ночы” мае станоўчую развязку — хлопчыку пасля аперацыі становіцца лепей. Але рэжысёр не дае нам “палёгкі” і не здымае адказнасці за тое, як жа наша жыццё будзе ісці далей, вымушаючы нас прыняць на сябе адказнасць за яго, за тое, кім мы станем у будучым, у якім свеце будзем жыць.
Аглядаючы фестывальную афішу, у якую, на жаль, увайшлі далёка не ўсе тэатры-лаўрэаты сёлетняй “Ажыўшай казкі”, заўважаеш і тое, што так званая “маладзёжная палітыка” сёння выяўляецца не толькі ў выглядзе адрасавання юным гледачам годных узораў сучаснага тэатральнага мастацтва, але і ў мэтанакіраванай працы з тэатральнай моладдзю. Менавіта таму шэраг узнагарод атрымалі работы, скіраваныя на развіццё талентаў юнакоў і дзяўчат — будучых акцёраў: “За стварэнне опернага твора для дзяцей” і “За мастацтва сцэнаграфіі ў тэатры” за оперу “Дзідона і Эней” Г.Персела — Тэатр оперы і балета Каледжа музычна-тэатральнага мастацтва пад кіраўніцтвам А.Трацэўскай, дзе ў ролях заняты маладыя спевакі-навучэнцы; рэжысёр і педагог Тэатральнага інстытута імя Б.Шчукіна Мікалай Шэйко — за дыпломны спектакль “Зялёная птушачка” К.Гоццы, а таксама занятыя ў ім выпускнікі Руфат Акчурын і Паліна Райкіна, і, нарэшце, спектакль “К’ёджаўскія перабрэхі” К.Гальдоні акцёрскага факультэта Расійскай акадэміі тэатральнага мастацтва (ГИТИС) у пастаноўцы Уладзіміра Андрэева.
На жаль, пры ўсім тым высокім узроўні творчага і выканальніцкага майстэрства, які дэманстравалі калектывы-ўдзельнікі фестывалю “Ажыўшая казка”, часам здавалася, што патрэбны ён... адно толькі яго ўдзельнікам. На некаторых спектаклях фестывальнай праграмы гледачоў у тысячнай зале тэатра імя Н.Сац не набіралася і паўсотні. Хоць тыя, каму “пашчасціла” трапіць на фестывальныя паказы, ці не адзінагалосна шкадавалі, што не ведалі, наколькі гэта цікавая акцыя і не паклікалі з сабою сваіх сяброў і знаёмых. А колькі радасці было ў вачах выхаванцаў дзіцячых дамоў, якія былі на некаторых спектаклях! На жаль, поўная адсутнасць рэкламы па-за межамі тэатра імя Н.Сац прывяла да таго, што фестываль “патануў” у культурна-інфармацыйнай прасторы расійскай сталіцы. А шкада, бо ідэя яго, тая самаадданасць, з якой працавалі на сцэне акцёры беларускіх і расійскіх тэатраў, і тая ўдзячнасць,з якой віталі іх нешматлікія гледачы ў зале, вартыя самай пільнай увагі, бо акурат такая душэўная еднасць і здольная стаць найлепшым выхавацелем для нашага маладога пакалення.