Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года
Метафара Вежы
Калісьці Велімір Хлебнікаў сказаў: “Задачай працы мастакоў было даць кожнаму віду мастацтва адметны знак. Ён павінен быць простым і не падобным да іншых”. Мне здаецца, што жывапіс Віктара Альшэўскага, які сёння экспануецца ў Нацыянальным мастацкім музеі Беларусі, цалкам адпавядае формуле выдатнага паэта. Яго адметны знак — “свабода духу”, што ўбірае ў сябе не толькі ўласна свабоду мыслення, фантазіі, палёту ў невядомыя светы мінулага, але і свабоду пэндзля, уменне віртуозна “жангліраваць” аб’ёмамі, прасторай, лініяй, плямай, фактурай.
ДА ЦЯБЕ, З НАДЗЕЯЙ І ВЕРАЙ
У гэтым нумары “Культура” зноў звяртаецца да тэмы рэканструкцыі Навагрудскага замка і правядзення Рэспубліканскай грашова-рэчавай латарэі “Скарбніца”. Такая цікавасць з боку нашай газеты зусім не выпадковая. Зноў і зноў паўтараемся: увага да помнікаў мінуўшчыны, іх зберажэння ды аднаўлення была і застаецца адным з прыярытэтаў дзяржаўнай палітыкі ў галіне культуры. З’яўляецца яна і адным з вядучых накірункаў на палосах “К”. На гэтым тыдні нашы журналісты даследавалі пытанне наконт продажу білетаў “Скарбніцы” з розных ракурсаў і прыйшлі да высновы: праблем у рэалізацыі латарэі наспела нямала. І найпершыя з іх — рэклама і саміх білетаў, і ўласна аднаўлення Навагрудскага замка. А таксама піар, піар і яшчэ раз піар самога Навагрудка... Неаднойчы мы пісалі: набыўшы адзін білет “Скарбніцы”, вы дадаяце дзве цаглінкі для рэканструкцыі замка. Часу да розыгрышу тыражу засталося не так ужо і шмат. Таму пара запытацца: “А вы ўклалі свае дзве цаглінкі ў падмурак будучыні?” Што ж, пагадзіцеся, перад намі сёння — прыклад ні больш ні менш як агульнанацыянальнай кампаніі. Падтрымаць яе, на нашу думку, — абавязак кожнага. Выдадзена 36 тысяч білетаў “Скарбніцы”. Як рэалізоўваецца тыраж у абласцях? Не нашмат лепш, чым у сталіцы. І ёсць таму шэраг канкрэтных прычын. Мы пацікавіліся сітуацыяй з распаўсюджваннем білетаў у шэрагу абласцей Беларусі.
Каптур “ад куцюр”
Важным элементам жаночага строю ва ўсе часы з’яўляўся галаўны ўбор. Ён меў не толькі сацыяльны і эстэтычны сэнс, але і этычны. Здаўна лічылася за ганьбу хадзіць жанчыне з непакрытай галавой. Такая традыцыя ідзе з часоў язычніцтва, калі пакрыванне галавы азначала абарону самой жанчыны і яе блізкіх ад Ліха — міфічнай істоты ў выглядзе хударлявай, аднавокай жанчыны, якая нясе бяду і гора. Увогуле, жаночыя валасы лічыліся небяспечнымі для навакольных, і ў першую чаргу — для мужчын, з’яўляючыся сімвалам спакусы. Невыпадкова вядзьмарак і русалак народная традыцыя малюе з доўгімі распушчанымі валасамі.
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by

Новы нумар

Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"

© 2007 - 2024 «Культура». Зроблена ў «Вэбпрофі»