Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года
Вецер.
Аднойчы Мартырос Сар’ян распавёў, як у юнацтве выпадкова ўбачыў Айвазоўскага, які імчаўся ў карэце. На ўсё жыццё запомніў ён гэты момант. Яму здавалася, што карэта тая ляціць на нябёсы, да сонца, у Космас і забірае нейкі таемны дух продкаў. Я ўспомніў пра гэта, калі глядзеў выстаўку Сяргея Цімохава пад назвай “Кола сонца” ў галерэі “Мастацтва”.
У ВЯЛІКІМ – УСЕ ЗОРКІ
На гэтым тыдні зорак, адзначаных высокімі дзяржаўнымі ўзнагародамі, у Нацыянальным акадэмічным Вялікім тэатры оперы і балета Рэспублікі Беларусь стала болей. Як паведамляе Прэс-служба Прэзідэнта краіны, Аляксандр Лукашэнка падпісаў Указ аб прысваенні медаля Францыска Скарыны дырыжору Вячаславу Чарнуху, салістцы оперы Алене Шведавай, салістам балета Ірыне і Алегу Яромкіным, ганаровага звання народнага артыста Беларусі — салісту оперы Сяргею Франкоўскаму. Усіх гэтых творцаў мы неаднойчы ўбачым на сцэне тэатра ў бліжэйшыя дні: 24 снежня — на “Вечары Вальса”, 30-га і 31-га — у святочных канцэртах, у навагоднюю ноч — на тэлеэкране, а пад Стары Новы год — на “Вялікім Балі”.
Хатняе заданне для гледачоў
Сёлета зіма ў прыродзе і ў тэатральным жыцці на Беларусі прыйшла “паралельна”: у той жа дзень, калі ў сталіцы выпаў першы ў гэтым годзе “сапраўдны” снег, на малой сцэне Купалаўскага тэатра адбылася прэм’ера спектакля “Зіма” Яўгена Грышкаўца ў пастаноўцы маладога рэжысёра Кацярыны Аверкавай. Кожнае з гэтых прозвішчаў магло б і паасобку заінтрыгаваць тэатралаў, для якіх асоба Грышкаўца з’яўляецца ці не сінонімам сучаснага аўтарскага тэатра, а Кацярына Аверкава ўяўляе сабой прадстаўніка той часткі пакалення “маладых беларускіх тэатралаў”, якія не стогнуць аб уласнай незапатрабаванасці, а мэтанакіравана набіраюць “мышачную масу” ў прафесіі. Як? Ставячы спектаклі. Удвая заманліва было ўбачыць гэткі творчы кактэйль на сцэне Купалаўскага тэатра. Спрактыкаваныя крытыкі ішлі на прэм’еру, пралічваючы ў галаве варыянты таго, што ж яны ўбачаць на сцэне. Ды толькі, што заўсёды прыемна для аўтараў спектакля, — пралічыліся.
Залатыя львы “Нармандыі — Нёман”
Сустрэча з Рыгорам Антонавічам Яўсейчыкам стала для мяне падарункам лёсу. Чэмпіён свету, дзесяціразовы рэкардсмен, заслужаны трэнер СССР і БССР па парашутным спорце, падпалкоўнік у адстаўцы, Рыгор Яўсейчык — асоба легендарная. У гады Вялікай Айчыннай вайны Рыгор Антонавіч рыхтаваў дэсантнікаў і дыверсантаў для заданняў у варожым тыле, служыўінструктарам-парашутыстам у знакамітым палку “Нармандыя — Нёман”. — А колькі вам тады было гадоў, калі вас накіравалі ў эскадрыллю? — пытаюся ў ветэрана. — Дзевятнаццаць. У 1944 годзе непасрэдна апынуўся ў палку пад час здзяйснення аперацыі “Баграціён”. І сустрэў Перамогу разам з савецкімі і французскімі абаронцамі неба.
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by

Новы нумар

Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"

© 2007 - 2024 «Культура». Зроблена ў «Вэбпрофі»