Валянцінін дзень

Як гэта нярэдка здараецца, свой творчы шлях Валянціна Еранькова распачала ў якасці актрысы, але з цягам часу творчая “прырода” ўнесла свае карэктывы ў гэты выбар, і яна натуральна прыйшла да прафесіі рэжысёра. Сярод этапных і вызначальных для свайго творчага лёсу падзей Валянціна Еранькова называе творчыя стажыроўкі ў Цэнтры тэатральнага мастацтва г. Аарау (Швейцарыя) і маскоўскім тэатры “Ленком” (Расія). Яна стварыла шэраг пастановак у Дзяржаўным маладзёжным тэатры, Рэспубліканскім тэатры юнага гледача, Нацыянальным акадэмічным драматычным тэатры імя Максіма Горкага, дзе і працуе цяпер. Сярод спектакляў, што выклікалі шырокі рэзананс у тэатральных колах і былі шчодра адзначаны айчыннай і замежнай крытыкай, — “Гісторыя кахання Паласатага Ката і сеньярыты Ластаўкі” паводле Ж.Амаду, “Дзівакі” М.Горкага, “Тата, тата, бедны тата…” А.Копіта, “Сільвія” А.Герні, “Злоўлены сеткай” Р.Куні і шэраг іншых.
Своеасаблівым рэжысёрскім крэда Валянціны Ераньковай з’яўляецца тая акалічнасць, што літаральна ўсе яе спектаклі так ці іначай звяртаюцца да адной-адзінай тэмы, якая скразной лініяй праходзіць праз усё творчае жыццё рэжысёра, — кахання, яго месца і значэння ў жыцці чалавека, яго сілы, магутнасці тых здзяйсненняў, якія аказваюцца падуладнымі тым, хто спасціг таямніцы гэтага пачуцця і аддаўся яму цалкам.
У бліжэйшых планах рэжысёра — чарговая прэм’ера на сцэне Горкаўскага тэатра: спектакль “ Я — твая нявеста” В.Астаф’ева, які рэжысёр прысвячае 65-годдзю вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. І, нягледзячы на тое, што сам твор заглыбляе нас у рэаліі Вялікай Айчыннай вайны, а галоўны герой мусіць загінуць, можна не сумнявацца, што і гэтым разам на сцэне абавязкова перамогуць Каханне і вера ў Жыццё. Інакш у спектаклях Валянціны Ераньковай і не бывае.