 |
Г.Драздоў. “Прывітальная свечка”. |
Знакавай фігурай “роднай зямлі” ўспрымаецца “Стары пчаляр” — заўсёдны працаўнік, які нясе за плячыма цяжкую борць жыцця. Аўтар выяўляе ва ўмоўнай постаці сутнасныя праявы яго існавання, пачынаючы ад радаснай мядовасці пчалінага рою і завяршаючы сімвалічным крыжам — заканчэннем чалавечага шляху, апафеозам душэўнай чысціні. Ад чашы “роднай вады” ў рабоце “Адлёт у вырай” імкнецца вырвацца ў неабсяжную прастору знаёмая птушка, каб па наканаванасці прыродных законаў ізноў сюды вярнуцца.
Шматзначнасць вобразнага ладу палотнаў, несучы ў сабе глыбокі падтэкст, апелюе да экзістэнцыяльнага досведу гледача. Амаль у трансцэндэнтнай бясконцасці мастак змяшчае ў адзінокай ладдзі маленькую постаць з “Прывітальнай свечкай”, адвечная сімволіка якой узыходзіць да паганскага агню. Своеасаблівым працягам тэмы ўспрымаецца кампазіцыя “Святло ўначы”, якая, з аднаго боку, асацыятыўна нагадвае беларускую батлейку са сцэнай нараджэння Хрыста, а з другога — еўрапейскі горад. Гарадскія будынкі атуляюцца тут спакойным святлом, што струменіцца з нябёс, з вышэйшых сфер.
Часцінка гэтага чароўнага святла як бы ўвасабляецца ў бязважкай постаці “Дзяўчынкі, што грае на флейце” і робіць яе неад’емнай прыналежнасцю вытанчанай мелодыі прыгажосці. Зрэшты, ці не Гродна ўвасобіў на палатне Генадзь Драздоў?
Пачуцці лірычныя змяняюцца ў мастака неабдымнай напоўненасцю перажыванняў — больш бурных, дынамічных, якія выяўляюцца праз экспрэсіўную каларыстыку палотнаў “Краявід”, “Краявід на нябёсах”. Сусвет нябесны і зямны будуецца колерам, перадаючы сугучча ўражанняў ад асэнсавання прыроднага кругавароту (“Таямніцарух”). У гэтай усеагульнай дыялектычнай плыні ўдзельнічае і “родная зямля” Генадзя Драздова, якую ён накіроўвае ў еўрапейскі гума-
ністычны шлях.
Марына ЗАГІДУЛІНА
Гродна