“Знакам якасці” ўзнагароджвае глядач

Карэспандэнт “К” наведала Гомель, каб даведацца, чым жыве гэты відовішчна-культурны комплекс, а трапіла туды на прэм’еру. Ды, папраўдзе, нагод наведаць калектыў менавіта цяпер дастаткова.

Найважнейшая падзея для любога творчага калектыву - прэм’ера. Пра новы сезон у Гомельскім дзяржаўным цырку паведамляе вялізная яркая расцяжка над уваходам ва ўстанову: будзе выступаць маскоўскі цырк Юрыя Нікуліна з праграмай “Дзівацтвы клоуна”. Падыходжу да касы: усе білеты прададзены на некалькі прадстаўленняў наперад. Працуе славуты нікулінскі брэнд? Так, без сумневу, але ж гледачы ідуць акурат у Гомельскі дзяржаўны цырк, які, мяркуючы па мностве сем’яў з дзецьмі, благога не прапануе.

Дарэчы, сёлета новы сезон установа культуры “Відовішчна-культурны комплекс “Гомельскі дзяржаўны цырк” распачала з навіны класса “А”: яе генеральнаму дырэктару і мастацкаму кіраўніку заслужанаму дзеячу культуры краіны Якаву Лабовічу прысвоена званне акадэміка і Сапраўднага члена Акадэміі цыркавога мастацтва. “За значны ўклад у развіццё сусветнага цырка і буйныя поспехі ў справе папулярызацыі цыркавога мастацтва” — пазначана ў дыпломе. “Гэтую ўзнагароду я ўспрымаю толькі як адзнаку працы ўсяго калектыву нашага цырка, — падкрэслівае беларускі акадэмік. — Бо кім бы былі ўсе дырэктары без свайго калектыву і артыстаў? Хіба працавалі б загадчыкамі гаспадарак”.

За дзве гадзіны да прэм’еры гутарым з Віктарам Валасевічам.

“Хоць цяпер яшчэ далёка да ацяпляльнага сезона, але мы накіравалі гарадскім уладам просьбу ўключыць у памяшканні цяпло, бо надвор’е вельмі халоднае. І яны адгукнуліся — цяпер у цырку гледачы будуць адчуваць сябе камфортна. Вялікія вокны, якія з’яўляюцца адначасова і сценамі фае, выглядаюць дастаткова добра, але мы плануем замяніць іх на шклопакеты, каб усё было абсалютна сучасна і каб зімой стала больш утульна”.

Чырвоныя цяжкія шторы прапускаюць нас у глядзельную залу. Тут можна ўбачыць новыя крэслы, пастаўленыя пазалетась. Абнаўляць-рамантаваць для гэтага сезона іх амаль не было патрэбы.

Ціхенька прыстройваюся ў паўзмроку пакуль што пустых радоў.

Артысты цырка ў гэты час размінаюцца, адпрацоўваюць апошні раз элементы нумароў, музыканты настройваюць інструменты. Дзіўна бачыць усіх у паўсядзённым адзенні:праз гадзіну многія будуць рабіць такія дзівацтвы, якіх ад іх зусім не чакаеш.

Праз колькі часу перамяшчаемся ў памяшканне, адкуль выходзяць на манеж артысты. Як і ва ўсіх цырках, тут вісіць “Авіза”, дзе можна прачытаць экспрэс-паведамленні для выступоўцаў.

Рыхтуецца тэхніка, крыху далей адпачываюць жывёлы: малпы, яноты-насухі, папугаі, нават грыф, а побач — перасоўны гардэроб для шымпанзэ. Дарэчы, адзенне для калматых артыстаў дрэсіроўшчыка Азіза Аскарана, які будзе выступаць, рабіў не хто іншы, як Валянцін Юдашкін.

— Пра Гомельскі цырк я ведаў толькі па аповедах сяброў. Вельмі сюды імкнуўся, таму што яны мяне зацікавілі. У Мінску я працаваў ужо 4 разы. Гомель — гэта цыркавы горад. Тут вельмі шмат дзяцей, якія шчыра рэагуюць на прадстаўленне, таму выступаць лёгка і прыемна.

Каманда цырка падрыхтаваная, з ёй працаваць — адна асалода.

Аляксандру ХАЙЛАФАВУ, заслужанаму артысту Расіі, кіраўніку групы эквілібрыстаў на пяршах (шастах) “Узыходжанне”, якая адзначана Гран-пры на конкурсе ў Італіі, наадварот, ужо даводзілася бываць у Гомелі:

— Я тут выступаю другі раз, і хачу адзначыць, што ў Беларусі глядач вельмі цёпла адгукаецца на ўсе складаныя моманты ў нашых нумарах.

Не ўсюды такое бывае — дзесьці людзі не любяць цырк, сядзяць з каменнымі тварамі. У Мінску я выступаў разоў дзесяць, і калі мне прапанавалі прыехаць у Гомельскі цырк, я з задавальненнем пагадзіўся, таму што ў яго выдатная рэпутацыя.

Падобнае і меркаванне солажанглёра Дзмітрыя ХАЙЛАФАВА:

— Я сам з Масквы, але ў дзяцінстве жыў і вучыўся ў Мінску, а дзесяць гадоў назад працаваў у Гомелі, калі быў з бацькамі на гастролях (яны таксама цыркачы). Мне вельмі прыемна, што я мог сюды прыехаць зноў, ужо як артыст.

Цудоўны цырк: тут камфортна, зручна, ёсць усё неабходнае абсталяванне, дагледжаная зала, прыгожае фае, добры манеж і прыязная публіка. Мне больш падабаюцца стацыянарныя цыркі ў параўнанні з перасоўнымі, у якіх не так лёгка выступаць. Гэты — адзін з самых лепшых, якія я наведваў.

Пачуўшы меркаванні артыстаў, засталося яшчэ пагутарыць хіба са сталымі наведвальнікамі ўстановы. Падыходжу да юных гамяльчан з просьбай расказаць пра свае адносіны да цырка.

— Сюды я прыходжу з мамай раз у год з самага маленства, і заўсёды мне тут вельмі падабаецца, — кажа 12-гадовая Даша. — Мы сядаем на першыя рады, і я заўсёды бачу жывёл блізка-блізка!

А Максіму 16 гадоў. Дзіўна, падавалася б, — не “цыркавы” ўжо ўзрост. “Я, хоць ужо трохі вырас з таго ўзросту, калі можна захапляцца дзівацтвамі клоунаў, але прыйшоў сюды проста ўзняць настрой. Я давяраю “знаку якасці” нашага цырка”.

Пад час прадстаўлення.

Разам з юнымі гледачамі застаецца хіба паспяшацца ў залу, дзе пачынаецца прэм’ерны парадале. Пад час прадстаўлення мы пабачылі, як клоун па мянушцы Бо (Барыс Аскоцкі, лаўрэат Нацыянальнай прэміі “Циркъ”) авалодвае ўвагай абсалютна ўсіх маленькіх (ды, папраўдзе, і не толькі) гледачоў, і яны крычаць ад задавальнення, жадаючы пажартаваць разам з ім. Давялося падзівіцца неверагоднай моцы і ўменню захоўваць раўнавагу эквілібрыстаў, што з дапамогай пяршоў выконвалі унікальныя трукі, якія дагэтуль нідзе не паказвалі. Моцныя тут і дзяўчаты-акрабаткі: згадзіцеся, не кожная здолее ўтрымаць на адной руцэ вагу другога чалавека. А аргенцінскія папугаі пазнаёміліся з большасцю глядацкай залы: яны проста праляталі амаль перад тварамі, выклікаючы шквал станоўчых эмоцыі ў дзяцей. І канешне ж, самым вясёлым нумарам быў атракцыён “Шоу малпаў”, дзе гэтыя прыгажуні танцавалі ў самых розных касцюмах і гралі на музычных інструментах.

Гэта цырк, уважлівы да людзей, цырк, артысты, якога пастаянна прымушаюць суперажываць, і безумоўна, што гледачам спадабалася да піску і болю ў далонях. І калі госці выходзілі на вуліцу, іх сустракала не вечаровая цемра, а фантан з унікальнай падсветкай, які можна назваць яшчэ адным гонарам установы.

Але карэспандэнт “К” яшчэ не пакінула Гомельскі дзяржаўны цырк, не пацікавіўшыся ўражаннямі генеральнага дырэктара ўстановы Якава Лабовіча. Толькі пасля прадстаўлення, калі ўся каманда, што прымала ўдзел у арганізацыі і правядзенні свята, сабралася на традыцыйны для прэм’еры вялізны торт, знайшоўся час длясустрэчы з кіраўніком калектыву. “Ведаеце, — кажа ён, — неяк адзін наш работнік расказаў мне, як ён заўважыў перагарэлую лямпачку у адным з памяшканняў цырка і замяніў яе. Пасля я пачуў, як ён расказвае аб гэтым іншым супрацоўнікам... Сам я працую некалькі інакш, не на словах. Мая прысутнасць тут часам нябачная, але ўся наша каманда ведае, што я побач і кантралюю ўсе дзеянні, пільна сочачы за тым, каб абсалютна ўсё было на высокім узроўні, бо ў цырку, як гэта ні банальна гучыць, дробязей няма”.

А вось цяпер сапраўды прадстаўленне закончылася. З прэм’ерай, Гомель!