Для беларусаў Мікалай Пятровіч блізкі перш за ўсё праз ролю Ваські Ходаса ў “Белых Росах”. Культавая для нас стужка была знята ў 1983 годзе на кінастудыі “Беларусьфільм” Ігарам Дабралюбавым па сцэнарыі Аляксея Дударава.
— Сёння мяне не пакідае сумная думка: як мала засталося людзей з той шыкоўнай каманды, з якой мы працавалі на здымках “Белых Росаў”, — смуткуе Аляксей Ануфрыевіч. — Ужо няма рэжысёра Ігара Дабралюбава, Усевалада Санаева — выканаўцы ролі Фядоса Ходаса, Барыса Новікава, які граў Цімафея, Юрыя Кухаронка, увасобіўшага Скварцова. На пачатку года пакінуў нас народны артыст БССР Генадзь Гарбук. І вось час прыбраў Карачанцава… Тады мы не перасякаліся на кінапляцоўцы, а сустрэліся ўжо пры агучцы. Усё, што было напісана ў сцэнарыі, ён сыграў. І не проста сыграў, але яшчэ і дапоўніў духоўна. Я шчаслівы, што меў магчымасць быць знаёмым з такім чалавекам.
Так, Мікалай быў геніяльным акцёрам, знакамітасцю, але я цаніў яго найперш за чалавечыя якасці. У яго была надзвычай багатая душа. Просты, шчыры, адкрыты, чуллівы... Умеў падабраць трапнае слаўцо, любіў распавядаць анекдоты. Яму было ўласціва ўсё тое, што і звычайным людзям. Я ведаў яго ў побыце: дома Карачанцаў мала чым адрозніваўся ад таго, кім ён з’яўляўся перад намі на кінаэкране ці на сцэне (а я, між іншым, паглядзеў нямала яго тэатральных работ). Справа ў тым, што Мікалай на пляцоўцы не іграў — ён выказваўся.
Я быў агаломшаны навіною пра смерць вялікага акцёра. Але трэба ўцерці нашыя слёзы і падзячыць Богу за тое, што ён падарыў мільёнам людзей такога творцу.