Экспазіцыю складаюць 24 работы, у якіх вада — галоўны і адзіны герой. Вада як снег, дождж, як рачная плынь і вільготнае паветра.
На вернісажы слова бралі сябры і калегі — мастакі. Бадай, усе адзначалі выключную працавітасць творцы і яго здольнасць дасягнуць мінімальнымі сродкамі надзвычайнай выразнасці. На ягоных аркушах — краявіды канкрэтных мясцін, якія ўспрымаюцца бы сімвалічнае ўвасабленне беларускай прыроды, сціплай і велічнай. Скажу болей, Беларусь у выяўленчай версіі Паўлаўца паўстае прыгожай як Зямля да ўзнікнення цывілізацыі. Мне на выставе згадаліся радкі Караткевіча: “Адбітая ў зрэнках бы ў палонцы, / Зямля мая ўстае перада мной, / Высокая і чыстая як сонца, / Чысцейшая, бо плям няма на ёй…”
Трэба ведаць, што тэхніка акварэлі патрабуе ад мастака цвёрдай рукі, засяроджанасці, творчай інтуіцыі і здольнасці кіраваць сваім натхненнем. Не кожны прафесіянал можа пахваліцца такім суквеццем якасцей. А вось у Вячаслава Паўлаўца гэта ёсць. Нездарма ягоныя работы ўпрыгожваюць экспазіцыю Нацыянальнага мастацкага музея Беларусі і мноства прыватных калекцый у нашай краіне і замежжы.
Дадам, што своеасаблівы бонус для наведвальнікаў выставы — магчымасць убачыць Мінск з вышыні птушынага палёту, з 22-га паверха “Нацыяналкі”.