Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года
“Мы не проста сябры — мы радня”
Фотавыстава старажытнай драўлянай скульптуры, выступы губернскага аркестра ў канцэртнай зале і на плошчы — “К” сачыла, чым здзіўляў Пермскі край Расіі падчас Дзён культуры ў Беларусі.
Хто спляце “Вянок дружбы”?
Больш за паўтысячы аматараў фальклору збіраюцца наведаць Бабруйск: 28 чэрвеня там пачынаецца Міжнародны фестываль народнай творчасці “Вянок дружбы”.
“Тарас” у Слоніме
11 чэрвеня ў Слонімскім драматычным тэатры адбыўся прэм’ерны паказ спектакля “Тарас на Парнасе” паводле класічнага твора айчыннай літаратуры, інтэрпрэтаванага ў п’есе драматурга Сяргея Кавалёва. Спектакль паставіў галоўны рэжысёр тэатра Васіль Сявец. Ролю палясоўшчыка выдатна выканаў майстар сцэны Уладзімір Навумік. Слонімскі Тарас — дасціпны, кемлівы, сумленны ў адносінах да працы і да людзей. Ролю прыдворнага паэта выдатна сыграў артыст Ігар Макараў, а ролю паэта з народа рэжысёр даверыў артыстцы Ірыне Яцук. Два паэты — ён і яна — выразна і ярка выглядаюць на сцэне. Вобразы німфаў прыгожа ўвасобілі артысткі Наталля Бярэзіна, Вера Цвікевіч і Надзея Ільчанка. Наогул, у спектаклі занята ўся акцёрская трупа Слонімскага драмтэатра.
Залік як канцэрт
Па запрашэнні этнахарэографа і педагога Міколы Козенкі атрымалася трапіць на залік па побытавых танцах у студэнтаў трэцяга курса кафедры народна-песеннай творчасці Універсітэта культуры і мастацтваў. Падчас канцэрта-справаздачы прадэманстравалі праграму апошняга семестра. Убачанае справакавала развагі, якімі дзялюся з чытачамі “К”, спадзеючыся на зваротную сувязь.
Патрэбна рэклама? Ды няма праблем!
Калі кіраўнік раёна неабыякавы да культуры роднага краю, яе развіццё не выклікае сумневу. Гэта як эпіграф да згадкі, што ў “К” № 23 быў апублікаваны артыкул “І булачка да чаю…”, дзе апроч іншага гаворка ішла пра рэкламныя банеры на трасе Мінск — Полацк, якія піярылі культурныя брэнды Глыбоччыны…
Чаму ў замку шклопакеты
Многія абураюцца з той прычыны, што ў Мірскім замку ўсталяваныя шклопакеты. А вось я больш чым перакананы, што гэта правільна. Нават чыста з рацыянальнай прычыны: як ні круці, але цяпло трэба эканоміць. Думаеце, продкі карысталіся іншай логікай?
“Дыяменты” выглядаюць незаўважна
Віцебскі летні амфітэатр — гэта вельмі вялікая пляцоўка. Прадаць туды гледачу білеты не так лёгка, таму праграма фестывалю — гэта заўжды кампраміс.
“Грызу” бібліятэчны граніт
Скажыце, як часта вы наведваеце бібліятэку, і я скажу, хто вы. Я наведваю бібліятэку кожны дзень, таму што я — бібліятэкар. А гэта значыць, я — у ліку тых, хто не ўяўляе сябе без кнігі.
Перад фасадам ці ў скверы?
Ну вось, можна сказаць: адбылося! Больш дакладна: амаль адбылося. Тое, пра што марылі сотні тысяч прыхільнікаў галоўнага нашага музычнага Песняра Уладзіміра Мулявіна: восенню гэтага года ў беларускай сталіцы з’явіцца помнік на бульвары, які горда носіць яго імя. У прынцыпе, праект і рабочая мадэль падрыхтаваныя (аўтары скульптар Аляксандр Каструкоў і архітэктар Сяргей Каперын), і, наколькі я ведаю, адобраныя гарадскімі ўладамі і Міністэрствам культуры. І папярэдне вызначана месца — сквер на бульвары Уладзіміра Мулявіна, з тыльнага боку будынка Белдзяржфілармоніі, дзе службовы ўваход. У храме музыкі музыкант прапрацаваў шмат гадоў.
Фарбы адметнасці
Днямі на сталічнай вуліцы Леніна, там дзе яна ідзе праз плошчу Свабоды, адбылася прэзентацыя арт-праекта — колеравай аздобы вулічных ліхтароў, зробленай студэнтам Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў. Ліхтары гэтыя — мінская адметнасць. Па меры таго, як з’яўляліся больш эфектыўныя лямпы, замянялася верхняя частка ліхтароў. Але самі слупы і ўпрыгожаныя літымі рэльефамі асновы застаюцца нязменнымі з 1950-х.
Яшчэ адзін партрэт Скарыны?
15 чэрвеня ў сталіцы Чэхіі адбыўся сімпозіум “Францыск Скарына і Прага”.
“Харошкі” vs. Riverdance: хто пераможа?
Сустрэчу з мастацкім кіраўніком Беларускага дзяржаўнага акадэмічнага заслужанага харэаграфічнага ансамбля “Харошкі”, народнай артысткай Беларусі Валянцінай ГАЯВОЙ мы планавалі даўно. А тут яшчэ і дадатковая нагода здарылася — еўрапейскае гастрольнае турнэ з маштабнай праграмай. Гаварылі пра ўсё: і пра ранейшыя паездкі калектыву, і пра тыя праблемы, што перад ім паўстаюць. Назіралі і “прагон” праграмы, з якой “харошкаўцы” выправяцца ў доўгую дарогу. Валянціна Іванаўна — чалавек надзвычай адкрыты, шчыры — дзялілася з намі і ўсім “набалелым”, і самымі шчаслівымі момантамі творчасці, якая для яе і ёсць сінонім жыцця.
Адпусцi сябе ў Венецыю!
(Заканчэнне. Пачатак у №№ 20, 21, 23.)
Зусім не рэмейк
Здараецца ж, што памяць пра спектакль-легенду перадаецца з пакалення ў пакаленне. Былі і на коласаўскай сцэне такія знакавыя спектаклі кшталту “Доктара філасофіі” паводле вядомай, нават класічнай камедыі сербскага драматурга мяжы XIX — ХХ стагоддзяў Браніслава Нушыча. Праз 35 гадоў да той жа п’есы зноў звярнуўся рэжысёр Міхась Краснабаеў.
Аўдыя & Відэа
Майскія аўдыя / відэаработы айчынных выканаўцаў рэцэнзуюць спявак Аляксей ГРОС (A.) і спецыяльны карэспандэнт газеты “Культура”, музычны крытык Алег КЛІМАЎ (B.).
Пра байкераў, цуд свету і квас-фэст
Пэўны час таму разам з Кастусём Антановічам пабывалі ў Бераставіцкім раёне. У вёсцы Лішкі, у мясцовай сельскай бібліятэцы, пазнаёміліся з Зояй Хлебнікавай. З таго часу бібліятэкар, якая працуе ў культуры з 1987 года, пачала літаральна закідваць рэдакцыю лістамі. Пісала пра тое, чым жыве ўстанова культуры. Але гэтым разам пісьмо прыйшло не ад яе. Яго напісалі чытачы сельскай бібліятэкі: “Нашу ўстанову скасоўваюць, бо Лішкі — не аграгарадок. А Хлебнікаву перавядуць у іншае месца — аптымізацыя… Але ж сходу з тлумачэннямі, ці будзе нас наведваць бібліёбус, не было!” Давялося звярнуцца да дырэктара раённай бібліятэкі Таццяны Марцішэвіч. Яна запэўніла, што сход нядаўна прайшоў, Лішкі, дзе жывуць у асноўным пенсіянеры, будзе абслугоўваць бібліёбус. А будынак установы — лядашчы, няма сэнсу яго рамантаваць. Зою Хлебнікаву пераводзяць у бібліятэку вёскі Алекшыцы. Словам, сітуацыя, падобная на дзясяткі іншых у розных кутках краіны.
На карціне — культработнікі
Шчыры і здольны здзіўляцца жыццю. Менавіта такі мастак Сяргей Акеньшын.
Беларуская Джульета “ажыла” ў Бабруйску
У 2008 годзе на базе Дзіцячай школы мастацтваў № 1 імя Яўгена Цікоцкага горада Бабруйска (тады — ДШМ № 3) адкрылі тэатральнае аддзяленне. Я сама іграла ў школьным тэатры, прапускала кожны казачны вобраз праз сябе, прыдумляла, уяўляла, фантазіравала. Лёс зноў даў магчымасць акунуцца ў гэты шчаслівы час праз прафесію настаўніка.
Мінская брама "Арт-астравоў"
На тры месяцы ў Мінску з’явіліся “Арт-астравы” — летні музей пад адкрытым небам на беразе Камсамольскага возера, дзе мастакі ствараюць свае экспанаты з пластыку, бетону ды іншых бюджэтных матэрыялаў (урэшце, не толькі). Як вартаўнікі ля ўваходнай брамы, наведвальнікаў першымі сустракаюць два вершнікі з жалеза — героі бітвы на Нямізе, увасобленыя Паўлам Вайніцкім і Вадзімам Мацкевічам. Шлях да сёлетніх "Арт-астравоў" акурат і пралягае праз такую браму.
Таямніцы Міцкевіча “па мячы”
У мінулых частках мы распавялі пра акалічнасці таямнічага знікнення з радаводу Адама Міцкевіча ягонай бабкі Тадоры Пянкальскай, і аб тым, як гістарычная праўда адваявала сваю пазіцыю. Паспрабуем распавесці пра ролю, якую адыгралі продкі-кальвіністы Тадоры ў гісторыі Вялікага Княства Літоўскага XVII — XVIII стагоддзяў. Каб не паўтарацца, адразу адзначым, што бадай усе згаданыя ў артыкуле асобы належалі да пратэстантаў, дакладней да кальвіністаў.
Як і куды знікаюць творы?
"К" працягвае расповед пра лёс мастацкіх твораў, якія аказаліся страчанымі ў віры гісторыі.
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by

Новы нумар

Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"

© 2007 - 2024 «Культура». Зроблена ў «Вэбпрофі»