Ідэальны... спектакль?

Сцэна са спектакля “Ідэальны муж”.

Між іншым, адчуванне актуальнасці гэтай “нямоднасці” не пакідала на працягу ўсяго спектакля. Відаць, камусьці падасца нязначным, але ж мне асабіста надзвычайную асалоду прыносіла магчымасць пачуць абсалютна ўсё, што акцёры намагаліся сказаць са сцэны. І гэта сталася сведчаннем не толькі павагі да гледачоў у зале, але і да саміх традыцый тэатральнай культуры. Зрэшты, для Каца падобнае паважлівае стаўленне і да гледачоў, і да таго драматургічнага матэрыялу, які ён выбірае для чарговага сцэнічнага ўвасаблення, — норма.

Але ж жанчыны, тыя, што хадзілі па зямлі, ім не саступілі. Кожная з жаночых роляў — сапраўдны “рэванш” у бітве полаў, які дазваляе атрымаць асалоду ад майстэрства, з якім яны “паводзяць” сябе ў грамадстве: стрыманасць унутранай уладнасці Місіс Чыўлі (Аксана Лясная) і яе магчымасць нароўні з мужчынамі “варочаць” дзяржаўнымі справамі адцяняюць безапеляцыйную “правільнасць” Лэдзі Чылтэрн (Ганна Маланкіна) і непрымірымасць у адносінах да любых чалавечых слабасцей і недахопаў. А няўрымслівая, прагная да багатага эмацыянальнага жыцця маладосць Міс Мэйбл (Вераніка Пляшкевіч) яшчэ больш падкрэсліваецца, дзякуючы сцэнам з удзелам сапраўднай свецкай “ільвіцы” Лэдзі Маркбі (Бэла Масумян).

Годны “адпор” гэткай жаночай камандзе з мужчын здольны даць хіба што адзін Граф Кавершэм (Аляксандр Ткачонак), кожнае з’яўленне якога на сцэне — бліскучы ўзор акцёрскай ігры, вытанчанай, нюансіраванай і, адначасова, паглынаючай, бы магутны лівень, “паралізуючай” волю ўсіх, хто трапляе ў поле ягонага зроку. Зрэшты, іншыя мужчыны таксама не губляюць сваёй годнасці, і нават тое, што галоўны герой Сэр Роберт Чылтэрн (Аляксей Шадзько) часам пачувае сябе ў смокінгу не вельмі зручна, не ведаючы, куды пакласці рукі і як “эфектна” сесці, выклікае адчуванне ягонай кранальнасці ў такіх мілых праявах мужчынскай “падкаблучнасці”. А вось лорд Горынг (Сяргей Чэкерэс), у адрозненне ад першага, надта ж арганічна і — свядома намагаецца выглядаць дурнейшым, чым ёсць на самой справе, аддаючы магчымасць “глабальна” думаць і разважаць жанчынам, а за сабой пакідаць права на ўчынкі, прадыктаваныя ўласным розумам.

У выніку ж перамагла дружба, дакладней, усведамленне таго, што мужчыны павінны заставацца мужчынамі, жанчыны — жанчынамі, і кожны, незалежна ад “гендэрных прыкмет”, мае права на невялічкія слабасці, на разуменне і дараванне блізкіх.

Пасля спектакля адна з глядачак, выходзячы з залы, вынесла новай пастаноўцы тэатра наступны “вердыкт”: “Такое адчуванне, нібыта я сама ва ўраўнаважанай, спакойнай атмасферы чытала п’есу, і мне ніхто не перашкаджаў атрымліваць ад гэтага чытання асалоду...”

Таццяна КОМАНАВА
Фота Андрэя СПРЫНЧАНА