“Песняры” без эківокаў

№ 52-53 (1282-1283) 24.12.2016 - 06.01.2016 г

Амаль вечны ансамбль у зменлівым свеце
Мы палічылі слушным у год 75-годдзя з дня нараджэння Уладзіміра Мулявіна завяршыць рубрыку “Рэдакцыя плюс…” у адыходзячым 2016-м сустрэчай з музыкантамі Беларускага дзяржаўнага ансамбля “Песняры”. Калектыў не адмовіў нам у гэтым парываннi ды прыняў журналістаў “К” у сваёй студыі, дзе рэпецiраваў новыя песні, а чаканых гасцей з надыходзячымі зiмовымi святамi павіншаваў бессмяротным хітом “Каляда” (дарэчы, 12 студзеня — у дзень нараджэння Мулявiна — гурт дасць прысвечаны яму сольны канцэрт у вялікай зале Белдзяржфілармоніі). Расчуленыя такім прыёмам, журналісты “К” усё ж адказалі на праяўленую ўвагу пытаннямі не толькі ветлівымі, але і падступнымі, як часам падавалася. У цэлым жа гутарка выйшла канструктыўная, у чым і прапануем вам пераканацца...

/i/content/pi/cult/618/13740/6-1.jpgАрыентацыя — інтэлект

— Не было жадання перааранжыраваць “залатыя” кампазіцыі ансамбля зусім па-новаму, дапусцім, у рэп-стылістыцы? Каб юная публіка ажно завішчала ў захапленні?

Мікалай ПОТРУСАЎ (клавішныя; далей — М.П.): — А старыя песні і гучаць крыху па-новаму, тыя ж “Белоруссия” або “Беловежская пуща”. Але моцна сыходзіць ад асновы не хочацца, прагназуючы розную рэакцыю слухачоў, частка якіх абавязкова застанецца незадаволенай такімі эксперыментамі.

Алег ЖАЛЕЗНЯКОЎ (гітара, вакал; А.Ж.): — Вядомы каларыт павінен заставацца, рэзка нічога мяняць нельга.

— Ці здаралася такое, што ансамбль потым адмаўляўся ад эксперыментаў, аднойчы вынесеных на публіку? Альбо яны наогул не выходзілі за сцены студыі?

А.Ж.: — Звычайна ўсё, што нараджаецца ў ёй, мы на публіку выносім. І новыя версіі старых хітоў, і проста новыя песні. Так, бывае, што людзі лiтаральна патрабуюць адно “залатога” рэпертуару, прычым толькі ў кананічным выглядзе. Але мы ўжо неяк прызвычаілі свайго асноўнага гледача да таго, што наша праграма складаецца і з шлягераў часоў Мулявіна, і з кампазіцый, якія з’явіліся ў нас у апошнія гадоў трынаццаць.

Раман КОЗЫРАЎ (дырэктар-мастацкі кіраўнік, клавішныя; Р.К.): — На адным з апошніх, акустычных, канцэртаў мы не сыгралі ні “Вологды”, наогул нічога з той серыі, і былі прынятыя выдатна. Мы пераканалі трыста чалавек гледачоў у тым, што постмулявiнская творчасць “Песняроў” мае права на існаванне.

Артур МІХАЙЛАЎ (вакал; А.М.): — Некалькі новых песень, якія зроблены не ў духу тых “Песняроў”, публіка палюбіла абсалютна шчыра. Напрыклад, “Разам плыць”. Што да старых, у іх хочацца прыўнесці свой характар, новую афарбоўку, праспяваць іх інакш, не як ранейшыя, знакамітыя вакалісты ансамбля, каб ужо як бы нас лічылі першымі іх выканаўцамі.

— Цяжка вам...

М.П.: — Так, адказнасць цісне.

— Чаго чакае ад вас маладая публіка?

М.П.: — Любая публіка, ідучы на канцэрт “Песняроў”, настроена на пэўнага кшталту музыку, песню, стыль, характэрныя толькі для нас.

— У рамках канцэрта “Re: “Песняры” ў 2014 годзе вы гралі сэт дакладна не для “песняроўскага” слухача. І якія засталіся ўражанні?

Р.К.: — Нават нашы самыя непрымірымыя крытыкі адзначылі, што мы былі самым прафесійным складам на тым мерапрыемстве. І для публікі мы апынуліся сваімі, зала выдатна рэагавала — танцавала, падпявала. Такія метамарфозы адбываюцца пастаянна на выступах ансамбля, калі моладзь прыходзіць на іх, чакаючы нейкага рэтра, а сыходзіць, праслухаўшы сучасную музыку ў актуальных аранжыроўках. Антаганізму паміж намі няма, расчараваных не бывае.

— Былы мастацкi кіраўнік БДА “Песняры” Вячаслаў Шарапаў, кажучы пра тое, што ансамблю ўдалося захаваць гледача, таго, каму за 40, чарговай задачай ставіў заваяванне маладога слухача. Мэта такая засталася?

Р.К.: — Вядома. У гэтым сэнсе мы арыентуемся на інтэлектуальную моладзь, якая цікавіцца беларускай мовай, літаратурай, культурай, гісторыяй. У новай праграме шмат песень на вершы паэтаў XIX стагоддзя, і не пра ўсіх іх шырока вядома. Невядома яшчэ і з той прычыны, што вершы iх напісаныя пад псеўданімамі, за якімі хаваліся класікі. Сёння мы ў чымсьці паўтараем шлях “Песняроў” Мулявіна, калі ад ансамбля стадыённага той калектыў перайшоў да выканання рок-опер, музычных спектакляў, выкарыстоўваючы ў тым ліку беларускую паэтычную спадчыну. І творы тыя таксама не былі разлічаны на шырокую аўдыторыю, яны прызначаліся якраз публіцы падрыхтаванай, свядомай.

— Але, набыўшы такую публіку, ансамбль усё ж вярнуўся да выканання эстрадных шлягераў ды апрацовак народных песень, да таго, чым быў папулярны ў мас, бо вялікія формы асаблiвым попытам не карысталіся...

Р.К.: — А нам няма чаго ды няма каго губляць. Мы не хочам быць толькі захавальнікамі творчага музея. Так, гэта адна з задач, але не больш. “Песняры” — прафесійная школа і для вакалістаў, і для інструменталістаў, і для аўтараў песень, і для аранжыроўшчыкаў, ды шмат для каго яшчэ. І школа чалавечага сужыцця. Мы ўсе людзі маладыя, нам цікава і далей працягваць “песняроўскую” культуру, і прыдумляць сваё. Традыцыя не ў капіяванні, а ў дачыненні да мінулага, у яго развіцці і нават у кардынальным адыходзе ад яго. Ды і не працуюць копіі пад “Вологду”, пад “Каляду”, пад “Касіў Ясь канюшыну” — мы ў тым неаднаразова пераконваліся. А “арыгінальны” “Паланэз Агінскага” стрэліў, ён рэальна ўвайшоў у “залаты” фонд “Песняроў” i тых, i наогул.

— Дзве вашы апошнія пласцінкі — “Прысвячэнне Майстру...”, “Хмель малады” — ашаламляльна адрозніваюцца адна ад другой. Першая — гэта новыя песні, беларуская мова, асучаснены, мо i спрэчны, але — “песняроўскi” дух, другая змяшчае перапевы савецкіх шлягераў і алюзіі на іх...

Р.К.: — Канцэпцыя заключалася ў тым, каб зафіксаваць на аўдыяносьбiце рэчы, якія выконвалі толькі на канцэртах, і тыя, якія, назапашваючыся, за сцены студыі не выходзілі. Сапраўды, гэта і кампазіцыі з налётам настальгічнасцi, чаго ад нас заўсёды чакае публіка, і тое, чаго многія не чулі. Так было вырашана зрабіць. Калі вы спытаеце пра маю пазіцыю, я — за рух наперад, без кампрамісаў, без эківокаў у той бок. Іх у найноўшай гісторыі “Песняроў” было дастаткова, свой абавязак, калі ён быў, ансамбль таму пакаленню ўжо аддаў, зараз мы павінны ў першую чаргу спяваць для свайго і тых, хто маладзейшы за нас. І нам хочацца гэта рабіць, мы ўмеем гэта рабіць. Няхай у кожнага пакалення слухачоў будуць уласныя “Песняры” са сваім музычным ухілам — у памяці, у запісах, у паказах па тэлебачанні, на канцэртах.

— Што вас здзіўляе ў айчыннай культуры — у станоўчым ці адмоўным сэнсе?

Р.К.: — Дамы культуры, у асноўным, знаходзяцца ў добрым стане, адрамантаваныя, прыстасаваныя для канцэртаў залы. Ёсць даволі добрая апаратура, не пабітая, не лом які-небудзь. Людзі на месцах працуюць, энтузіястаў хапае, а значыць, творчасць жывая. Дзіцячая наогул знаходзіцца на досыць высокім узроўні, шмат дзяцей прыстойна спяваюць, танчаць. А вось калі яны пераходзяць у падлеткавы ўзрост, становіцца горш: перш за ўсё праз тое, што гэты сегмент мала задзейнічаны. Дзяржаве трэба звярнуць увагу на 12-17-гадовых — як і далей развіваць іх таленты, у якое правільнае рэчышча накіроўваць здольнасці.

Праблемы i зноў яны

— “Цякучка” кадраў — гэта праблема для ансамбля, калі людзі сыходзяць з “Песняроў”, прапрацаваўшы ў ім тры-чатыры гады, а то і менш? Праўда, на вольным хлебе яны не становяцца, скажам, вядомымі сольнымі выканаўцамі...

Р.К.: — Нейкая “цякучка”, вядома, замінае, пытанне гэтае для нас балючае. Напэўна, такія людзі падманваюцца ў сваіх чаканнях, разлічваючы, магчыма, на іншыя заробкі, на тое, што яны неяк па-іншаму маглі б тут творча рэалізавацца. Па-першае, “Песняры” велізарных грошай не атрымліваюць...

А.М.: — ...па-другое, завышаная самаацэнка некаторым служыць благую службу. Лёгка ацэньваць сябе, свой талент, свае магчымасці знутры, але погляд звонку часцяком больш аб’ектыўны. Калі гэтыя два бакі ўступаюць паміж сабой у канфлікт, то разумны чалавек, не спяшаючыся, разбярэцца і з уласнымі амбіцыямі, і з меркаваннем навакольных. І прыйдзе да нейкага агульнага, для ўсіх прымальнага назоўніка. Крытык назаве такую пазіцыю канфармізмам, я ж называю яе мудрасцю. Вы мне запярэчыце, а як жа геніі, якія нярэдка ішлі супраць плыні? Пакуль “Песняры” нарадзілі толькі аднаго такога чалавека. А нягенii збівалі занадта высока задраныя планкі: амаль ніхто з тых, хто сышоў з ансамбля за апошнія гадоў дзесяць, як вы дакладна заўважылі, на сцэне пра сябе на поўны голас не заявіў.

Р.К.: — Мы — ансамбль камандны, ансамбль залатой сярэдзіны. Зыходзячы з гэтага, музыканты ў яго і падбіраюцца, папярэдне “прамацваюцца” на ўменне працаваць калектыўна. Але часам індывідуальнае ў чалавеку, якое, натуральна, уласцівае любому, пачынае браць верх над агульным. Нехта, як сказаў Артур, своечасова сябе таймуе, іншы ж сыходзіць.

— Кіт Рычардс з гурта “Rolling Stones” у сваёй кнізе-біяграфіі “Жыццё” адну з канфліктных сітуацый з Мікам Джагерам пазначыў абрэвіятурай ССВ, што расшыфроўваецца як “сіндром сола-вакаліста”. Гэта значыць, “Песнярам” вядомы такi сіндром?..

А.Ж.: — Ці трэба з намі, вакалістамі, змагацца?.. Для мяне ССВ ніколі не быў характэрны, я ведаю, на што здольны. Самае галоўнае, каб вакаліст не падхапіў “озвезденелость”: маўляў, ён ужо “зорка”, а ўсе іншыя пайшлі ў або на... Калі хтосьці трапляе ў наш калектыў, то ён становіцца такім жа шараговым, як іншыя — есць “Ролтан” з той жа творчай талеркі, што і яго калегі па ансамблi.

Аляксандр ЖЫХ (духавыя, вакал): — Мяне таксама Бог мілаваў ад гэтай хваробы, ды я і больш інструменталіст, чым спявак.

А.М.: — А мне з ёй на пачатковым этапе даводзілася змагацца, я душыў у сабе жаданне быць на паўкрока наперадзе ў параўнанні з астатнімі. І прыдушыў, здаецца.

Р.К.: — Калі ў ансамблі нехта пачынае празмерна захапляцца пафасам, мы стараемся адразу ж спыняць такія моманты. І тут ужо ад чалавека залежыць, успрыме ён крытыку ці не. З іншага боку, у “Песнярах” ніхто не заціскае ініцыятыву, усе ідэі абмяркоўваюцца, разглядаюцца да рэалізацыі. У рэшце рэшт, у кожнага з членаў ансамбля ёсць свае іншыя музычныя прыхільнасці, але ўсе прапускаюць такiя ўплывы праз сябе. Часам на падобнай глебе, у сукупнасці з аўтарскай творчасцю “Песняроў”, нараджаецца цікавы сімбіёз, калектыўны, адзначу. Хочацца верыць, што цяперашні склад, касцяк, будзе доўга нязменным. У гэтым годзе ў ансамбль уліліся Мікалай Потрусаў, Ігар Дударчык — музыканты таленавітыя, самабытныя, спадзяюся, “новая кроў” пойдзе нам толькі на карысць.

— Калі набраць у “пошукавіку” запыт “Беларускі дзяржаўны ансамбль “Песняры” — у розных яго варыяцыях, дык пасля спасылак на нейкую афіцыйную інфармацыю наступнымі па папулярнасці ідуць адрасы старонак, якія змяшчаюць публікацыі на тэмы скандалаў у сувязі з барацьбой за брэнд ансамбля. І ўжо потым — спасылкі на музыку ансамбля...

Р.К.: — На жаль, гэта так. Барацьба за легітымнасць адабрала вельмі шмат часу...

— Вы не практыкуеце і навінавыя рассылкi, сайт ансамбля абнаўляецца вельмі нерэгулярна. “Песнярам” нецікава працаваць з прэсай?

Р.К.: — У “Фэйсбуку” ды “уКантакце” мы літаральна кожны дзень выкладваем свежую інфармацыю! Па астатнiм — згодзен. На жаль, не хапае часу. У структуры ансамбля ўжо няма людзей, якія гэтым займаюцца: аптымізацыя закранула і нас. (Добра, што стаўкi артыстаў захавалі.) Але ёсць ідэя перарабіць сайт так, каб працэс яго насычэння не быў доўгім.

А вось калi б…

— Пра эківокi. З Полам МакКартні сёння сыгралі б, прафесійны ўзровень дазволіў бы?

А.Ж.: — Яго або наш?.. Вядома, сыгралі б.

Р.К.: — Была такая ідэя... — сыграць з Карласам Сантанам. У нас ёсць песня “Лясное возера”, яна яму пасавала б. І я зайшоў на яго сайт, паглядзеў, колькі каштуе запісаць з ім сумесную песню. 250 тысяч долараў. Нам на гэты праект грант не далі б…

— А каб вырашылiся вы аднавіць буйную форму, далі б?

Р.К.: — На гэта быў бы сэнс пайсці, каб акцыя мела шырокі рэзананс, пракат. А зрабіць нешта такое дзеля таго, каб проста зрабiць сабе прыемнае, панастальгаваць... Лепш ісці далей з новым.

— Летам-восенню гурт “Стары Ольса” праехаўся з канцэртамі па ЗША. У сувязі з яго турам згадвалi і даўнюю паездку па Злучаных Штатах “Песняроў”. Цяперашняму складу магчыма нешта падобнае паўтарыць?

Р.К.: — Масты на гэты конт не наводзілі. Напэўна, эмігрантам было б больш прыемна убачыць Барткевіча або Кашапарава.

— “...Ольса” ў Амерыцы, у асноўным, выступаў на фестывалях...

Р.К.: — На iх — так, паспрабаваць можна. Як нікому невядомаму калектыву.

— Калі “Стары Ольса” не пабаіцца канкурэнта-земляка, дык звязаліся б з гуртом — яны ж зноў мяркуюць махнуць за акiян...

Р.К.: — Выдатная каманда. Як і “Троiца” — непараўнальнае трыа, якое падымае абсалютна іншы народны пласт, чым мы, выконвае аўтэнтыку зусім інакш, чым “Песняры”. На жаль, мы не знаёмыя з удзельнікамі гурта. Я, дарэчы, некалькі разоў імкнуўся запрасіць музыкантаў (але не Кірчука) паiграць з намі, нешта запісаць разам.

— А чаго Івана Іванавіча “ў ігнор”?

Р.К.: — Ну, Кірчук — глыба! Для мяне ён — іншая творчая вагавая катэгорыя, адзінка самадастатковая, са сваёй музыкай.

— У наступным годзе вы будзеце выпускаць новы альбом. Да краўдфандынгу не думаеце звярнуцца?

Р.К.: — Сур’ёзна мы пра гэта не задумваліся. У нас ёсць сталая праца, стабільны заробак, хай і пакідае жадаць большага, ёсць студыя, апаратура, абсталяванне. Нам па вялікім рахунку грэх на нешта скардзіцца, каб выходзіць да слухача з працягнутай рукой. Мы б з задавальненнем папрацавалі на якой-небудзь знакамітай заходняй студыі, на “Эбi Роад”, скажам.

— Шэраг навучальных устаноў краіны з’яўляюцца і велізарным сховішчам аўтэнтычнага музычнага матэрыялу, сабранага этна-экспедыцыямі ў розных кутках краіны. Вялікая яго частка дагэтуль “на лічбу” не перанесеная, плёнка псуецца, матэрыял знікае...

Р.К.: — Мы былі б шчаслівыя выкарыстоўваць гэтае багацце ў сваёй працы. Абавязкова будзем усталёўваць кантакты.

“Кухня”. Новы-стары сезон

— Вы ж таксама выконваеце план платных паслуг? Наогул, цікавыя вашы гаспадарчыя ўзаемаадносіны з дзяржавай.

Р.К.: — Мы павінны даць пэўную колькасць канцэртаў у год. План, як правіла, перавыконваем. “За што” лiк мерапрыемстваў нам павялічваюць. Але неяк з планам не справіліся, і тады колькасць выступленняў на наступны год нам знізілі...

За кошт атрыманых даходаў ансамбль жыве, выплачвае зарплату, прэміі. Дзяржава калектыў субсідуе, вылучаючы сродкі для аплаты часткі камунальных паслуг, на арэнду памяшканняў, на набыццё інструментаў, але і ставіць перад намі задачу, каб “Песняры” сваімі сіламі максімальна пагашалi датацыі, таму за тыя ж камуналку, арэнду, інструменты і мы самі даплачваем з заробленага. Грантамі мы не карыстаемся і фактычна ўсю апаратуру ды інструменты купляем за свой кошт. Між іншым, не абнаўлялі іх ужо даўно, і пытанне гэта цяпер стаіць перад намі востра.

— Ад ідэі стаць гасразліковым суб’ектам вы адмовіліся?

Р.К.: — Мы апроч сваёй, уласна, творчай задачы — складаць ды запісваць песні, дарыць іх людзям, з прычыны свайго дзяржаўнага статусу выконваем і ідэалагічныя функцыі, і агульнакультурныя. Кажучы высокімі словамі — прапагандуем Беларусь і ўнутры краіны, і за яе межамі: песнямі, людзьмі, якiя iх напісалі. Мы гэтым ганарымся, нам гэта па-добраму прыемна. Сыходзячы на гаспадарчы разлік, “Песняры” пазбавіліся б гэтага статусу, перайшоўшы ў іншую юрыдычную плоскасць, страцілі б свайго заснавальніка — Міністэрства культуры. Што гэта азначае? Што зноў пачалася б катавасія з пераафармленнем дакументаў, з наданнем ансамблю іншага становішча. Усё гэта не проста адняло б час, а адбілася б на творчасці калектыву ў выглядзе прастою ў працы. Выйгралі б мы потым грашова? Наўрад ці. А вось падладжвацца пад публіку давялося б, давялося б станавіцца больш камерцыйным калектывам, недзе адмовіцца ад беларускамоўных твораў у сваім рэпертуары, асабліва калі гаворка зайшла б пра замежныя выступы. Працаваць “пад дзяржавай” нас задавальняе, спадзяюся, і ансамбль як рухавік беларускага мастацтва дзяржаву задавальняе.

— Дзіўна чуць аб частковай адмове ад песень на беларускай мове за мяжой ад ледзь ні адзінага ў краіне поп-калектыва, кампазіцыі якога на беларускай заўсёды “на ўра” прымаюцца замежнай публікай...

Р.К.: — Напрыклад, у Расiі нам прасцей катаць праграму са старымі песнямі, на яе попыт ёсць. Аднак не факт, што прапануй мы цалкам беларускамоўны канцэрт, гледачы на яго пайшлі б. Як украпванні песні на беларускай — так, сустракаюцца з захапленнем. Але — у кантэксце блока папулярных беларускамоўных песень. Зусім не ўпэўнены, што праграма на вершы беларускіх паэтаў XIX стагоддзя за мяжой будзе збіраць аншлагі.

— Вядома, як арганізуе свае канцэрты ў Беларусі Аляксандр Саладуха. Як арганізуеце выступы вы?

Р.К.: — Калі не нас запрашаюць, дык звязваемся па тэлефоне напрамую з пляцоўкамі. Амаль так, як Саладуха робіць. З канцэртамі сёння складана, людзі ў глыбінцы (і не толькі) не могуць дазволіць сабе марнаваць “лішнія” сродкі на забавы, ды і няма ў іх такіх грошай. Да таго ж “Песняры” — не сольны выканаўца, які бярэ з сабой на гастролі толькі гукарэжысёра ды, у лепшым выпадку, двух чалавек на падтанцоўку і спявае пад “мінусавую” інструментальную фанаграму. Мы — ансамбль цалкам “жывы”, вязем з сабой цэлы аўтобус апаратуры: транспартныя выдаткі — самыя вялікія сярод іншых у такіх турнэ. А ганарар за выступ у нас не нашмат большы, чым у сольнага артыста.

Постшарапаўскае

— Пасля таго, як “Песняры” пакінуў Вячаслаў Шарапаў, цяжар адміністрацыйнай і кіраўнiчай працы лёг на плечы Рамана Козырава...

Р.К.: — Гэта так.

— Альтэрнатыва была, сход калектыву?..

А.Ж.: — “Раба на галеру” выбралі аднагалосна.

Р.К.: — Я быў бы рады, каб іншыя прэтэндэнты знайшліся. “Чужы” ніхто не разглядаўся, а ўнутры і вылучылі мяне. Думалі над тым, каб падзяліць пасады дырэктара і мастацкага кіраўніка, але прыклад Славы паказаў, што іх сумяшчэнне магчымае, і карысць прыносіць, таму вырашылі нічога не мяняць. Міністэрства культуры маю кандыдатуру зацвердзіла.

— Сыход Шарапава раптоўным для ансамбля не стаў?

А.Ж.: — Натуральна, ён нас рыхтаваў да гэтага. Казаў пра тое, як нам можна было б жыць далей. Чалавек сумленна зрабіў справу, велізарную справу, і палічыў сваю місію выкананай. Ён вярнуў дзяржаве брэнд “Песняры” — прынёс на сподачку лiтаральна. Чатырнаццаць гадоў вёў гэты няпросты карабель, фармiраваў яго экіпаж, не даваў памерці старым песням, аднаўляў забытыя, сам напісаў некалькі выдатных кампазіцый, падрыхтаваў новыя праграмы. Мы яму за ўсё толькі ўдзячныя, і за яго спіной ніхто сыходу не радаваўся.

Р.К.: — Узначаліўшы “Песняры”, сутыкнуўшыся са штодзённай нятворчай працай, я толькі цяпер зразумеў, наколькі Славу з яго творчым патэнцыялам было цяжка адцягвацца на руціну, якая не мела дачынення да музыкі. Як усё гэта засмоктвае, “грузіць”, не пакідаючы часу на мастацтва, ні на што іншае наогул! Я ўяўляю, як яму спалося, калі эканамічныя крызісы білі па ансамблi, як яму даводзілася круціцца. Слабы збег бы тады, а ён калектыў не пакідаў, шукаў шляхі для яго прымальнага існавання ў тыя перыяды і знаходзіў іх. І зараз ён не вызваліўся ад яго, як ад невыноснай ношы, а пакінуў у добрым фінансавым стане і ў нядрэннай творчай форме. Дзякуй яму за ўсё! Мы рассталіся з вялікай павагай адзін да аднаго. Зрэшты, Слава часам і сёння прымае ўдзел у нашых канцэртах.

А.Ж.: — Ён чалавек усебакова развіты. У нейкай ступені нават палітык. З гадамі, можа, і стане ого-го якой фігурай на гэтым полі.

— Няма жадання на новым этапе, пасля “змены ўлады”, сабраць калектывы, якія маюць у сваіх назвах словы “песняры” — прынамсі тыя, чые ўдзельнікі працавалі з Уладзімірам Мулявіным, і зладзіць нешта накшталт фармальнага прымірэння, ліквідаваць прабелы ў адносінах, сыграць адзін для аднаго, пагаварыць па душах, а потым апублікаваць такую “канферэнцыю”?

Р.К.: — Мы перыядычна супрацоўнічаем з кім-небудзь з такіх музыкантаў, яны звяртаюцца да нас з прапановамі. Я разумею, што некаторым былым “песнярам” тых “скліканняў” было складана шукаць для сябе новыя брэнды. Хачу пажадаць, каб ім хапіла смеласці выступаць пад сваімі імёнамі, не затуляцца нейкімі абрэвіятурамі і “залатымі галасамі”. Упэўнены, поспех яны мелі б. А зараз што атрымліваецца? Іх прадзюсары дзесьці хітраць, падманваюць, паказваючы на афішах, што прыязджаюць “Песняры”, і мы займаемся непрыемнай, вымушанай, нятворчай працай, перапыняючы гэтыя намеры. У Беларусі пару выпадкаў было...

“Кантрольнае”

— У адной з расійскіх тэлеперадач стваральнік ВІА “Арыэль” Валерый Ярушын выказаўся пра яшчэ “мулявінскіх” “Песняроў” у тым сэнсе, што ансамбль, вядома, быў выдатным, але, на яго погляд, так скажам... з сапраўдным мужчынскім драйвам у ім было слабавата...

Сяргей БАЁК (бас-гітара): — Вы паглядзелі б, як мы па панядзелках iграем у футбол, з якім запалам, не шкадуючы сябе. Не, з пачаткам усё ў парадку.

Р.К.: — Зірніце на Артура, на бодзiбілдара нашага, наколькі ў яго ўсё сур’ёзна з анатоміяй.

А.М.: — Фізічную форму ўсе падтрымліваюць. У пейнтбол вось збіраемся паiграць — цалкам мужчынская справа. У цір схадзіць кампаніяй...

Юрый ТУРАВЕЦ (ударныя): — ...пастраляць адзін у аднаго...

А.М.: — Адзін аднаму не надакучаем, карацей.

Пытанні задавалі Алег КЛIМАЎ, Яўген РАГIН, Вольга РОПАТ, Аліна САЎЧАНКА, Сяргей ТРАФIЛАЎ

Фота Аліны САЎЧАНКА

Аўтар: Алег КЛІМАЎ
спецыяльны карэспандэнт газеты "Культура"