Прапануем Вашай увазе творы ў выкананні лідара ансамбля “Песняры” Уладзіміра Мулявіна, якія дакладна вас уразяць. І праз тое, што яны амаль невядомыя шырокай публіцы, і праз тое, што сапраўды чапляюць сваёй сапраўды мулявінскай глыбінёй. Гэта не “Касіў Ясь канюшыну”, не “За полчаса до весны” і дакладна не “Волагда”. Гэта, лічы, амаль невядомы Мулявін.

У мінулую пятніцу Жылічы Кіраўскага раёна наведалі Надзвычайны і Паўнамоцны Пасол Кітайскай Народнай Рэспублікі ў Беларусі Цуй Цымін, яго саветнік па культуры Чжан Хунвэй і сакратар Хэ Цывей, міністр культуры Рэспублікі Беларусь Барыс Святлоў, намеснік старшыні Магілёўскага аблвыканкама Валерый Малашка, сакратар Бабруйскага епархіяльнага ўпраўлення пратаіерэй Сергій Каровінскі. Суправаджаў ганаровых гасцей старшыня Кіраўскага райвыканкама Аляксандр Бутараў.

У дзіцячай бібліятэцы я заўсёды імкнуся ў стос сусветнай класікі пакласці беларускамоўную кнігу. Вось толькі тыя друкаванкі для дашкалят на 90 % складзены… з перакладных выданняў замежных аўтараў. Рэдкім айчынным томікам часта бракуе арыгінальных, захапляльных з першага погляду ілюстрацый. Дык дзе ж шукаць роднае слова ў смачным мастацкім афармленні?

Часцяком людзі не атаясамліваюць паняцце самабытнасці краіны непасрэдна з творцамі, але менавіта яны і назапашваюць нашу непаўторную культурную спадчыну.

Ізноў працягну тэму фестывальнага руху на прыкладзе фестывалю “Звіняць цымбалы і гармонік”.

Нашы выпускнікі маюць прафесію падвойнага прызначэння. Каледж рыхтуе мастака і выкладчыка. І калі па заканчэнні каледжа яны не паступаюць у вышэйшую навучальную ўстанову, дык едуць працаваць па размеркаванні.

Музей “Замкавы комплекс “Мір” і Нацыянальны гісторыка-культурны музей-запаведнік “Нясвіж”, як вядома, уключаны ў Спіс Сусветнай прыроднай і культурнай спадчыны UNESCO. Пятнаццацігоддзе гэтай падзеі было адзначана ў Міры 2 снежня, а 4 снежня ў Нясвіжы святкавалася дзесяцігоддзе з моманту надання палацава-паркаваму ансамблю сусветнага статуса, які дае дадатковыя гарантыі захавання ўнікальных аб’ектаў, павышае прэстыж краіны. Мы задалі аднолькавыя пытанні дырэктару Музея “Замкавы комплекс “Мір” Вользе ПАПКО і дырэктару Нацыянальнага гісторыка-культурнага музея-запаведніка “Нясвіж” Сяргею КЛІМАВУ і вось якія атрымалі адказы.

Ці мог бы стаць Уладзімір Пугач кімсьці іншым, а не музыкантам гурта “J:морс”, яго лідарам? Атрымаўшы юрыдычную адукацыю, Пугач каля 10 гадоў паспяхова працаваў па прафесіі, пакуль яе не выцесніла паралельнае хобі. Але першы званочак, а больш дакладна — акорд на акардэоне, мабыць, пакінуў сваю метку ў падсвядомасці яшчэ ў васьмігадовым узросце, калі Валодзя пачаў браць прыватныя ўрокі ігры на гэтым інструменце. Праз 4 гады ўзяў у рукі першую гітару — не спадабалася. Паўтарыў спробу яшчэ праз пару гадоў, і...

Гурт “Re1ikt” выдаў альбом “Лекавыя травы”, які прэзентуе 7 снежня ў Мінску. Бубнач гурта Аляксандр ДЗЕМІДЗЕНКА і бас-гітарыст Зміцер НАРКЕВІЧ распавялі “К” аб працы над рэлізам і пра сваё судакраненне з аўтэнтыкай.

Вынікі працы Культурнага цэнтра Беларусі ў Варшаве — навідавоку, асабліва для тых беларусаў, якія пражываюць у суседняй краіне. А вось самі жыхары Беларусі ведаюць пра Цэнтр не так ужо і шмат. Пра тое, чым сёння займаецца названая ўстанова, наколькі добра пачуваюць сябе нашы суайчыннікі ў Польшчы ды як праз культуру можна спрыяць эканоміцы, “К” пагутарыла з яе дырэктарам, саветнікам Пасольства нашай краіны ў Польшчы Эдуардам ШВАЙКО.

Каму яна патрэбна, гэтая музычная класіка? Няўжо толькі пенсіянерам ды самім музыкантам-прафесіяналам? І што робіцца для яе папулярызацыі — найперш, за межамі сталіцы? Пытанні, можна сказаць, вечныя. Толькі ў розныя гістарычныя перыяды маюць розную ступень актуальнасці. А якая роля ў гэтым працэсе ў так званых сельскіх філармоній?

У нядзелю не працуюць нават паліклінікі. А бібліятэкі — зусім наадварот. Не раўнуючы — найважнейшыя сацыяльныя службы. І не прастойваюць гэтыя ўстановы культуры пустымі, а поўняцца людзьмі. Але ў гэтым лепш пераканацца самому, наведаўшы адну з кніжніц асабіста, як зрабіла ў нядзелю я. І вось якім атрымаўся мой адзін дзень з жыцця бібліятэкі. Дарэчы, а вы даўно бывалі ў бібліятэцы?

З галоўным рэжысёрам Гродзенскага абласнога тэатра лялек Алегам ЖУГЖДАМ мы сустрэліся акурат пасля яго працяглага ваяжу па Расіі. У Омскім тэатры “Арлекін” ён паставіў казку Карла Гоццы “Воран”, вырашыўшы яе ў жанры артпанк-story і нарабіўшы неверагоднага фурору. Потым гродзенскія лялечнікі рушылі на Сахалін. Нарэшце, прыехалі з гастролямі ў Мінск, прывезлі два спектаклі: “Вій” і “Царэўна-жабка”. З іх абмяркоўвання і пачалася наша размова.

Выстаўка “Дзівосны свет акварэлі” з’яўляецца прыкладам супастаўлення творчасці мастакоў рознага часу, непадобнага жыццёвага досведу і адрознага творчага шляху. Больш за тое, мастакі Артур Фанвізін (1883 — 1973 гады) і Дзмітрый Сурыновіч (нарадзіўся ў 1953-м) адметныя віртуозным валоданнем гэтай тэхнікай і сталай адданасцю ёй.

Мастацтва Уладзіміра ХІНА — гэта роздум пра свет і чалавека, пра “natura rerum” (прырода рэчаў і светабудова); гэта сімбіёз адлюстравання і слова, прасторы і часу, літары-знака і лініі, чорнага і белага, дакладнага шрыфта і дэкаратыўнага “павуціння”, прадметнасці і абстракцыі, рацыянальнасці і пачуццёвасці. Ён па сваёй натуры — інтуітыўны мысляр-інтэлектуал, які самастойна прыйшоў “да сябе”. І таму яго ўвагу прыцягваюць толькі тыя мудрыя пісьменнікі, якія блізкія яму па духу, якія падыходзілі да свайго асэнсавання свету па-філасофску і ў той жа час імкнуліся паказаць чытачу ў сваіх творах, што ісціна дзесьці побач з імі, а сусветную ісціну знайсці цяжка: можна яе перажыць толькі сэрцам, і тым самым дайсці хаця б крыху да ейнай сутнасці. Менавіта такая “формула” самога мастака, выпакутаваная яго семідзясяцігадовым жыццём і лёсам, не падобным да іншых калег.

У 1970-я на адной з прыступак Парнаса сустрэліся беларусы — мастак Арлен Кашкурэвіч і пісьменнік Уладзімір Караткевіч. А натхняльнікам гэтай сустрэчы стаў… нямецкі паэт Ёган Вольфганг Гётэ, трагедыю якога “Фаўст” пераклаў на беларускую мову Васіль Сёмуха. Для першага выдання перакладу мастак рабіў ілюстрацыі, а пісьменнік каментаваў іх, завітаўшы да сябра на Парнас. Такім Парнасам стала майстэрня Кашкурэвіча, дзе і адбылася (а чаму б, у рэшце рэшт, і не?) сустрэча беларусаў з вялікім алімпійцам. Прынамсі, так пра тое спатканне мне распавёў Арлен Міхайлавіч, а сёе-тое для стварэння палілогу дадала аўтар гэтых радкоў.

У выставачнай зале Музея гісторыі Магілёва 2 снежня прэзентавалі нявыдадзеную ў свой час анталогію “Магілёўскі фотаальбом. 1864 — 2000”. Том мусіў распавесці гісторыю фатаграфіі ў горадзе над Дняпром у названы часавы адрэзак. Здымкі паходзяць як з музейных фондаў, так і з прыватных збораў. Некаторыя фота ў рамках праекта прадставяць шырокай публіцы ўпершыню. Складальнікі кнігі — магіляўчане Ірына Савосіна і Аляксандр Ліцін, дызайнер — Генадзь Карчэўскі. Значная і дапамога старшыні магілёўскага народнага фотаклуба “Вясёлка” Анатоля Талкачова.