— Прэмія, якую мне ўручыў Кіраўнік дзяржавы, — гэта, на мой погляд, доказ таго, што беларускія мастакі сярэдняга пакалення, да якіх прылічаю і сябе, з годнасцю працягваюць развіваць наша нацыянальнае выяўленчае мастацтва і робяць пасільны ўнёсак у духоўнае адраджэнне краіны. Канешне, я шчаслівы, што такі гонар выпаў менавіта мне, жывапісцу, які, як бы гэта больш дакладна сказаць, не зусім упісваецца ў прывычныя акадэмічныя схемы. Рэалізм, я думаю, гэта ўсё ж не столькі метад, колькі асабістае, мастакоўскае стаўленне да свету, у якім ён жыве, працуе, дзейнічае, разважае пра ўбачанае мовай колеравых плям, рытмаў, ліній, мовай эмацыянальных вобразаў яркай “псіхалагічнай” танальнасці.
Прэмія для мяне — радасць, але і вялікая адказнасць: як вядома, да лаўрэата — зусім іншыя патрабаванні. Думаю, што ў развіцці мастацтва выключную ролю адыгрывае сувязь пакаленняў, пераемнасць традыцый, якімі так багатае наша мастацтва. У гэтых адносінах наша краіна вельмі прыкметная ў кантэксце еўрапейскай культуры. Мы маем цудоўныя духоўныя, гістарычныя карані, а значыць, маем выдатныя перспектывы. Паглядзіце, колькі ў нас надзвычайных мастакоў, якія нясуць у сваіх творах любоў, надзею, веру, дабрыню! У гэтым сэнсе прыкладам для мяне з’яўляецца мой духоўны настаўнік Леанід Шчамялёў — светлы і мудры жывапісец.
Фота Андрэя СПРЫНЧАНА