Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года
Здача і праверка подпісаў
Паводле слоў старшыні Цэнтральнай выбарарчай камісіі, праверка падпісных лістоў на сапраўднасць — адпрацаваны працэс. “Усе подпісы паступаюць у раённыя камісіі, пры гэтым іх прыёмка адзначаецца ў журнале, дзе распісваецца член камісіі. Здаваць подпісы павінен каардынатар па раёне, — растлумачыла Лідзія Ярмошына карэспандэнту БелТА. — Мы прасілі, і гэта ў законе прапісана, каб у кожнай ініцыятыўнай групы былі каардынатары па раёнах. На жаль, яны ёсць не ўсюды — значыць, будзе шмат работы ў кіраўнікоў ініцыятыўных груп і ў саміх патэнцыяльных кандыдатаў”.
Пасля абнаўлення
У Нацыянальным гістарычным музеі завяршыўся рамонт некалькіх залаў — у прыватнасці, датычнай гісторыі беларускіх шляхецкіх родаў і геральдыкі.
Жылічы: працяг будзе
Вось такі ён, Жыліцкі палац, што ў Кіраўскім раёне Магілёўшчыны, сёння. Цяпер удакладняецца грашовая сума, якая будзе выдаткавана на працяг яго рэканструкцыі. На здымках Кастуся Антановіча — сам палац і фрагмент сцяны, дзе пад савецкай тынкоўкай — слаі былой прыгажосці.
Люблінскі кірмаш
У Люблiне праходзiць кiрмаш раместваў "Ягелонскi кірмаш". Селета на iм Беларусь прадставiла блізу дваццаці майстроў. Сярод іх — майстар выцінанкі Вольга Бабурына. Падрабязна пра тэндэнцыі фэста чытайце у наступных нумарах "К".
Ісачоў ды Вашчанка…
Я вельмі нясмела і па магчымасці далікатна — пра мастацкі густ і меру ўсведамлення здольнасцей, сваіх і чужых. Даўно карціць. А нясмела і далікатна — каб, запрамілуй бог, нікога не пакрыўдзіць і не выклікаць на сябе буру абурэння: маўляў, сноб, рэтраград і кансерватар. Праблем і без таго хапае.
Брат па тэатры
Смерць заўседы нечаканая і заўседы раптоўная, нават і тады, калі яна ёсць вынік доўгай і працяглай хваробы… Раптоўная (на царкоўнаславянскай мове — “наглая”) яна можа быць для таго, каб былі больш уважлівымі, беражлівымі і цяплейшымі да тых, хто побач, каб паспець разгледзець галоўны боль і смутак блізкага, глыбіню яго душы, разгледзець колер яго вачэй, разгледзець у бліжнім вобраз Божы, паспець палюбіць яго, бо не ведаем, ці давядзецца пабачыцца з ім заўтра.
“Жывая памяць маёй сям’і”
Напярэдадні Дня незалежнасці Беларусі ў Гомельскай абласной універсальнай бібліятэцы адбылася прэзентацыя літаратурна-мастацкага праекта “Жывая памяць маёй сям’і”. Пакаленне, што падарыла нам Дзень Перамогі, адыходзіць ад нас... І якімі б яркімі ды ўрачыстымі не аказаліся святы, яны прамінаюць... І толькі Слова можа пакінуць у сэрцы той след, які будзе хваляваць, падахвочваць і нас, тых, хто нарадзіўся пасля Вялікай Айчыннай вайны, да асэнсавання прынесенага ёй на нашу зямлю.
Нічога не бывае потым
Ніколі нічога не бывае проста так: на пяску не вырасце плод, на пяску не пабудуеш дом... Калі год ураджайны, калі сад пладаносіць — мы адчуваем гонар і задавальненне. Але само па сабе расці і пладаносіць нічога не стане. Прыроду ж не падманеш. Можна, вядома, радасныя таблічкі са смайлікамі раздаць, заплюшчыць вочы і ўявіць, што ты лунаеш, а адкрыўшы вочы ўбачыць свае ногі, што загразлі...
Таямніца споведзі
Існуе споведзь. І існуе яе таямніца, парушэнне якой з’яўляецца грахом.
Ці заспявае шляхта ў Дукоры?
Словы "дзяржаўнае" і "прыватнае" лёгка зліць у адно хіба што на пісьме. А ў жыцці пра агульны інтарэс абодвух бакоў, на вялікі жаль, казаць даводзіцца надзвычай рэдка. Сітуацыя цягам часу выправіцца толькі пры адной ўмове: калі дзяржаўнік спатрэбіцца прыватніку і наадварот. Толькі тады інтарэсы перастануць быць паралельнымі і паспяхова перасякуцца. І кропкай перасячэння можа стаць не толькі камерцыйны поспех… Але досыць прэамбул. Мы ў чарговым матэрыяле нашага чарговага аўтапрабегу пастараліся аб’яднаць ды параўнаць тое, што пакуль не надта аб’ядноўваецца ды параўноўваецца. І ўзялі для гэтага дзве ўстановы культуры: дзяржаўны СДК у Дукоры і прыватны Сядзібна-паркавы комплекс "Дукорскі маёнтак". Цікавая рэч атрымалася.
Вакол “Экспа” ў Мілане
У Мілане праходзіць сусветная выстаўка “МіланЭкспа”. Працуе яна з мая па кастрычнік. Бадай усе турыстычныя буклеты ў горадзе ўтрымліваюць некалькі старонак, прысвечаных гэтай падзеі. На жаль, праз выхадны дзень на саму выстаўку і ў Нацыянальны павільён Беларусі, адпаведна, не патрапіла. Але пэўныя звесткі, што ўключаюць “Экспа” ў сацыяльныя працэсы пэўнага горада атрымаць удалося.
Характар і асацыяцыі
Нацыянальныя арнаменты і ўзоры на адзенні — энцыклапедыя, па якой шмат чаго можна даведацца пра краіну і народ. Пра гэта задумалася, наведаўшы выстаўку жаночага адзення “To be Estonian” (“Эстонскія асацыяцыі”), якая экспанавалася ў мінскім Цэнтры сучасных мастацтваў (а раней — у Віцебскім абласным краязнаўчым музеі).
Чырвоны вінны: лаза і зямля
У Нацыянальным мастацкім музеі Рэспублікі Беларусь працуе выстаўка “Падарожжа ў арт-прастору Ашота Хачатрана” пецярбургскага мастака армянскага паходжання. Мінск і Пецярбург перыядычна абменьваюцца экспазіцыямі сучасных мастакоў розных кірункаў, і такія праекты становяцца цікавымі ды пазнаваўчымі як для профі (“як цяпер пішуць там, у Піцеры?”), так і для шырокай публікі.
Што па-за мурамі?
Твор мастацтва і помнік гісторыі — адначасова месца яго знаходжання — Чарнагорыя, старажытны Пераст, Марскі музей.
“…Лэдзі” і джэнтльмены
Мінулы сезон упершыню прынёс Беларускаму дзяржаўнаму акадэмічнаму музычнаму тэатру суквецце ўзнагарод Нацыянальнай тэатральнай прэміі. І тым прыцягнуў да яго асаблівую ўвагу грамадскасці: чым далей здзівіць колішні “тэатр музкамедыі”? Ён сапраўды здзівіў: спачатку прэм’ерай беларускага мюзікла — “Шалом Алейхэм! Мір вам, людзі!” Алега Хадоскі, потым — новай пастаноўкай “Маёй чароўнай лэдзі” Фрыдэрыка Лоу. Вось толькі здзівіў — у розных сэнсах гэтага слова.
Паралелі на ростанях
Падчас міленіума свет чакаў збою ў камп’ютарах. Але лік на трэцюю тысячу гадоў пайшоў без асаблівых форс-мажораў. Калі не лічыць асабістых: маё першае апавяданне знікла ў “вантробах” камп’ютара адной з рэспубліканскіх газет. У ім я пісаў пра чалавека, які зайшоў у электрычку на станцыі “Беларусь” (так называецца станцыя ў Заслаўі), сказаў, што ён — звычайны беларускі бомж. Размаўляў бомж — па-гутарцы адчувалася, што чалавек адукаваны — па-беларуску. Успамін пра гісторыю 15-гадовай даўніны прыйшоў да мяне пасля прагляду дакументальнага фільма Настассі Мірашнічэнка “Скрыжаванне”. Я гэты фільм з арыгінальнай рускамоўнай назвай “Перекрёсток” па-беларуску назваў бы нават так: “Ростань”. (Пра гэты фільм "К" пісала падрабязна адразу пасля яго прэм'еры. — Рэд.)
Астап і "шкап”
Калі шукаць самы нечаканы і багаты на прыдумкі музычны спектакль мінулага сезона, годны вылучэння на Нацыянальную тэатральную прэмію-2016, нельга абмінуць “12 крэслаў”, пастаўленыя Тэатрам Генадзя Гладкова “Тэрыторыя мюзікла”.
Эка... на дэсерт
Эфекты памежнага стану ў прыродзе і ў чалавечай псіхіцы — даследаваць гэту далікатную тэрыторыю “паміж” паспрабавалі ўдзельнікі эка-пленэру, што ладзіцца Галерэяй сучаснага мастацтва “Ў”, і становіцца штогадовай практыкай для мастакоў, куратараў, эколагаў і ўсіх, адкрытых для “зялёнага” светапогляду. Тыдзень прабывання ў абшарах Блакітных азёр — і плён тых занурэнняў “into the wild” апынуўся перад публікай галерэі. “Памежны стан” — менавіта з такой назвай сёння працуе выстаўка ў мінскай інстытуцыі.
Тыдзень, што не мае заканчвацца
Як прыцягнуць большую ўвагу грамадства да праблем рэгіянальнай культуры? Ды яшчэ так, каб іх вырашыць? Прынамсі, пастарацца. У галоўным упраўленні ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Гродзенскага аблвыканкама вырашылі распачаць ў раёнах Тыдні культуры. Праект — доўгатэрміновы. Інакш кажучы Тыдні тыя абяцаюць стаць традыцыйнымі. Больш падрабязна пра названыя творчыя акцыі распавядаюць ініцыятар праекта, намеснік начальніка галоўнага ўпраўлення ІРКСМ Гродзенскага аблвыканкама Аляксандр ВЯРСОЦКІ і начальнік аддзела ІРКСМ Воранаўскага райвыканкама Алена ЯСТРЭМСКАЯ, якая разам з калегамі распачала Тыдзень культуры ў сваім раёне з 17 жніўня.
Коленька
Калі Адам Глобус прынёс у рэдакцыю для пераводу ў “лічбу” раней не друкаваныя работы Міколы Селешчука, якія ілюструюць гэтыя нататкі, яго згадкі пра мастака гучалі з рэфрэнам “Коленька… Коленька… Коленька…” Таму і вырашылі назваць гэтую публікацыю акурат гэтак: “Коленька”.
Наперад у... этна
У Малдове на сённяшні дзень афіцыйна зарэгістравана дзесяць этнакультурных грамадскіх аб’яднанняў. Адно з самых маладых — “Беларускі культурны рух Малдовы”. І хоць яно мае не надта працяглую гісторыю, але працуе вельмі актыўна і мае добрыя стасункі з Амбасадай Беларусі. Нездарма менавіта іх прадстаўніка накіравалі на Першы кансультатыўны савет пры Міністэрстве замежных спраў Рэспублікі Беларусь па справах беларусаў замежжа. Сваімі ўражаннямі ад змястоўнай дыскусіі на пасяджэнні, а таксама думкамі пра выхаванне нацыянальнай свядомасці ў моладзі, што часцяком ведае пра сваю гістарычную радзіму толькі па аповедах старэйшага пакалення, падзялілася старшыня названага грамадскага аб’яднання Ганна МАЗУР, якая перад ад’ездам у Кішынёў завітала ў рэдакцыю “К”.
Вокнамі да музея маэстра
У 1950-х колішні музыкант тэатра Уладзіслава Галубка Міхаіл Лучанок вырашыў перавезці з Чэрвеньскага раёна ў Мар’іну Горку бацькоўскі дом. Менавіта з гэтага дома праз колькі часу на вучобу выправіўся яго сын — будучы народны артыст Беларусі, народны артыст СССР Ігар Лучанок. Збудаванне дайшло да нашага часу, унутры захавалася абстаноўка і нават піяніна, на якім знакаміты ў наступным кампазітар рыхтаваўся да першых урокаў музыкі. Хата даўно спусцела, аднак па задуме самога маэстра павінна неўзабаве папоўніцца галасамі наведвальнікаў: па жаданні кампазітара ля брамкі з’явілася шыльда “Дом-музей Ігара Лучанка”. Але каб асабістае жаданне ператварылася ў жыццё, неабходна прайсці і юрыдычнымі, і арганізацыйнымі сцяжынкамі. Дык ці быць на Пухавіччыне дому-музею славутага земляка?
“Фармаліст, але малайчына!..”
Не ведаю, чаму Андрэй Ануфрыевіч так давяраў мне, майму густу, маім прынцыпам у разуменні сучасных і мінулых мастацкіх з’яў, хаця погляды нашы на так званы “сацрэалізм” і нейкія плыні ў еўрапейскім мастацтве зусім не супадалі. Нарэшце, сваёй думкі ён мне ніколі не навязваў. І наадварот... Аднак заўсёды Бембель прасіў мяне, асабліва ў час нашай сумеснай працы ў Саюзе мастакоў, дапамагчы яму скласці тэзісы даклада для якога-небудзь значнага пленума альбо з’езда мастакоў, адрэдактаваць нейкія яго метадычныя праграмы для кафедры скульптуры БДТМІ, якую ён, прафесар, узначальваў шмат гадоў. Асабліва мы зблізіліся ў час падрыхтоўкі майго манаграфічнага альбома пра яго жыццё. На жаль, гэты альбом выйшаў ужо пасля смерці Андрэя Ануфрыевіча ў выдавецтве “Беларусь” і пакуль застаецца, на думку спецыялістаў, найбольш фундаментальным. Хаця многія цікавыя факты з творчай біяграфіі маэстра туды з розных прычы не ўвайшлі.
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by

Новы нумар

Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"

© 2007 - 2024 «Культура». Зроблена ў «Вэбпрофі»