Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года
"Зорьке" — 70!
У гэты чацвер рэспубліканская газета для дзяцей і падлеткаў “Зорька” збірала ў Доме прэсы сваіх сяброў і чытачоў. Нагодай стала 70-годдзе выдання. На свяце гучалі словы віншавання Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь Аляксандра Лукашэнкі. Шматлікія госці імпрэзы таксама аддзячылі газету шчырымі пажаданнямі і цудоўнымі выступленнямі…
Шмат прыгод...
У Слонімскім драматычным тэатры адбылася прэм’ера казкі па п’есе Георгія Марчука “Шмат прыгод пад Новы год” у пастаноўцы галоўнага рэжысёра тэатра Васіля Сяўца. У спектаклі шмат танцаў, гульняў, песень. Усе сцэнічныя прыгоды ў ім адбываюцца ў зімовым казачным лесе. У студзені — лютым новую пастаноўку драмтэатра паглядзяць не толькі слонімскія дзеткі, але і госці з Дзятлава, Зэльвы, Івацэвічаў ды іншых гарадоў Беларусі. Рэжысёр Васіль Сявец прыступіў да працы над новым спектаклем для дзяцей па п’есе Генадзя Аўласенкі “Як павука з луга праганялі”.
"Я не паэта..."
12 студзеня, у дзень нараджэння народнага артыста Беларусі, народнага артыста СССР Уладзіміра Мулявіна на сцэне Беларускай дзяржаўнай філармоніі адбылася прэм'ера праграмы "Я не паэта..." у рамках традыцыйнага праекта "Канцэрт у дзень нараджэння". Знакаміты саліст Пётр Елфімаў у суправаджэнні Нацыянальнага акадэмічнага аркестра народнай музыкі імя Іосіфа Жыновіча пад кіраўніцтвам маэстра Міхаіла Казінца выконваў творы легендарнага Уладзіміра Мулявіна і "Песняроў".
Дык чым натхняліся?
Неяк меў я гаворку з чалавекам, які ў савецкі час навучаўся кіназнаўству ў славутым ВГИКу. Практыку разам з іншымі студэнтамі сцэнарна-кіназнаўчага факультэта ён праходзіў у часопісе “Советский экран”. Практыкантам даручалася працаваць з лістамі чытачоў. А лісты, паводле слоў майго суразмоўцы, часта былі прыблізна наступнага зместу. Вось герой фільма атрымаў ліст ад сваёй любай, усхваляваўся, адразу кінуўся на вакзал — і паляцеў на крылах кахання ў іншы канец краіны...
Крытыкам звацца…
“Румяный критик мой, насмешник толстопузый, / Готовый век трунить над нашей томной музой…” Так пісаў Пушкін. І ён меў рацыю. На стагоддзі. Думаю, вы ўжо зразумелі, што гаворка пойдзе пра пэўнага ўзроўню крытыкаў. Размова — нават жорсткая і бязлітасная ў нечым. Урэшце, тон такі — цалкам адэкватны сучасным крытыкам.
Што можна выявіць у кераміцы?
Калі ў інтэрнэт-пошукавіку набраць словазлучэнне “беларуская кераміка”, дык на экране з’явяцца выявы збаноў, глечыкаў, гладышоў ды місак, зробленых народнымі майстрамі або прафесійнымі мастакамі, але, ізноў жа, паводле традыцыйных узораў. А далей будзе інфармацыя пра бабруйскі Міжнародны пленэр “Арт-Жыжаль”. Гэта тое, што згадваецца найперш.
“Майстэрня — цэнтр майго свету”
Мабыць, самае папулярнае пытанне, якое чую ад журналістаў, дый увогуле ад людзей, неабыякавых да маёй асобы і знаёмых з некаторымі акалічнасцямі маёй працы: чаму я жыву ў Брэсце? Бо я ніколі не хаваў свайго захаплення Масквой — горадам, у якім вучыўся і ад якога дагэтуль духоўна сілкуюся. Дый творчыя вандроўкі ў культурныя цэнтры далёкага замежжа, што ўзбагачаюць у прафесійным сэнсе, маглі б мець для мяне вынікам новую прапіску і нават новае грамадзянства, каб я гэтага захацеў.
Песні і Падзея Мулявіна
Дабрачынны паказ спектакля “Пясняр” нашага тэатра на 74-ю гадавіну з дня нараджэння Уладзіміра Мулявіна — гэта не толькі ўласна матэрыяльны бок, звязаны са збіраннем грошай на помнік Майстру ў Екацярынбургу.
Лічбы ўнушальныя: каля 50 мільярдаў
19 студзеня на сцэне Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя Янкі Купалы адбудзецца ўрачыстая цырымонія ўручэння ганаровых дыпломаў кіраўнікам і прадстаўнікам шматлікіх арганізацый, кампаній ды прадпрыемстваў розных формаў уласнасці за аказанне цягам 2014 года бязвыплатнай, або, лепш сказаць, мецэнацкай падтрымкі ўстановам культуры. А ўчора, 16 студзеня, з нагоды запланаванай падзеі ў Купалаўскім была зладжана выязная прэс-канферэнцыя з удзелам першага намесніка міністра культуры Беларусі Ірыны Дрыга і кіраўнікоў шэрагу рэспубліканскіх устаноў культуры.
Жыццё і выжыванне. Знайдзіце розніцу
Нашы аўтатуры — нявыгадныя для нас ў эканамічным плане, бо бензін і не мае намеру таннець. Але нявыгадныя толькі эканамічна. Едучы на ўласным транспарце, бачым тое, што бачым, а не тое, што паказваюць. Вось гэтая маральная, так бы мовіць, розніца і кампенсуе пэўныя матэрыяльныя страты. І не “жукоў” пры гэтым хочацца "нарыць", а пазнаёміцца з больш-менш рэальнай карцінай цяперашняга стану рэгіянальнай культуры. І вельмі прыемна, што нас на месцах разумеюць ды ўсяляк спрыяюць у гэтым жаданні. Што паказаў чарговы і, спадзяёмся, не апошні аўтапрабег па Міншчыне, Гомельшчыне, Гродзеншчыне ды Брэстчыне? Паспрабуем сістэматызаваць гэтыя тэндэнцыі.
Культура на траіх
“Тры ў адным” — так я назваў бы эксперымент, на які пайшла газета летась у праекце “Знянацку i без “вiзы”: журналiст “К” + мясцовы iнсайдар ва ўстановах культуры”. Нагадаю, сутнасць яго заключалася ў тым, што карэспандэнт выдання наведваў установы культуры ў раённых цэнтрах, не папярэдзіўшы загадзя іх работнікаў аб сваім візіце. Сабе ў напарнікі ён браў мясцовага жыхара, які з’яўляўся і гідам, і “інсайдарам”, выказваючы ўласнае меркаванне аб культурным жыцці горада наогул і даючы ацэнку дзейнасці канкрэтных арганізацый. Выніковы матэрыял уяўляў з сябе ўражанні журналіста, суб’ектыўны погляд “сталкера” і меркаванні кіраўнікоў устаноў — уласна, тры ў адным. Надышоў момант нейкім чынам падсумаваць адчуванні ад убачанага/пачутага ў цэлым. І, выказаўшы шчырую падзяку ўсім героям за супрацоўніцтва ды садзейнічанне, у дадзеным артыкуле я абмяжуюся часткай толькі сваіх высноў.
Народныя абрады: ці ўсе ім рады?
Не сакрэт, што імклівае развіццё сродкаў камунікацыі, павышэнне мабільнасці насельніцтва, такія ўжо звыклыя працэсы глабалізацыі ды ўрбанізацыі прыводзяць да трансфармацыі, перараджэння, а часам і знікнення народных абрадаў. Для беларускай культуры сёння гэта асабліва актуальна. Прыняцце хрысціянства ў даўнія часы, савецкая ўлада, затым разбурэнне “жалезнай заслоны” і плынь моды на іншаземнае — усё гэта знішчальным віхраслупам прайшлося па вытоках нашай культуры, разбураючы яе падмурак, выціскаючы з народнай памяці ды жыцця глыбінныя сэнсы абрадавых і рытуальных дзеянняў, прадметаў, сімвалаў.
“Пахаванне стралы” ў... Афрыцы?
Як навучыцца любіць традыцыйную беларускую культуру? Напэўна, трэба адчуць сябе беларусам — чалавекам са слаўным радаводам і не абы-якімі духоўнымі прынцыпамі, што стагоддзямі назапашваліся продкамі! На пытанні “К” адказвае загадчык аддзела народнай традыцыйнай культуры Гомельскага абласнога цэнтра народнай творчасці Ірына ГЛУШЭЦ.
Зусім не залішняя “раскоша”
Нацыянальны акадэмічны Вялікі тэатр оперы і балета Беларусі літаральна віруе падзеямі. Паводле традыцыі на Стары Новы год, ужо ў шосты раз, прайшоў “Вялікі навагодні баль у Вялікім тэатры”. За некалькі дзён да яго прэміяй “За духоўнае адраджэнне” быў адзначаны балет “Вітаўт” Вячаслава Кузняцова (дадамо, што спецыяльнай прэміі Прэзідэнта краіны былі ўдастоены за апошнія гады практычна ўсе нацыянальныя прэм’еры на Вялікай сцэне тэатра: адраджэнне оперы ХVIII стагоддзя — “Чужое багацце нікому не служыць” Я.Д. Голанда, а таксама ўвасабленне другой рэдакцыі “Сівой легенды” Дзмітрыя Смольскага паводле твора Уладзіміра Караткевіча). Снежань жа прайшоў у тэатры пад знакам V Мінскага міжнароднага Каляднага опернага форуму і, у рамках апошняга, І Мінскага міжнароднага Каляднага конкурсу вакалістаў.
“Двое пад адным дахам”
Пад такой сімвалічнай назвай у Нацыянальным мастацкім музеі завяршылася выстаўка жывапісу адной з самых вядомых творчых пар у Беларусі — Мікалая Іосіфавіча і Марыі Іванаўны Ісаёнкаў.
А&В: Аўдыя & Відэа-10
Снежаньскія аўдыя- і відэаработы айчынных выканаўцаў рэцэнзуюць музыкант Сяргей ПУКСТ (A) і спецыяльны карэспандэнт “К” Алег КЛІМАЎ (B).
Псіхалагічна дакладна
“Палітыка вачамі мастака”. Пагадзіцеся, так назваць персанальную выстаўку можа толькі майстар сатырычнага жанру. І ён ёсць. Гэта Алег Карповіч, якога можна лічыць самым выстаўляемым мастаком, бо цягам пяці гадоў, кожны тыдзень, у газеце “СБ — Беларусь сегодня” выходзіць яго калонка на адну з самых актуальных палітычных тэм, аздобленая сатырычным малюнкам. І, у той жа час, не менш падстаў лічыць Алега Іванавіча адным з найбольш рэдка выстаўляемых творцаў. Прынамсі, за апошнія больш як дваццаць гадоў Светлагорская карцінная галерэя “Традыцыя” імя Германа Пранішнікава ці не ўпершыню дэманструе экспазіцыю яго незвычайных карыкатур, шаржаў, гратэскных малюнкаў, якія не страцілі сваёй актуальнасці, бо вартасць іх не толькі грамадска-палітычная, але, бадай, перш за ўсё мастацкая.
Афіша з аўтографам
У пружанскім кінатэатры “Спадарожнік” адбылася творчая падзея з нагоды 90-годдзя беларускага кінематографа. У фае гасцей сустракала кніжная выстаўка “Беларускаму кіно — 90”, падрыхтаваная бібліятэкарамі Цэнтральнай раённай бібліятэкі імя Міколы Засіма.
“Віцебскі след” Кавалеўскай
15 студзеня 1850 года ў сям’і камандзіра Маскоўскага артылерыйскага гарнізона нарадзілася дачка. Хто тады мог падумаць, што яна стане вучоным, першай жанчынай — прафесарам матэматыкі, механікам, пісьменніцай, членам-карэспандэнтам Пецярбурскай Акадэміі навук?
Аптымізацыя, арэнда і не рвачы
У снежні споўнілася 100 дзён з часу, калі пасаду начальніка галоўнага ўпраўлення ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Мінскага гарадскога выканаўчага камітэта заняў Павел СКАЛАБАН. Адзін з яго дзядоў, Уладзімір Скалабан, быў вядомым беларускім краязнаўцам, а бацька, Віталь Скалабан, — не менш знакамітым гісторыкам, архівістам, бібліёграфам і літаратуразнаўцам. Павел Вітальевіч жа спачатку абраў шлях біёлага, скончыўшы ў 1997-м адпаведны факультэт БДУ, але ў тым жа годзе стаў працаваць у гэтым універсітэце ва ўпраўленні выхаваўчай работы з моладдзю.
І зноў кіно...
— Аб’яднанне высілкаў — гэта норма для сённяшніх кінематаграфій. Таму не трэба здзіўляцца, калі да вытворчасці фільмаў маюць дачыненне некалькі краін. Стужка-адкрыццё кінафестывалю “Лістапад” Я не вярнуся”, зробленая ў кааперацыі Расіі, Эстоніі, Беларусі, Казахстана і Фінляндыі, — гэта цалкам у рэчышчы сучасных правілаў вытворчасці. Тым больш, што ад гэтага супрацоўніцтва выйграюць усе.
Пра што мне піша неба
Пачынаем знаёміць чытачоў з фрагментамі кнігі фалькларыста, лідара этна-трыа “Троіца” Івана Кірчука "Гарыць свечка ля алтара...". Іван Іванавіч сам прапанаваў для публікацыі той раздзел, які апавядае пра пераломны момант у шляху яго духоўнага пошуку. А аздобіць публікацыю творца вырашыў сваімі малюнкамі, што нагадваюць пра знакавыя моманты спазнання.
Гэта мы, беларусы!
Работнік культуры — я проста перакананы! — павінен быць амбіцыйным. Горда ўзнятая галава — доказ таго, што яе шчаслівы ўладальнік ведае сабе цану. А вымяраецца яна прыдуманымі творчымі ідэямі, якія пасля рэалізацыі становяцца брэндамі горада, раёна, вобласці, краіны. Пра адну такую ідэю (пакуль толькі ідэю) і хацелася б сёння распавесці.
Асірацелыя "ўспаміны...": не стала апошняга жыхара вёскі Стойлы
Дух народа неўміручы. Але яго носьбіты, на жаль, смяротныя. 14 студзеня сышоў у іншы свет легендарны Мікалай Тарасюк. За свае восем з гакам дзясяткаў гадоў ён дасягнуў многага. Народны майстар Рэспублікі Беларусь, лаўрэат спецыяльнай прэміі Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь дзеячам культуры і мастацтва, удзельнік незлічоных прэстыжных выставак, стваральнік уласнага музея "Успаміны Бацькаўшчыны"... Рэгаліі можна пералічваць доўга, але самы галоўны жыццёвы даробак разбяра, падаецца, яшчэ толькі чакае асэнсавання і падзякі сучаснікаў…
Імёны ж герояў аўтар не заўжды пазначаў...
Хваляваць душу, выклікаць захапленне і пэўны інтарэс могуць не толькі завершаныя графічныя рэчы, але і нават маленькія чарнавыя накіды. Асабліва калі нас, сённяшніх, ад накідаў, зробленых мастаком, аддзяляюць гады. Хуткія замалёўкі з натуры могуць быць разнастайнымі і раскрываць прыхільнасці аўтара, але ў аснове сваёй яны — адно, бо захоўваюць сэрца і душу творцы і даносяць адбітак даўно мінулай эпохі...
Пытанне — у матывацыі
Крытыкаваць дзейнасць грамадскага фонду “Любчанскі замак” апошнім часам стала папраўдзе добрым тонам сярод усіх, хто далучаны да тэмы рэстаўрацыі альбо аховы спадчыны. Безумоўна, крытыкі маюць рацыю — прынамсі, дэ-юрэ, паводле тых жорсткіх (і, на жаль, толькі “ўнутрыцэхавых”) законаў, якія існуюць у гэтай сферы дзейнасці. Сапраўды, звестак пра замак захавалася зусім вобмаль. Ці не ўвесь наяўны матэрыял датычыцца таго адносна нядаўняга перыяду, калі ацалелыя вежы сталі дэкаратыўнымі элементамі сядзібна-паркавага ансамбля, што з’явіўся на месцы былой фартэцыі. Аднак кіраўнік фонду Іван Пячынскі, відавочна, прагне адрадзіць менавіта замак, а не сядзібу. За гэта яго і не любяць...
Што да мецэната ў кантэксце культуры...
Нагадаем, што слова “мецэнат” паходзіць ад імя рымскага багацея, паплечніка імператара Аўгуста — Мецэната (памёр у 8 годзе да н.э.), які падтрымліваў паэтаў ды мастакоў, у тым ліку Вяргілія і Гарацыя. Існуюць сінонімы мецэнацтва: дабрачыннасць, спонсарства, філантропія, спрыянне мастацтву. Але ж гэта трошкі розныя рэчы, хаця значэнні слоў падобныя.
Папраўдзе творчы
Арганізацыя Маладзёжнага тэатра — працяг гісторыі стварэння сталічных і абласных труп.
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by

Новы нумар

Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"

© 2007 - 2024 «Культура». Зроблена ў «Вэбпрофі»