Мікалай Шкут. "Лясное возера".
— Я ўжо не першы год пішу без палітры, — зазначае Шкут. — Шукаю патрэбны колер адразу на паперы, практыкуючы тэхніку “па-мокрым”. Даволі рэдка пішу з натуры, не часта раблю эскізы. Відаць, у мяне настолькі фатаграфічная памяць, што я магу, седзячы ў майстэрні, маляваць краявіды па памяці, прычым зіму магу пісаць улетку — і наадварот…
На малюнках мастака кожны віцябчанін можа знайсці свой любімы куток Прыдзвінскага краю. Тут і азёры Лосвіда ды Вымна, і гарадскі пейзаж, і лужаснянскія краявіды... Прычым прырода ў мастака атрымліваецца пранізліва-тонкай і ў той жа час жыццесцвярджальнай ды маляўнічай.
— Я заўсёды запэўніваю сваіх студэнтаў, што не трэба нічога выдумляць, — падкрэслівае Шкут. — Дастаткова проста паглядзець навокал: прырода ўсё лепшае ўжо прыдумала за нас. Я наогул лічу, што толькі ў прыроды можна навучыцца фарбам ды сапраўднаму адчуванню колеру і святла…
Сапраўды, захапленне колерам бачнае ў кожнай карціне юбіляра. Цікава, што лета і зіму Мікалай Мікалаевіч амаль не малюе, аддаючы перавагу пераходным порам года — вясне і восені, калі можна паказаць прыгажосць прыроды ва ўсёй яе разнастайнасці.
Самабытна выглядаюць і нацюрморты мастака: тут не ўбачыш нязвыклых воку рэчаў, — толькі ўсім вядомыя прадметы побыту, лугавыя кветкі, садавіну, грыбы. Бо галоўнае прызначэнне творцы, — на яго думку, — адкрываць прыгажосць ды каштоўнасць паўсядзённага свету.
Гэта Мікалай Мікалаевіч і даводзіць сваім студэнтам, у якіх выкладае такія дысцыпліны, як малюнак, кампазіцыя і акварэльны жывапіс. Гэтая думка скразной лініяй праходзіць і праз усе навуковыя працы ды навучальна-метадычныя дапаможнікі, у розныя гады напісаныя ім. Больш чым за сорак гадоў працы выкладчыкам (а з 1980-га па 1985-ы — дэканам мастацка-графічнага факультэта) Мікалай Шкут паспеў выхаваць не адно пакаленне аматараў акварэлі — тых, хто, як і ён, бачыць вачыма і адчувае сэрцам прыгажосць беларускай прыроды…
Алеся ДУБРОЎСКАЯ
Віцебск