Канцэртныя праграмы гэтага года раўназначна складаліся з класічных і прэм’ерных выкананняў. Характэрнай асаблівасцю сімфанічных праектаў Ганны Ляньковай з’яўляюцца спецыяльна створаныя для іх правядзення аркестравыя калектывы, у якіх прымаюць удзел усе зацікаўленыя музыканты, сапраўдная айчынная выканальніцкая эліта. За дырыжорскім пультам «Жоўтых зорак» выступіў запрошаны маэстра Бомсак Йі (Аўстрыя), дзякуючы таленту якога атрымалася цэласнае сімфанічнае палатно, глыбокае па думцы і высокапрафесійнае па якасці.
«Жоўтыя зоркі» адкрыліся знакамітым саўндтрэкам Войцэха Кіляра да фільма «Піяніст», этапнага для сучаснага кінематографа. У музычнай тэме Кіляр падкрэслівае характэрную нацыянальную афарбоўку і спецыфічны прыём, паказальны для яўрэйскіх напеваў: паступовае ўзмацненне матываў, што нагадвае сціснутую спружыну, з наступным энергетычным «выхадам» на крэшчэнда.
Упершыню прагучаў у Мінску твор маладой кампазітаркі Ганны Друбіч, дачкі вядомых расійскіх дзеячаў культуры і кіно — актрысы Таццяны Друбіч і рэжысёра Сяргея Салаўёва. Аркестравая малітва-песня «Кадзіш» з сола віяланчэлі, выразна выкананая Аляксандрам Рамам, лаўрэатам XV Міжнароднага конкурсу імя Чайкоўскага, літаральна перанесла слухачоў у іншае вымярэнне. Друбіч захоўвае традыцыйныя асновы яўрэйскіх матываў, але максімальна ўзмацняе дэкламацыйную выразнасць кожнага павароту інтанацыі-думкі і захапляе натуральным сюжэтным развіццём музычнай тэмы. Яшчэ адна прэм’ера канцэрта — «Lullaby (Калыханка)» Алены Лангер, вядомай брытанскай кампазітаркі, якая нарадзілася ў Расіі, атрымала прафесійныя асновы адукацыі ў Музычнай школе пры Расійскай акадэміі музыкі імя Гнесіных і Маскоўскай кансерваторыі. Опусы Лангер у розных жанрах (оперы, вакальныя цыклы, камерныя творы) гучаць па ўсім свеце, яна з’яўляецца ўладальніцай прэстыжных прэмій. У «Калыханцы» Лангер перш за ўсё скаланае абраны склад выканаўцаў — сола скрыпкі на фоне вакалізу мужчынскага хору. Гэта імгненна разбурае слыхавы стэрэатып, калі калыханкі спяваюць маці, і выводзіць на іншы ўзровень разумення цэлага. Стрымана-напружаную, засяроджаную харавую малітву-плач (у выкананні артыстаў Харавой капэлы імя Шырмы) адцянялі пранізлівая мелодыя і шчымлівы тэмбр скрыпкі ў выразна-дакладным выкананні Рамана Мінца. У гэтым трагічна-журботным памінанні жывыя развітваюцца з тымі, хто пайшлі з жыцця, але іх імёны назаўсёды застаюцца запісанымі на скрыжалях сэрца.
Да гэтай жа тэмы памяці звяртаўся і класік беларускай музыкі ХХ стагоддзя Генрых Вагнер, які асабіста перажыў трагічныя падзеі Вялікай Айчыннай вайны. Востры драматызм і глыбокія лірыка-псіхалагічныя матывы, адкрытая эмацыйнасць ляжаць у аснове канцэпцыі яго вакальна-сімфанічнай паэмы «Вечна жывыя».
Опус быў напісаны ў 1959 годзе, калі ваенная тэматыка набывала асаблівае гучанне, калі ішло яе асэнсаванне праз прызму агульначалавечых каштоўнасцяў і дамінаваў эпічны пачатак. Памяць як голас соцыуму, памяць як летапіс часу (не выпадкова кампазітар уключае ў партытуру інтанацыйны архетып — народны напеў «Павей, ветрык»), памяць выконвае функцыю своеасаблівага звышзакону захавання ўсяго жывога як неабходнай умовы жыцця чалавека. Паэма «Вечна жывыя» Вагнера і сёння гучыць абвострана сучасна — і ў дачыненні да глыбока сімвалічнай ідэі, і ў сэнсе музычнай лексікі.
Нацыянальная ідэя памяці ахвяр Халакосту была таксама раскрытая праз яўрэйскую рапсодыю для віяланчэлі з аркестрам «Шэлома» Эрнэста Блоха. Яе інтэрпрэтацыя Аляксандрам Рамам раскрыла найбагацейшыя тэмбравыя магчымасці інструмента, тонкую нюансіроўку, валоданне характэрнымі стылявымі манерамі.
Сімфанічная сюіта «Эскізы да Захаду» Леаніда Дзясятнікава была напісана на аснове музыкі да фільма «Захад» па аднайменнай п’есе Ісаака Бабеля. У яе вядомым міксце, так званай клезмерскай музыцы, рытмы танга, «адэскі каларыт» (гісторыя Мендэля Крыка) пераплятаюцца з біблейскімі матывамі, драматычнай інтанацыяй, лёгкасцю і іроніяй, якія ўвогуле ўласцівыя кампазітарскаму почырку Дзясятнікава.
У вялікім сімфанічным праекце ў межах фестывалю «Пакуль не ідуць цітры» за дырыжорскім пультам выступаў Юрый Караваеў. Яго манеры ўласцівыя дэталізацыя і здольнасць будаваць цэлае, тонкі дыялог з салістам і багацце аркестравага tutti.
Віяланчэльны канцэрт Шумана прагучаў у віртуозным выкананні салісткі Юліі Ражкоўскай. Рамантычныя парывы, пачуццёвасць і вытанчанасць адрозніваюць выкананне беларускай віяланчэлісткі, якая прадэманстравала глыбокае разуменне партытуры нямецкага генія.
Прэм’ерным адкрыццём гэтага канцэрта зрабілася Першая сімфонія «April Song» маладой расійскай кампазітаркі Паліны Назайкінскай (цяпер жыве і працуе ў Нью-Ёрку). Паводле задумы самой аўтаркі, яе сімфонія — «гімн усім, хто жыве, хто не здаецца, хто ў нашых сэрцах». Атрымалася сапраўдная ода любові да жыцця, яго гарманічнасці і прыгажосці. У чатырох частках цыкла паслядоўна развіваецца ідэя «нараджэння жывога імпульсу» энергіі. У першай — у магутным паўнакроўным гучанні аркестра нібы адчуваеш, як праз тоўшчу зямлі прабіваюцца парасткі новага жыцця. Другая частка — своеасаблівая медытацыя, яна акумулюе ў сабе плынь сонечнай энергіі, праз яснае харальнае аркестравае гучанне і касмічную кантылену сола трубы. У трэцяй частцы энергія жыцця выяўляецца праз танцавальныя рытмы, а фінал сімфоніі ў магутным гучанні сцвярджае сімвал веры і надзеі.
Адной з галоўных ідэй фестывалю памяці Алены Цагалка становіцца дабрачынная дапамога таленавітым музыкантам. Сёлета сродкі ад правядзення канцэртаў былі накіраваны на падтрымку конкурсу «Палескі агеньчык», арганізаванага Юрыем Бліновым. На канцэрце ажыццявілася і мара Анастасіі Гуранковай, таленавітай слабавідушчай піяністкі, — выступленне з аркестрам. У яе выкананні прагучала першая частка Канцэрта фа мінор Іагана Себасцьяна Баха. Глядзельная зала, здавалася, дыхала разам з юнай піяністкай, якая літаральна пагрузілася ў музычны сусвет.
У завяршэнні канцэрта слухачы змаглі атрымаць асалоду ад бліскучага віртуознага піянізму салісткі Варвары Няпомняшчай. Яна ўжо чацвёрты раз удзельнічае ў праектах фэсту і гэтым разам прадставіла ўзрушальную інтэрпрэтацыю Другога фартэпіяннага канцэрта Пракоф’ева.
Другі канцэрт фестывалю «Вечар новай музыкі» быў цалкам арганізаваны сіламі навучэнцаў і выпускнікоў Рэспубліканскага музычнага каледжа пры Беларускай акадэміі музыкі. У гэтым праекце прагучалі творы, напісаныя аўтарамі ў апошняе дваццацігоддзе, што дазволіла правесці цікавыя масты-паралелі паміж творчымі пошукамі французскіх кампазітараў (Жэром Дзюкро, Гіём Канесон, Шарль Мандон), расійскага аўтара Аляксея Курбатава, чэха Атамара Квеча, беларускага кампазітара і баяніста Аляксандра Пажарыцкага. Важнай музычнай падзеяй стала выкананне опусаў маладых аўтараў, у ліку якіх Даніла Балан, Мікіта Шастакоў і Ёханэс Басэ (псеўданім аднаго з удзельнікаў праекта).
Самі выканаўцы пазначылі свой праект як Музычная садружнасць «LES PASSIONNES», падкрэсліўшы накіраванасць у будучыню і ідэйнае адзінства. У гэты вечар яны адкрывалі новыя гукавыя прасторы, не баяліся размаўляць з публікай складанай сучаснай мовай, прадстаўлялі розныя склады камерных ансамблевых сачыненняў. У ліку музыкантаў-арганізатараў і яркіх салістаў канцэрта назавём імёны, якія сёння пацвярджаюць высокі ўзровень айчыннай выканальніцкай школы: Раман Петух (баян), Мікіта Кравец і Ян Хмялеўскі (віяланчэль), Вера Фокіна (флейта), Аляксандра Паўлюкавец, Крысціна Вавілонская і Анастасія Піута (фартэпіяна), Паліна Пратасоўская (скрыпка). Спадзяемся, што зададзены творчы вектар будзе працягнуты і мы станем сведкамі новых праектаў таленавітай моладзі, а жывыя старонкі памяці не змоўкнуць.