Больш за 40 гадоў ён аддаў служэнню на канцэртнай сцэне — у якасці канцэртмайстра Нацыянальнага тэатра оперы і балета, Дзяржаўнага сімфанічнага аркестра і аркестра Белтэлерадыёкампаніі. Мікалай Крывашэеў — адзін з лепшых педагогаў сучаснай кантрабасавай школы, у класе якога вырасла сузор’е яркіх выканаўцаў, лаўрэатаў міжнародных конкурсаў.
Але шлях да музыкі і любімага інструмента выявіўся няпростым. Родам з сям’і патомных уральскіх казакоў, ён з дзяцінства быў акружаны разнастайнымі музычнымі ўражаннямі: бацькі любілі музыку, выдатна падбіралі на слых, спявалі, ігралі на розных інструментах. Першай прафесійна засвоенай стала скрыпка, быў пройдзены поўны курс музычнай школы. А затым адбылася нечаканая мадуляцыя ў зусім іншую сферу дзейнасці — Чэлябінскі політэхнічны ўніверсітэт, праца на металургічным заводзе. І ўсё ж музыка і кантрабас перамаглі і сталі вызначальнымі на жыццёвым шляху.
Згадваючы гады вучобы ў Маскоўскай кансерваторыі імя Чайкоўскага, якую музыкант скончыў у выдатнага прафесара Яўгена Коласава, Крывашэеў натхнёна распавядае пра сумесныя канцэрты з Генадзем Раждзественскім, Мсціславам Растраповічам, Юрыем Башметам. У яго архіве захоўваюцца дзясяткі памятных афіш і праграмак са знакамітымі аўтографамі. Адна з любімых — з аўтарскага канцэрта кампазітара Андрэя Эшпая, ён за інтэрпрэтацыю Мікалаем Крывашэевым свайго опуса для кантрабаса з удзячнасцю напісаў: «Талантливейшему!»
У Мінск Мікалай прыехаў па размеркаванні ў 1976-м і працягваў актыўную канцэртна-гастрольную дзейнасць у рэспубліцы і за яе межамі. Дзясяткі філарманічных канцэртаў, у якіх Крывашэеў удзельнічаў як саліст, прадставіў публіцы легендарны вядучы Белдзяржфілармоніі Уладзімір Шэліхін. У сваёй рэцэнзіі на адзін з такіх музычных вечароў Шэліхін напісаў: «Гады зрабілі з Крывашэева майстра найвышэйшага класа. Яго кантрабас гучаў то сумна, то жыццярадасна. Ён спяваў, разважаў, захапляючы тэхнічнай дасканаласцю і юнацкім запалам».
Мікалай Крывашэеў — натхнёны музыкант, і творчую энергію ён шукае ў новым рэпертуары, у стварэнні перакладаў і транскрыпцый для кантрабаса і, вядома ж, у працы са сваім шматлікім студэнцкім класам. У вялікім юбілейным канцэрце на сцэне Акадэміі музыкі кантрабасіст прадставіў яркую канцэртную праграму, у якой прынялі ўдзел усе яго студэнты. Ды і ўвогуле тэма «настаўнік і вучні» для яго асаблівая, бо выпускнікі Крывашэева працуюць па ўсім свеце і з удзячнасцю згадваюць свайго Настаўніка.
Таму цалкам заканамерна, што ў якасці юбілейнага падарунка да 70-годдзя прафесар атрымаў незабыўны філарманічны канцэртны вечар ад свайго любімага вучня, лаўрэата міжнародных конкурсаў Андрэя Шынкевіча.
Кантрабасавая біяграфія Андрэя распачалася з 12 гадоў у Рэспубліканскім музычным каледжы пры Акадэміі музыкі ў класе Мікалая Крывашэева: педагог зрабіў так, каб юнак літаральна закахаўся ў інструмент і музычнае мастацтва. Пасля заканчэння каледжа і яскравых перамог на прэстыжных міжнародных конкурсах перад таленавітым юнаком адкрыліся многія дзверы. У 2001-м ён паступіў у Мюнхенскую вышэйшую школу музыкі і тэатра, дзе працягнуў навучанне ў класе прафесара Клаўса Трумфа, затым вучыўся ў Нюрнбергу ў класе прафесара Дорына Марка. Сёння ў пераліку вядучых сусветных аркестраў, з якімі Андрэй Шынкевіч пастаянна супрацоўнічае, ёсць Дзяржаўны аркестр Расіі імя Святланава, аркестр Гамбургскага опернага тэатра, знакаміты Пермскі аркестр «Musica Aeterna» пад кіраўніцтвам Тэадора Курэнтзіса. Андрэй Шынкевіч уваходзіць у склад прызнанага міжнароднага ансамбля кантрабасістаў-віртуозаў «Bassiona-Amorosa», што ў 2015-м стаў уладальнікам прэстыжнай прэміі «Echo-Preis».
У канцэртнай праграме «Ад барока да сучаснасці: да юбілею настаўніка Мікалая Крывашэева» ў Малой зале Белдзяржфілармоніі Андрэй Шынкевіч прадставіў нечаканыя стылявыя кантрасты, раскрыў найтанчэйшыя грані гучання кантрабаса. Як вядома, у гісторыі выканальніцкага мастацтва занатавана нямала старонак сапраўдных бітваў выканаўцаў і кампазітараў за зацвярджэнне саліруючай ролі кантрабаса. Гэты інструмент дастаткова доўга ішоў да свайго трыумфу, але вынік перасягнуў чаканні, пра што сведчыць пастаяннае папаўненне сусветнага рэпертуару новымі опусамі, удасканаленне тэхналогіі і магчымасцей інструмента.
Эфектным і незвычайна выразным зрабіўся пачатак канцэрта, які адкрыў сольны опус «Ураўненне» Франсуа Рабата, сучаснага сірыйскага кампазітара і выканаўцы на кантрабасе. У музычнай прасторы твора арганічна яднаюцца традыцыі еўрапейскай і ўсходняй культуры, сучасныя кампазітарскія тэхнікі, літаральна зашкальваюць эмацыйнасць і музычны запал. Гэтыя хітраспляценні музычнага лабірынта-галаваломкі былі віртуозна вырашаны Андрэем Шынкевічам, пасля чаго ў слухачоў не засталося і цені сумневу ў тым, што іх чакае незвычайнае музычнае баляванне.
Творчы дуэт Андрэя Шынкевіча з піяністам Аляксеем Пшанічным ужо правераны часам і колькасцю сумесных праектаў. У іх дыялогу ва ўсёй маляўнічасці праяўляецца вышэйшая ступень выканальніцкай свабоды і нараджаецца сапраўдная стваральная інтэрпрэтацыя. У гэты вечар дуэт Шынкевіча і Пшанічнага прадставіў публіцы ўласнае бачанне Сёмай санаты ор.14 Вівальдзі.
Барочную музыку неверагодна складана выконваць на кантрабасе, бо яна ў большасці выпадкаў — у сілу свайго опернага паходжання — валодае кантыленна-вакальнай прыродай інтанавання. Справядліва адзначым: ніхто не ведае, як правільна выконваць музыку Вівальдзі ці Баха, у іх нотах практычна няма ніякіх пазнак пра тэмпы, нюансы, дынаміку. Усё гэта надае дадатковую густоўнасць пачутаму, бо менавіта таленавітая інтэрпрэтацыя дазваляе стварыць цэласны музычны ўніверсум. Самым галоўным крытэрыем тут з’яўляецца пачуццё стылю. У гэтым змаглі цалкам пераканацца слухачы, якія, як у тэатры, назіралі за музычнымі пераклічкамі-дыялогамі інструментальнага дуэта і атрымлівалі асалоду ад пышнага меладызму італьянскага генія. Без Джавані Батэзіні, віртуоза-кантрабасіста і кампазітара эпохі рамантызму, цяжка ўявіць сабе гісторыю кантрабаса, а саліст вечара зноў прадэманстраваў дзівоснае валоданне інструментальным бельканта.
У гэтым канцэрце, які можна было б справядліва назваць «Кантрабас у коле сяброў», інструмент паўстаў у якасці цэнтра-ядра ў розных ансамблевых складах. Саната Арпеджыёне ля мінор Шуберта была выкананая Шынкевічам разам са струнным квартэтам у складзе: Алег Яцына, Вольга Кеда, Аляксандра Іванова, Міхаіл Радунскі. Адметнай асаблівасцю гэтага опуса з’яўляецца непасрэдная сувязь з побытавым рамансам і песеннымі традыцыямі нямецкай Lied. Асабліва выразнымі ў інтэрпрэтацыі квінтэта сталі драматычнае Аdagio і віртуозна-танцавальны фінал санаты з характэрнымі захопленымі інтанацыямі нацыянальнага аўстрыйскага ёдлю. Сапраўды, вялікія ўзоры класічнай музыкі — невычэрпная скарбніца, кожнае новае дакрананне да якой адкрывае нязведаныя глыбіні.
Ярка і сучасна прагучалі Прэлюдыя і Полька Шастаковіча з цыклу Пяць п’ес для дзвюх скрыпак і фартэпіяна ў выкананні трыа Радунскі (віяланчэль), Шынкевіч (кантрабас), Пшанічны (фартэпіяна). Фінальным клічнікам канцэрта сталі феерычныя Дзевяць варыяцый на тэму 24 капрыса Паганіні амерыканскага джазавага кампазітара Франка Прота. Вось такім сакавітым і высокапрафесійным выявіўся юбілейны падарунак.
Але вернемся да кантрабаса, творчага супрацоўніцтва і дыялогу настаўніка і вучня, Крывашэева і Шынкевіча, які працягваецца вельмі актыўна, нягледзячы на адлегласць і час. Яны пастаянна абменьваюцца новымі музычнымі ўражаннямі, абмяркоўваюць цікавыя кантрабасавыя інтэрпрэтацыі і, вядома ж, гутараць пра свой улюбёны інструмент і спосабы яго захоўваць у належным стане. Бо, не зважаючы на сваю вышыню і вялікую вагу, насамрэч кантрабас — вельмі далікатны інструмент, ён лёгка ламаецца, губляе і без таго свой хрыплаваты ад прыроды голас, і аднавіць яго бывае вельмі складана.
Такая амаль патавая сітуацыя здарылася напярэдадні падрыхтоўкі да юбілейнага канцэрта ў філармоніі. На рэпетыцыях Андрэй выявіў расколіну ў падстаўцы свайго любімага інструмента, што практычна сведчыла пра поўную катастрофу. Адзіны беларускі майстар апынуўся ў гэтыя дні за межамі сталіцы, і толькі дзякуючы Мікалаю Аляксеевічу, які прыклаў усе намаганні, каб паправіць інструмент, канцэрт у выніку адбыўся. Запасны кантрабас з асабістай калекцыі Крывашэева на ўсялякі выпадак стаяў за сцэнай на падстрахоўцы да канца канцэрта, але, на шчасце, ім не трэба было карыстацца — прафесар бліскуча выканаў усе рамонтныя работы. А ў фінале канцэрта філарманічная зала напоўнілася незямной па прыгажосці мелодыяй арыі Далілы Сен-Санса, выкананай Андрэем Шынкевічам на біс.