Гэтая плоскасць сячэння, само ўмяшальніцтва прад’яўленыя мастачкай як эмоцыя, дзеянне і нават драма. Ад здзіўлення да захаплення, ад страху да пяшчоты — тысячы нюансаў станаў і перажыванняў счытвае глядачка, бо пра іх у першую чаргу прамаўляе аўтарка. Пры гэтым у асэнсаванні аголенага цела прысутнічае пастаянны падтэкст — феномен закрытага, прадчуванне і спачуванне таемнаму, неспасцігальнаму. Гэтая апазіцыя адкрытага і няяўнага надзяляе праект асаблівым напружаннем.
Цела ў большасці выпадкаў — саліруючы інструмент, але не без супрацоўніцтва з прасторай або ўласным двайніком. Віялета падзяляе для сябе некалькі серый, якія ў розныя гады прымушалі яе па-рознаму наладжваць гэтыя дыялогі з сабой. І мусіць, галоўнае тут — працэс: зварот да сябе, перманентнае пытанне «што я адчуваю», «якая я», «што ёсць гэтае цела сёння», «чаму гэта так». Якім здаецца чалавек і які ён насамрэч — вечныя пытанні. Па сутнасці Бубелiтэ абвастрае сутнасць партрэта і аўтапартрэта як такіх: да якой ступені мы гуляем і як наблізіцца да істы вобразу.
Сама Бубелiтэ падкрэслівае, што аголенасць для яе — гэта адсутнасць сацыяльнай ролі, значыць, максімальная сапраўднасць без умоў. Сацыяльныя ўмовы, якія за кадрам, не маглі застацца незаўважанымі: куратар Дарыус Вайчакаўскас (Клайпедскі аддзел Літоўскага саюза фотамастакоў) і Міндаўгас Габрэнас (фатограф, аташэ па культуры Пасольства Літвы) з задавальненнем цытуюць абураныя водгукі глядачак з позніх савецкіх гадоў пра тое, як гэта недапушчальна — паказваць літоўскую жанчыну аголенай, у адрозненне ад жанчыны-грамадзянкі, сціплай працаўніцы і ўдзельніцы грамадскага жыцця краіны. Дыскурс цялеснага тады ўспрымаўся, мабыць, выключна ў эратычным ключы.
Больш за 100 арыгіналаў з узроставым абмежаваннем 12+ наўпрост здымаюць усе сумневы: цялеснае лёгка абыходзіцца без такога роду паэтызацыi. Яно не належыць грамадству, яго рамантычным цi якiм-небудзь яшчэ чаканням. У любы момант цела як аб’ект можа стаць інструментам мастацтва. З любой задачай, і спосаб рэфлексіі ў іх ліку.
Важна, што Віялета прызнаная класікам, яна добра вядомая ў Літве. Прычым менавіта як аўтарка толькі гэтага, аднаго-адзінага цыкла аўтапартрэтаў-ню, без нясмелых агаворак і рэверансаў. Да гэтага часу яна першая аўтарка цэласнага праекта такога роду, хоць фатографы-мужчыны спрабавалі: асобнымі здымкамі і эпізадычна. «Сваё цела» не стваралася ў феміністычным арт-руху, але фактычна праект убудоўваецца ў гэты канцэпт. Асобныя яго часткі паказваліся ў Літве і за яе межамі неаднаразова, на выставах і фестывалях, у прыватнасці на «Арт-Вільнюсе». Вось і ў першай выставе новага літоўскага Музея сучаснага мастацтва Бубелiтэ прадстаўлена: яе працы ёсць у калекцыі музея.
«Сваё цела» пачатае ў 1980-х, у юнацкім узросце, і заканчваецца проста цяпер. Невялікі перапынак у 2000-х практычна нічога не змяніў. І так, цела змяняецца — візуальна, што ляжыць на паверхні; і ментальна, гэта значыць у кантэксце асобы, што таксама прадказальна. Як казалі героі вядомага серыяла, пачынаючы кожны эпізод: «Што вам у сабе не падабаецца?» Зноў пачуцці, адчуванні, станы. Сюжэт разгортваўся ў залежнасці ад адказу.
Асобны парадокс: у некаторых серыях Віялета ўсё ж такі гуляе, арганізуе мізансцэну. Мы пагаджаемся з парадоксам, бо мастак мае права разнастаіць ню, у нашым выпадку прыўнесці ў жанр ледзь-ледзь тэатра. На маё пытанне, ці здымае яна нешта яшчэ, фатографка адказвае, што ёй цікавыя пейзаж, архітэктура, але ўсё гэта «не атрымліваецца, не. Працуе толькі цела».