Рытмы паўночнага ззяння

Напрыканцы казкі Андэрсена «Снежная каралева» Кай і Герда сустракаюцца ў месцы, якое, па апісанні вялікага датчаніна, нагадвае бязмежныя далечыні касмічнай прасторы: «Сотні вялізных асветленых паўночным ззяннем залаў цягнуліся адна за адной […] Як холадна, як пустэльна было ў гэтых белых ярка-зіхоткіх палацах!» Але кожны чалавек сам па сабе і ёсць Сусвет, які змяняецца ў залежнасці ад індывідуальных пачуццяў і ўчынкаў.