ПРАВОДЗІЛІСЯ АДМЫСЛОВЫЯ МАЙСТАР-КЛАСЫ, ПРЭМ’ЕРЫ, ФЕСТЫВАЛІ. ГЛЯДАЧ, НЯХАЙ У АСНОЎНЫМ У СТАЛІЦЫ, ПАКРЫХУ ТАКСАМА ВЫКАЗВАЕ ЗАЦІКАЎЛЕНАСЦЬ ДА БЕЛАРУСКАГА КІНО НА ВЯЛІКІМ ЭКРАНЕ. АЛЕ СТАН НЯЎПЭЎНЕНАСЦІ НІКУДЫ НЕ ПАДЗЕЎСЯ. НАША КІНО, ЯК І КІНАМАСТАЦТВА ШМАТ ЯКІХ ІНШЫХ ДЗЯРЖАЎ, ЗНАХОДЗІЦЦА Ў НЕТРЫВАЛЫМ, ПЕРАХОДНЫМ СТАНЕ АД БУЙНЫХ ІНДУСТРЫЯЛЬНЫХ ФОРМАЎ ДА КІНО СЕТКАВЫХ ЧАСОЎ, НЕПАСРЭДНАГА ВЫХАДУ ДА ПЕРСАНАЛЬНЫХ ЭКРАНАЎ КОЖНАГА З ГЛЕДАЧОЎ.
На практыцы гэта выражаецца ў з’яўленні новай генерацыі беларускіх кінематаграфістаў, стужкі якіх не прэтэндуюць на выхад на вялікі экран. Знятыя на мікрабюджэтным узроўні фільмы знаходзяцца па-за межамі традыцыйнай індустрыі. Іх эстэтыка шмат у чым адпавядае аматарскаму ўзроўню арганізацыі здымак, а філасофія пакуль цалкам нявызначаная. Тым не менш новае беларускае кіно паступова пачынае праяўляць свае рысы. Развіваецца яно паралельна звыклым індустрыяльным формам. Сканцэнтраванае ў асноўным у сталіцы, беларускае кінажыццё ў 2017 годзе патроху пазбаўляецца ад шматгадовай спячкі.
ФІЛЬМЫ
На жаль, стужкі, якая аб’яднала б усіх гледачоў, доўгачаканага «нацыянальнага блакбастара» ў 2017 годзе наша кіно прапанаваць не здолела. Галоўная прэм’ера Нацыянальнай кінастудыі, рэтра-дэтэктыў «Сляды на вадзе» не парадаваў глыбокімі мастацкімі ўражаннямі.
Сапраўдная сенсацыя адбылася на МКФ «Лістапад», дзе адразу ў дзвюх праграмах была паказана карціна невядомай дасюль аўтаркі Юліі Шатун «Заўтра». Сціплая па маштабах, але вельмі глыбокая па высновах, поўнаметражная стужка заканамерна перамагла ў нацыянальным конкурсе Мінскага міжнароднага.
Кароткаметражнае кіно парадавала яскравымі дэбютамі маладых выпускнікоў БДАМ Нэлы Васілеўскай і Андрэя Кашперскага «Сябры па перапісцы» і «Тут быў Саша». Напрыканцы года на экраны выйшаў альманах, створаны высілкамі маладых аўтараў, «Мы».
Мікіта Лаўрэцкі прадставіў сёлета свой першы вэб-серыял «Сінемагія» — далейшае развіццё стылю мінімалістычнага рэалізму гэтага маладога рэжысёра.
ДАКУМЕНТАЛІСТЫКА
Традыцыйна больш дасканалымі і паспяховымі былі беларускія дакументалісты. Можна адзначыць, беларускае неігравое кіно па-ранейшаму засяроджана на партрэтах сучаснікаў. Пасля шматгадовага перапынку Беларусь вярнулася ў конкурсную праграму Міжнароднага дакументальнага фестывалю (IDFA) у Амстэрдаме. Поўнаметражны кінапартрэт жанчын-асуджаных Анастасіі Мірашнічэнка «Дэбют» атрымаў вельмі добрыя водгукі і ўвагу сусветнай аўдыторыі.
Лідар айчыннай дакументалістыкі Віктар Аслюк зняў кароткую, але пранізлівую карціну «Янка Купала», прывязаную да юбілею народнага паэта. Фактычна гэта мастацкі партрэт, імгненны здымак сучаснай беларускай нацыі.
Студыю «Летапіс» на МКФ «Лістапад» прадстаўляў новы фільм Вольгі Дашук «Сяргей Плыткевіч. Чалавек з фотаапаратам» — маляўнічая вандроўка ў свет беларускай прыроды і людзей, якія ёй апякуюцца. А таксама карціна «Агмень» Юрыя Цімафеева — таленавіты аповед аб сыходзе сучаснай беларускай вёскі і яе насельнікаў.
Напрыканцы года стужкі-партрэты беларусаў-сучаснікаў «Цар гары» Андрэя Куцілы, «Перазімаваць» Кацярыны Махавай і «Бел79» Вольгі Прусак прынялі ўдзел у прэстыжным форуме «АРТдокфест» у Маскве.
МЕРАПРЫЕМСТВЫ
2017 адзначыўся вялікай колькасцю адукацыйных мерапрыемстваў, кінапраглядаў. У межах ХXIV МКФ «Лістапад» ладзіліся мерапрыемствы г.зв. «адукацыйнай платформы». Яна складалася з лекцый на розныя тэмы кінавытворчасці і пітчынгу праектаў маладых беларускіх кінематаграфістаў.
Падобная частка была і ў фестывалю «Паўночнае ззянне», які адбыўся ў красавіку. У снежні прайшло асобнае мерапрыемства «Паўночнае ззянне DocHub» у выглядзе пітчынгу праектаў і трэнінгу маладых беларускіх дакументалістаў.
У ліпені ў Пастаўскім раёне ў арт-вёсцы Каптаруны адбылася ІІ летняя кінашкола, якой папярэднічаў адукацыйны семінар з удзелам кінематаграфістаў Беларусі, Расіі і Украіны. Пасля ўдзельнікамі кінашколы былі знятыя стужкі ў межах праекта «Хранатопь» рэжысёра Андрэя Кудзіненкі. На пачатку снежня яны былі прадэманстраваныя ў Мінску.