Царква Святой Марыі Магдалены — адзін з самых буйных і знакамітых храмаў Парыжа — сабрала ў гэты кастрычніцкі дзень шмат слухачоў. Тут былі як прадстаўнікі дыпламатычнага корпусу і беларускай дыяспары Францыі, так і жыхары французскай сталіцы.
— Летась наш калектыў прымаў удзел у фестывалі «Еўрааркестрыя», — распавядае Андрэй Іваноў, дырыжор і мастацкі кіраўнік Маладзёжнага сімфанічнага аркестра. — Гэта цудоўнае мерапрыемства, куды з’язджаюцца музыканты з розных краін свету, каб пазнаёміць гледачоў, пераважна маладых людзей, студэнтаў, са сваёй нацыянальнай культурай. Французская публіка з непрытоеным захапленнем слухала творы Яўгена Глебава, Вячаслава Кузняцова, Уладзіміра Солтана, Уладзіміра Кур’яна. Вядома, мы сыгралі, можна сказаць, «залатыя ўзоры» беларускай музыкі. Прыемна, што пасля выступу да мяне падыходзілі дырыжоры іншых калектываў і шчыра цікавіліся тым ці іншым сачыненнем і яго аўтарам. Гэта яшчэ раз сведчыць: нам ёсць чым ганарыцца, у нас ёсць кампазітары, чыя выдатная музыка павінна гучаць. Яна запатрабавана і знаходзіць цёплы водгук у душах тых, хто яе слухае. Безумоўна, гэта для артыстаў важна. Аказалася, што важна і для Паўла Латушкі, Надзвычайнага і Паўнамоцнага Пасла Беларусі ў Францыі, які тады прысутнічаў на канцэрце. А пасля іх гутаркі з рэктарам Акадэміі музыкі Кацярынай Дулавай і ўзнікла ідэя працягнуць знаёміць еўрапейскую публіку з лепшымі прыкладамі беларускай музыкі. І прыехаць у Парыж.
Якраз сёлета гэта і здарылася: у межах святкавання 500-гадовага юбілею выдання першай беларускай кнігі наш аркестр выступіў у найпрыгажэйшым храме Парыжа — царкве Святой Марыі Магдалены. Францыска Скарыну можна назваць «чалавекам свету» — для яго творчасці не было межаў. Нарадзіўся ён у Беларусі, вучыўся ў Польшчы і Італіі, першыя кнігі выдаў у Чэхіі, працаваў у многіх еўрапейскіх гарадах. Таму ў гэтым канцэрце гучалі ўзоры музыкі тых краін, дзе пакінуў свой след геній Скарыны.
У Францыі каралевай усіх інструментаў лічыцца труба пікала. З яе папулярнасцю тут наўрад ці нешта можна яшчэ супаставіць — у такой ступені яе любяць. І мы пачалі канцэрт з французскага нумара, для якога запрасілі нашага сябра і калегу Андрэя Кавалінскага, аднаго з лепшых на сёння трубачоў свету. Ён саліст аркестра Францыі, але з Беларуссю падтрымлівае цёплыя адносіны, неаднаразова прыязджаў у Мінск, у Акадэмію музыкі з найцікавейшымі майстар-класамі. Менавіта Андрэя мы і папрасілі адкрыць праграму, што ён і зрабіў — віртуозна выканаў на трубе пікала Te Deum Марка-Антуана Шарпанц’е. Даніну павагі чэшскай музыцы мы аддалі, калі сыгралі твор Антаніна Дворжака. Аляксандр Міхнюк, саліст Вялікага тэатра Беларусі, пранікнёна праспяваў два духоўныя сачыненні: арыі тэнара з Рэквіема Вердзі і араторыі «Месія» Гендэля. Яны выдатна прагучалі ў храме. Наогул да асаблівасцяў акустыкі нам даводзілася прыстасоўвацца, бо гучныя акорды «адчуваліся» ў царкве яшчэ на працягу секунд пяці — доўга ляцелі ўвысь, што стварала нейкае боскае ўражанне. Зноў-такі Андрэй Кавалінскі закрываў канцэрт фенаменальным выкананнем Антоніа Вівальдзі на трубе пікала (сам кампазітар напісаў Канцэрт для скрыпкі з аркестрам, але трубачы даўно пераклалі яго для свайго інструмента — і выдатна з ім спраўляюцца).
Безумоўна, мы сыгралі шэдэўры беларускіх класікаў: сюіты з балетаў «Маленькі прынц» Яўгена Глебава і «Вітаўт» Вячаслава Кузняцова, вальс з оперы «Дзікае паляванне Караля Стаха» Уладзіміра Солтана. І публіка нас прыняла вельмі цёпла. Ды і калегі адзначылі высокі прафесіяналізм маладых выканаўцаў. Андрэй Кавалінскі сказаў, што рады працаваць з музыкантамі такога ўзроўню. І мне як дырыжору гэта, безумоўна, прыемна. Я заўсёды радуюся поспехам нашых студэнтаў. Не стамляюся паўтараць: у нас ёсць кампазітары і выканаўцы, якімі трэба ганарыцца.
.
Алена Балабановіч