Шмат хто з прадстаўнікоў сусветнага музычнага цэху адзначыўся і ў іншых відах мастацтва. Беларускія музыкі — не выключэнне. Сучасныя выканаўцы трымаюцца традыцый і эксперыментуюць, працуючы ў розных тэхніках, многія з іх маюць адпаведную адукацыю, хоць асноўны іх занятак усё ж музыка. Але яны знаходзяць час і на іншае.
Лявон Вольскі, прыкладам, скончыў мастацкую вучэльню, хоць звяртаецца да атрыманых навыкаў нерэгулярна, паводле, як ён сам кажа, натхнення. А вось Ігар Варашкевіч, маючы вышэйшую мастацкую адукацыю, працуе больш перыядычна, аддаючы апошнім часам перавагу сучасным тэхналогіям. Шкада, што ў згаданую экспазіцыю праз сціплую выставачную прастору не патрапілі ягоныя дасціпныя шаржы на калег па музычным цэху. Мала хто ведае, але ў свой час Ігар ездзіў з Баранавіч у Нясвіж да свайго першага педагога Міхася Сеўрука. Варашкевіч у работах дае прастору гэтакаму ці не хуліганістаму выяўленчаму рок-н-ролу. І не дзіва! Бо адной з ідэй выставы быў пасыл паразважаць над праблемай свабоды творчасці і магчымых яе межаў.
Андрусь Такінданг скончыў гімназію-каледж імя Ахрэмчыка і па выяўленчай мове больш блізкі да традыцыйнай школы. Тут у пэўным сэнсе маюцца падабенствы з той музыкай, якую ён выконвае ў складзе гуртоў «Recha» і «Harotnica». Гітарыст Сяргей «Скрыпа» Скрыпнічэнка мае вышэйшую мастацкую адукацыю, паводле прафесіі займаецца дызайнам, таму цалкам лагічна, што ў экспазіцыі апынуліся плакатныя творы Сяргея. Ягоны калега, лідар гурта «Znich» Алесь Таболіч, таксама паходзіць з сям’і прафесійных мастакоў, скончыў Акадэмію мастацтваў і працуе як майстар татуіроўкі. Ён — прыклад яшчэ аднаго супадзення тэматыкі сваіх песень і твораў, якія выходзяць з-пад ягонага пэндзля.
Тым часам іх калегі Юрый Стыльскі (брэсцкі панк-гурт «Дай дарогу!») і Аляксандр Дземідзенка (гурт «Re1ikt») мастацкай адукацыі не маюць. Пры гэтым першы, адрозна ад сваіх не вельмі працяглых песень, аддае перавагу вялікім па памерах палотнам. А вось Аляксандр прагу нешта маляваць тлумачыць проста як «акт творчасці дзеля творчасці». Пры гэтым афішы канцэртаў свайго гурта, вокладкі плытак, дызайн цішотак і гэтак далей распрацоўвае менавіта ён.
З усіх выстаўленых прац найперш звярнула на сябе ўвагу адзіная карціна лідара «Палаца» Алега Хаменкі, які прызнаўся, што ў межах выяўленчага мастацтва ён стварыў толькі чатыры відарысы, тры з якіх яму сорамна дэманстраваць шырокай публіцы. Аднак вось гэты ён прапанаваў не толькі разглядаць, але й адшукаць у ім прыхаваныя паводле назвы «Тры каты, палац, Алег і лозунг» загадкі. Тым часам у вочы кідаецца дыхтоўная тэхніка, з якой выкананы твор.
Зразумела, што першым разам арганізатары выставы не ставілі мэтай ахапіць неабдымнае. Ёсць яшчэ шэраг рок-музыкаў, якія працуюць у розных відах выяўленчага мастацтва, як хоць бы спявачка Вольга Аліпава, ветэран айчыннай рок-сцэны, гітарыст Аляксей Доўнар з патомнай сям’і мастакоў. Ёсць і прадстаўнікі акадэмічных жанраў музыкі, што цікава працуюць у розных галінах прыгожага мастацтва. Вось чаму варта чакаць працягу праекта, які трэба паказаць і па-за межамі сталіцы, сумясціўшы гэта, як тое было падчас вернісажу ў Мінску, з жывымі выступамі прадстаўленых у экспазіцыі музыкантаў-мастакоў.
Антон Ворша