Але менавіта харавая творчасць — улюбёная прастора аўтаркі. Пра гэта сведчаць яе шматлікія араторыі, месы, кантаты, паэмы, музычныя сцэны, харавыя мініяцюры.
Значную частку сачыненняў Аліны апошніх гадоў складаюць сачыненні для дзяцей. У гэтым пераканаў канцэрт-прэзентацыя пад назвай «Мех, снег і смех», што адбыўся ў малой зале Белдзяржфілармоніі. Тут былі прадстаўлены адразу тры нотныя зборнікі песень і харавых твораў для дзяцей — «Гадзіннік», «Чароўны кошык», «Песні казачнага лесу». Іх выпусціла мінскае выдавецтва «Каўчэг». Зразумела, ёмістыя томікі (кожны налічвае каля 90 старонак) — вынік сур’ёзнай працы. І кампазітаркі, і каманды, якая рыхтавала іх да друку. Каштоўнасць выданняў тым большая, што дзяржаўнага выдавецтва, якое б стала займалася выключна нотамі, у нас няма.
Зборнікі і творы, што іх складаюць, узніклі паступова, на працягу двух гадоў. «Кошык» налічвае 18 сачыненняў, «Гадзіннік» — 17, «Песні» — 25. Жывыя, дасціпныя опусы, адрасаваныя найперш малодшаму школьнаму ўзросту, будуць запатрабаваныя шматлікімі спеўнымі гуртамі. Творы гэтыя нарадзілася ў Аліны Безенсон яшчэ і таму, што яна сябруе са шматлікімі дырыжорамі, дзіцячымі і юнацкімі харамі.
У падобным супрацоўніцтве ёсць узаемны інтарэс і ўзаемная радасць. Па-першае, спеўных дзіцячых калектываў у адным толькі Мінску шмат. Яны ёсць у школах мастацтваў і музычных, агульнаадукацыйных і з эстэтычных ухілам. І кожны ансамбль імкнецца набыць непаўторнае аблічча найперш з дапамогай адметнага рэпертуару. Свежыя сачыненні патрэбны ўвесь час. Для эмацыйнага задавальнення, мастацкага росту юных выканаўцаў і дырыжораў, каб арыгінальнымі сталіся выступленні на фестывальных пляцоўках. Асаблівы гонар, калі ансамбль ці хор з’яўляецца першым выканаўцам опуса. Але і кампазітару такое супрацоўніцтва патрэбнае. Бо мастацкі вынік можна ацаніць толькі пры «жывым» гучанні. У дадатак творчасць ідзе ўшыркі, «у народ», набывае адценні масавасці.
Неаднойчы на канцэртах харавых калектываў назірала, з якім відавочным задавальненнем дзіцячыя і юнацкія калектывы спяваюць сачыненні спадарыні Безенсон. У чым прычына? Па-першае, Аліна доўга і настойліва шукае сапраўдную паэзію. Купляе зборнікі класікаў, сучасныя аўтары з радасцю дораць ёй свае новыя кніжкі — з таемнай надзеяй на супрацоўніцтва. У названых нотных зборніках шмат вершаў першакласных паэтаў. Гэта Рыгор Барадулін, Іван Бурсаў, Барыс Захадэр, Агнія Барто, Артур Вольскі, Авяр’ян Дзеружынскі, Леанід Пранчак, Іван Цітавец.
Паэтычныя і вобразныя назвы многіх твораў — «Дожджык у крыштальных боціках», «Званоў суквецці», «Дзевяноста пяць вожыкаў». Важна, што кампазітарка абірае тэксты невялікія, маляўнічыя, ёмістыя, якія адлюстроўваюць малюнкі прыроды, атмасферу дзіцячых гульняў, захапленняў, увасабляюць свет, убачаны вачыма дзяцей. У выніку вершы добра стасуюцца з псіхалогіяй і юных выканаўцаў, і юных слухачоў. Важна і тое, што хары і песні Аліны, змешчаныя ў зборніках, а потым агучаныя ў час вечарыны, прывабліваюць прыгажосцю мелодыі, пошукам незвычайнай гармоніі. Яны эмацыйныя, у іх шмат дабрыні і цёплага гумару.
Кожны айчынны кампазітар цудоўна ўсведамляе: каб вынік ягонай творчасці дайшоў да слухача, аўтар павінен не толькі сачыніць музыку, але ў пэўным сэнсе быць уласным прадзюсарам. Аліна зразумела гэта даўно, таму не стамляецца займацца арганізацыяй уласных канцэртаў. Справай клапатлівай, няўдзячнай, але, на жаль, неабходнай.
Можна дзівіцца, аднак на прэзентацыю сабралося аж восем ансамбляў, прагучала амаль 30 сачыненняў. Некалькі калектываў існуюць у Дзіцячай школе мастацтваў №1 Мінска, дзе сама спадарыня Безенсон на працягу многіх гадоў выкладае кампазіцыю. Гэта асноўны і малодшы склады ўзорнага хору «Ветрык», ансамбль народнай песні «Жывіца», хор хлопчыкаў «Галасы сяброў». У межах вечарыны выступілі два хары з Дзіцячых музычных школ мастацтваў («Кантус» са школы №19 і «Музычныя пацеркі» са школы №10), харавы калектыў «Красавік» з мінскай школы №3. Нарэшце спецыяльна прыехаў на прэзентацыю ў сталіцу хор «Дзяцінства» з барысаўскай сярэдняй школы №20. А над залай звінелі чыстыя, лёгкія і кранальныя дзіцячыя галасы.
Ірына АБРАМОВІЧ